Pernilla Wiberg

szwedzka narciarka alpejska

Pernilla Christina Wiberg (ur. 15 października 1970 w Norrköping) – szwedzka narciarka alpejska, trzykrotna medalistka olimpijska, sześciokrotna medalistka mistrzostw świata, a także zdobywczyni Pucharu Świata. Jedna z niewielu zawodniczek, które wygrywały zawody Pucharu Świata we wszystkich konkurencjach[1].

Pernilla Wiberg
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 października 1970
Norrköping

Klub

Norrköpings SK

Debiut w PŚ

13.03 1990, Vemdalen
(5. miejsce – slalom)

Pierwsze punkty w PŚ

13.03 1990, Vemdalen (5. miejsce – slalom)

Pierwsze podium w PŚ

18.03 1990, Åre
(3. miejsce – slalom)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Szwecja
Igrzyska olimpijskie
złoto Albertville 1992 Gigant
złoto Lillehammer 1994 Kombinacja
srebro Nagano 1998 Zjazd
Mistrzostwa świata
złoto Saalbach 1991 Gigant
złoto Sierra Nevada 1996 Kombinacja
złoto Sierra Nevada 1996 Slalom
złoto Vail 1999 Kombinacja
srebro Vail 1999 Slalom
brąz Sestriere 1997 Zjazd
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1996/1997
2. miejsce
1993/1994
Puchar Świata (Slalom)
Mała Kryształowa Kula
1996/1997
2. miejsce
1990/1991
2. miejsce
1991/1992
2. miejsce
1993/1994
2. miejsce
1994/1995
3. miejsce
1995/1996
Puchar Świata (Gigant)
3. miejsce
1990/1991
Puchar Świata (Supergigant)
3. miejsce
1996/1997
Puchar Świata (Kombinacja)
Mała Kryształowa Kula
1993/1994
Mała Kryształowa Kula
1994/1995
Mała Kryształowa Kula
1996/1997
Zakończenie kariery: 2002 r.
Strona internetowa

Kariera edytuj

Pierwszy sukces na arenie międzynarodowej Pernilla Wiberg osiągnęła w 1985 roku, kiedy zwyciężyła w slalomie podczas zawodów Trofeo Topolino[2]. Dwa lata później zajęła 24. miejsce w slalomie gigancie podczas mistrzostw świata juniorów w Sälen/Hemsedal. Na rozgrywanych w 1988 roku mistrzostwach świata juniorów w Madonna di Campiglio zajęła dziewiętnaste miejsce w zjeździe, 22. miejsce w supergigancie i 26. w gigancie. W zawodach Pucharu Świata zadebiutowała 13 marca 1990 roku w Vemdalen, zajmując piąte miejsce w slalomie. Tym samym już w swoim debiucie wywalczyła pierwsze pucharowe punkty. W sezonie 1989/1990 punkty zdobyła jeszcze jeden raz 18 marca 1990 roku w Åre, gdzie była trzecia w tej samej konkurencji. W zawodach tych wyprzedziły ją jedynie Vreni Schneider ze Szwajcarii oraz Francuzka Patricia Chauvet. W klasyfikacji generalnej Wiberg zajęła 45. miejsce.

Sezon 1990/1991 zaczęła od zajęcia trzeciego miejsca 1 grudnia 1990 roku we włoskiej miejscowości Valzoldana. W kolejnych startach jeszcze cztery razy stawała na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa: 7 stycznia w Bad Kleinkirchheim i 20 marca w Waterville Valley wygrywała slalomy, a 10 marca 1991 roku w Lake Louise triumfowała w gigancie. W klasyfikacji generalnej była siódma, w slalomie zajęła drugie miejsce za Austriaczką Petrą Kronberger, a w klasyfikacji giganta była trzecia, ulegając tylko Vreni Schneider i Anicie Wachter. Na przełomie stycznia i lutego 1991 roku wystartowała na mistrzostwach świata w Saalbach-Hinterglemm, gdzie zwyciężyła w slalomie gigancie. Wyprzedziła tam Austriaczkę Ulrike Maier i Niemkę Traudl Hächer, zostając jednocześnie pierwszą Szwedką, która została mistrzynią świata. Wynik ten powtórzyła na rozgrywanych rok później igrzyskach olimpijskich w Albertville, pokonując Diann Roffe z USA i Anitę Wachter o 0,97 sekundy. Był to pierwszy złoty medal olimpijski w narciarstwie alpejskim wywalczony przez Szwedzką narciarkę[3]. Na tych samych igrzyskach była dwunasta w supergigancie, a rywalizacji w slalomie nie ukończyła. W zawodach pucharowych pięciokrotnie stawała na podium, zwyciężając w gigancie 21 lutego 1992 roku w Narwiku. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji giganta była piąta, a w slalomie zajęła drugie miejsce za Schneider.

Kolejne zwycięstwo odniosła 6 grudnia 1992 roku w Steamboat Springs, gdzie była najlepsza w zawodach Pucharu Świata w slalomie. Tydzień wcześniej w Park City w tej samej konkurencji była druga, przegrywając tylko z reprezentantką gospodarzy, Julie Parisien. W styczniu 1993 roku, podczas zawodów w Mariborze doznała kontuzji ścięgna Achillesa, co wykluczyło ją ze startów w pozostałej części sezonu[4]. W klasyfikacji generalnej zajęła ostatecznie 24. miejsce, a w klasyfikacji slalomu była jedenasta. Nie wystąpiła również na rozgrywanych w lutym 1993 roku mistrzostwach świata w Morioce. Kolejny sezon był najlepszym w jej dotychczasowej karierze. Szwedka dwanaście razy stanęła na podium, przy czym 12 grudnia w Veysonnaz i 6 stycznia w Morzine wygrywała slalomy, 17 stycznia w Cortina d’Ampezzo była najlepsza w supergigancie, a 5 lutego 1994 roku w Sierra Nevada wygrała kombinację. W klasyfikacji generalnej i klasyfikacji slalomu zajęła drugie miejsce za Schneider, a w klasyfikacji kombinacji zdobyła pierwszą w karierze Małą Kryształową Kulę. W lutym 1994 roku brała udział w igrzyskach olimpijskich w Lillehammer, gdzie zdobyła kolejny medal. Po zjeździe do kombinacji zajmowała piąte miejsce, tracąc do prowadzącej Niemki Katji Seizinger 1,42 sekundy. W slalomie uzyskała drugi wynik, co dało jej jednak najlepszy łączny wynik i złoty medal. Ostatecznie o 0,13 sekundy wyprzedziła Vreni Schneider, a o 1,48 sekundy pokonała Alenkę Dovžan ze Słowenii. Parę dni wcześniej była czwarta w supergigancie, przegrywając walkę o podium z Włoszką Isolde Kostner. Czwarte miejsce zajęła także w slalomie, chociaż po pierwszym przejeździe zajmowała drugie miejsce. W drugim przejeździe uzyskała szósty czas i w efekcie spadła na czwarte miejsce, przegrywając brązowy medal o 0,07 sekundy ze Słowenką Katją Koren.

Przez dwa kolejne sezony plasowała się w czołówce klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, jednak nie powtórzyła wyników z sezonu 1993/94. W tym czasie łącznie dziesięć razy stawała na podium, odnosząc cztery kolejne zwycięstwa: 12 marca 1995 roku w Lenzerheide wygrała slalom i kombinację, a 29 grudnia w Veysonnaz i 29 grudnia 1995 roku w Semmering ponownie była najlepsza w slalomach. Sezon 1994/1995 ukończyła na szóstej pozycji, wygrywając ponadto klasyfikację kombinacji i zajmując drugie miejsce w slalomie. Rok później była ósma w klasyfikacji generalnej oraz trzecia w klasyfikacji slalomu, za Austriaczką Elfi Eder i Uršką Hrovat ze Słowenii. Wystąpiła także na mistrzostwach świata w Sierra Nevada w lutym 1996 roku, zdobywając dwa złote medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując dziewiętnasty czas zjazdu i najlepszy czas w slalomie. O 2,05 sekundy wyprzedziła tam Anitę Wachter, a o 2,67 sekundy wyprzedziła Norweżkę Marianne Kjørstad. Pięć dni później zwyciężyła także w slalomie, wyprzedzając na podium Patricię Chauvet i Urškę Hrovat.

Najlepsze wyniki osiągnęła w sezonie 1996/1997, kiedy zgromadziła 1960 punktów i zwyciężyła w klasyfikacji generalnej. Ustanowiła tym samym rekord zdobytych punktów w jednym sezonie, który pobity został dziewięć lat później przez Chorwatkę Janicę Kostelić[5]. W pierwszej trójce zawodów znalazła się osiemnaście razy, w tym dziewięciokrotnie wygrywała: 28 grudnia w Semmering, 4 stycznia w Mariborze, 19 stycznia w Zwiesel, 7 marca w Mammoth Mountain i 16 marca w Vail była najlepsza w slalomie, 1 grudnia w Lake Louise i 12 stycznia w Bad Kleinkirchheim wygrywała supergiganta, 2 lutego w Laax zwyciężyła w kombinacji, a 12 marca w Vail wygrała bieg zjazdowy. Oprócz klasyfikacji generalnej Wiberg wygrała także klasyfikacje slalomu i kombinacji, a w klasyfikacji supergiganta była trzecia za Niemkami Hilde Gerg i Katją Seizinger. Podczas mistrzostw świata w Sestriere w 1997 roku wywalczyła brązowy medal w zjeździe. W zawodach tych o 0,26 sekundy lepsza była Hilary Lindh z USA, a o 0,20 sekundy Szwedkę pokonała Heidi Zurbriggen ze Szwajcarii. Na tej samej imprezie Wiberg była też między innymi szósta w gigancie i dziewiąta w supergigancie.

Podczas zawodów Pucharu Świata w Lienzu w grudniu 1997 roku Szwedka wypadła z trasy i złamała dwa żebra[6]. Do czasu kontuzji wystartowała w większości zawodów pucharowych, jednak na podium nie stanęła ani razu. Mimo tej kontuzji wzięła udział we wszystkich konkurencjach podczas igrzysk olimpijskich w Nagano w lutym 1998 roku. Najlepszy wynik osiągnęła tam w zjeździe, w którym wywalczyła srebrny medal. Rozdzieliła tam na podium Katję Seizinger i Florence Masnadę z Francji. Z pozostałych konkurencji ukończyła jeszcze giganta (11. miejsce) i supergiganta (14. miejsce). Po zjeździe do kombinacji zajmowała drugie miejsce, tracąc do prowadzącej Seizinger 0,34 sekundy. Slalomu jednak nie ukończyła i ostatecznie nie była klasyfikowana. Po igrzyskach nie wystąpiła już w żadnych zawodach i sezon 1997/1998 ukończyła na 35. pozycji. Na jednym z treningów w marcu 1998 roku odniosła kontuzję kolana, która wymagała operacji[7].

Do czołówki powróciła w sezonie 1998/1999, który ukończyła na piątym miejscu. Na podium plasowała się pięciokrotnie, odnosząc jedno zwycięstwo: 3 stycznia 1999 roku w Mariborze była najlepsza w slalomie. W klasyfikacji tej konkurencji zajęła ostatecznie drugie miejsce, ulegając tylko Austriaczce Sabine Egger. W lutym 1999 roku startowała na mistrzostwach świata w Vail, zdobywając dwa medale. Najpierw zwyciężyła w kombinacji, uzyskując piąty czas zjazdu i najlepszy czas slalomu. Srebrną medalistkę, Renate Götschl, wyprzedziła o 0,15 sekundy, a zdobywczyni brązowego medalu, Florence Masnada, straciła do Szwedki 0,45 sekundy. Parę dni później Wiberg zdobyła srebrny medal w slalomie, plasując się Zali Steggall z Australii, a przed Norweżką Trine Bakke. Na tej samej imprezie była też między innymi czwarta w gigancie, przegrywając walkę o podium z Anitą Wachter o 0,14 sekundy.

Już na początku sezonu 1999/2000 odniosła kolejną kontuzję kolana[8]. Startowała do początku stycznia, po czym zdecydowała się zakończyć sezon. W klasyfikacji generalnej zajęła 33. miejsce. Do tego czasu dwa razy stanęła na podium: 8 grudnia 1999 roku w Val d’Isère byłą trzecia w supergigancie, a dziesięć dni później zwyciężyła w zjeździe w Sankt Moritz. W kolejnym sezonie sporadycznie startowała w zawodach Pucharu Świata, najlepszy wynik osiągając 16 lutego 2001 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie była piąta w supergigancie. W klasyfikacji generalnej tego sezonu zajęła 59. miejsce, notując najsłabszy wynik w karierze. Wystartowała na mistrzostwach świata w St. Anton w 2001 roku, jednak wróciła bez medalu. Była tam siódma w supergigancie, a w zjeździe zajęła osiemnastą pozycję. Ostatni raz na podium zawodów PŚ stanęła 11 stycznia 2002 roku w Saalbach-Hinterglemm, zajmując drugie miejsce w zjeździe. W sezonie 2001/2002 jeszcze kilkukrotnie plasowała się w czołowej dziesiątce, dzięki czemu w klasyfikacji generalnej zajęła 23. miejsce, a w klasyfikacji zjazdu była dziesiąta. Brała także udział w igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City, gdzie w supergigancie była dwunasta, a zjazd ukończyła dwie pozycje niżej. Ostatni występ zanotowała 13 kwietnia 2002 roku w Lindvallen, gdzie w zawodach FIS Race nie ukończyła slalomu giganta.

W ciągu kariery Szwedka była wielokrotnie kontuzjowana, przechodząc łącznie 13 operacji kolana[9]. Wielokrotnie zdobywała medale mistrzostw Szwecji, w tym dziewięć złotych: w slalomie w latach 1990, 1991, 1992, 1996 i 1997, gigancie w latach 1991 i 1997 oraz supergigancie i zjeździe w 1992 roku. W 1991 roku otrzymała nagrodę Svenska Dagbladets guldmedalj[10]. W 1994 roku była chorążym reprezentacji Szwecji podczas ceremonii otwarcia igrzysk w Lillehammer[11].

W latach 2002-2010 była członkiem Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego, współpracuje także z Międzynarodową Federacją Narciarską (FIS) w celu zwiększenia bezpieczeństwa podczas zawodów w narciarstwie alpejskim[12]. Ponadto w 1991 roku nagrała singiel pod tytułem „Privilege”, jest właścicielką hotelu w Idre[13] oraz komentuje zawody sportowe dla Sveriges Television[14].

Obecnie mieszka w Monako wraz z mężem, norweskim byłym narciarzem alpejskim, Bødvarem Bjerke i dwójką dzieci (syn Axel ur. 2003[15] i córka Sofia ur. 2007[16]). Jej brat, Andreas Wiberg był triathlonistą.

Osiągnięcia edytuj

Igrzyska olimpijskie edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
12. 18 lutego 1992   Albertville Supergigant 1:21,22 +3,36   Deborah Compagnoni
1.  19 lutego 1992   Albertville Gigant 2:12,74 - -
DNF1 20 lutego 1992   Albertville Slalom 1:32,68 -   Petra Kronberger
4. 15 lutego 1994   Lillehammer Supergigant 1:22,15 +0,52   Diann Roffe
9. 19 lutego 1994   Lillehammer Zjazd 1:35,93 +1,68   Katja Seizinger
1.  21 lutego 1994   Lillehammer Kombinacja 3:05,16 - -
DNF1 24 lutego 1994   Lillehammer Gigant 2:30,97 -   Deborah Compagnoni
4. 26 lutego 1994   Lillehammer Slalom 1:56,01 +0,67   Vreni Schneider
14. 11 lutego 1998   Nagano Supergigant 1:18,02 +0,86   Picabo Street
2.  16 lutego 1998   Nagano Zjazd 1:29,89 +0,40   Katja Seizinger
DNF2 17 lutego 1998   Nagano Kombinacja 2:40,74 -   Katja Seizinger
DNF1 19 lutego 1998   Nagano Slalom 1:32,40 -   Hilde Gerg
11. 20 lutego 1998   Nagano Gigant 2:50,59 +4,81   Deborah Compagnoni
12. 17 lutego 2002   Salt Lake City Supergigant 1:13,59 +1,30   Daniela Ceccarelli
14. 12 lutego 2002   Salt Lake City Zjazd 1:39,56 +1,53   Carole Montillet

Mistrzostwa świata edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
6. 1 lutego 1991   Saalbach Slalom 1:25,90 +1,65   Vreni Schneider
1.  2 lutego 1991   Saalbach Gigant 2:07,45 - -
9. 12 lutego 1996   Sierra Nevada Supergigant 1:21,00 +1,39   Isolde Kostner
21. 18 lutego 1996   Sierra Nevada Zjazd 1:54,06 +2,75   Picabo Street
1.  19 lutego 1996   Sierra Nevada Kombinacja 3:19,68 - -
18. 22 lutego 1996   Sierra Nevada Gigant 2:10,74 +4,96   Deborah Compagnoni
1.  24 lutego 1996   Sierra Nevada Slalom 1:31,46 - -
DNF2 5 lutego 1997   Sestriere Slalom 1:43,88 -   Deborah Compagnoni
6. 9 lutego 1997   Sestriere Gigant 2:39,19 +2,15   Deborah Compagnoni
7. 11 lutego 1997   Sestriere Supergigant 1:23,50 +0,97   Isolde Kostner
3.  15 lutego 1997   Sestriere Zjazd 1:41,18 +0,26   Hilary Lindh
DNF1 15 lutego 1997   Sestriere Kombinacja 3:03,38 -   Renate Götschl
9. 3 lutego 1999   Vail Supergigant 1:20,53 +1,05   Alexandra Meissnitzer
18. 7 lutego 1999   Vail Zjazd 1:48,20 +2,00   Renate Götschl
1.  8 lutego 1999   Vail Kombinacja 3:08,52 - -
4. 11 lutego 1999   Vail Gigant 2:08,54 +0,73   Alexandra Meissnitzer
2.  13 lutego 1999   Vail Slalom 1:33,97 +0,80   Zali Steggall
7. 29 stycznia 2001   St. Anton Supergigant 1:23,44 +0,34   Régine Cavagnoud
18. 6 lutego 2001   St. Anton Zjazd 1:36,20 +2,59   Michaela Dorfmeister

Mistrzostwa świata juniorów edytuj

Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwyciężczyni
24. 20 marca 1987   Sälen Gigant 2:22,07 +4,27   Deborah Compagnoni
19. 27 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Zjazd 1:15,24 +2,54   Andrea Schwarzenberger
22. 28 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Supergigant 1:16,26 +2,92   Sabine Ginther
26. 30 stycznia 1988   Madonna di Campiglio Gigant 1:53,22 +3,48   Sabine Ginther

Puchar Świata edytuj

Statystyka miejsc na podium edytuj

Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce   Razem  
1989/1990 - - 1 1
1990/1991 3 1 1 5
1991/1992 1 3 1 5
1992/1993 1 1 - 2
1993/1994 4 6 2 12
1994/1995 2 2 - 4
1995/1996 2 2 2 6
1996/1997 9 5 4 18
1997/1998 - - - 0
1998/1999 1 2 2 5
1999/2000 1 - 1 2
2000/2001 - - - 0
2001/2002 - 1 - 1
suma 24 23 14 61

Zwycięstwa w zawodach edytuj

  1.   Bad Kleinkirchheim7 stycznia 1991 (slalom)
  2.   Lake Louise10 marca 1991 (gigant)
  3.   Waterville Valley20 marca 1991 (slalom)
  4.   Narwik28 lutego 1992 (gigant)
  5.   Steamboat Springs6 grudnia 1992 (slalom)
  6.   Veysonnaz12 grudnia 1993 (slalom)
  7.   Morzine6 stycznia 1994 (slalom)
  8.   Cortina d’Ampezzo17 stycznia 1994 (supergigant)*
  9.   Sierra Nevada5 lutego 1994 (kombinacja)
  10.   Lenzerheide12 marca 1995 (slalom)
  11.   Lenzerheide12 marca 1995 (kombinacja)
  12.   Veysonnaz29 grudnia 1995 (slalom)
  13.   Semmering29 grudnia 1995 (slalom)
  14.   Lake Louise1 grudnia 1996 (supergigant)
  15.   Semmering28 grudnia 1996 (slalom)
  16.   Maribor4 stycznia 1997 (slalom)
  17.   Bad Kleinkirchheim12 stycznia 1997 (supergigant)
  18.   Zwiesel19 stycznia 1997 (slalom)
  19.   Laax2 lutego 1997 (kombinacja)
  20.   Mammoth Mountain7 marca 1997 (slalom)
  21.   Vail12 marca 1997 (zjazd)
  22.   Vail16 marca 1997 (slalom)
  23.   Maribor3 stycznia 1999 (slalom)
  24.   Sankt Moritz18 grudnia 1999 (zjazd)

* wspólnie z Alenką Dovźan

Pozostałe miejsca na podium edytuj

  1.   Åre18 marca 1990 (slalom) – 3. miejsce
  2.   Valzoldana1 grudnia 1990 (gigant) – 3. miejsce
  3.   Morzine22 grudnia 1990 (slalom) – 2. miejsce
  4.   Maribor18 stycznia 1992 (slalom) – 3. miejsce
  5.   Grindelwald2 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
  6.   Narwik29 lutego 1992 (slalom) – 2. miejsce
  7.   Sundsvall2 marca 1992 (slalom) – 2. miejsce
  8.   Park City29 listopada 1992 (slalom) – 2. miejsce
  9.   Santa Caterina27 listopada 1993 (gigant) – 3. miejsce
  10.   Tignes5 grudnia 1993 (gigant) – 3. miejsce
  11.   St. Anton19 grudnia 1993 (slalom) – 2. miejsce
  12.   St. Anton19 grudnia 1993 (kombinacja) – 2. miejsce
  13.   Altenmarkt9 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
  14.   Maribor23 stycznia 1994 (slalom) – 2. miejsce
  15.   Sierra Nevada5 lutego 1994 (slalom) – 2. miejsce
  16.   Whistler6 marca 1994 (zjazd) – 2. miejsce
  17.   Sestriere18 grudnia 1994 (slalom) – 2. miejsce
  18.   Bormio19 marca 1995 (slalom) – 2. miejsce
  19.   Cortina d’Ampezzo19 stycznia 1996 (zjazd) – 2. miejsce
  20.   Sestriere26 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
  21.   Saint-Gervais28 stycznia 1996 (slalom) – 3. miejsce
  22.   Hafjell10 marca 1996 (slalom) – 2. miejsce
  23.   Park City23 listopada 1996 (slalom) – 2. miejsce
  24.   Lake Louise30 listopada 1996 (zjazd) – 3. miejsce
  25.   Vail7 grudnia 1996 (supergigant) – 2. miejsce
  26.   Crans-Montana21 grudnia 1996 (slalom) – 2. miejsce
  27.   Zwiesel17 stycznia 1997 (gigant) – 3. miejsce
  28.   Cortina d’Ampezzo25 stycznia 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  29.   Laax2 lutego 1997 (slalom) – 3. miejsce
  30.   Happo One2 marca 1997 (zjazd) – 2. miejsce
  31.   Mammoth Mountain7 marca 1997 (supergigant) – 3. miejsce
  32.   Lake Louise29 listopada 1998 (supergigant) – 2. miejsce
  33.   Veysonnaz18 grudnia 1998 (zjazd) – 2. miejsce
  34.   Semmering28 grudnia 1998 (slalom) – 3. miejsce
  35.   Berchtesgaden8 stycznia 1999 (slalom) – 3. miejsce
  36.   Val d’Isère8 grudnia 1999 (supergigant) – 3. miejsce
  37.   Saalbach-Hinterglemm11 stycznia 2002 (zjazd) – 2. miejsce

Bibliografia edytuj

Przypisy edytuj