Pogórze Środkowobeskidzkie

Pogórze Środkowobeskidzkie
Megaregion	Region karpacki
Prowincja	Karpaty Zachodnie z Podkarpaciem Zachodnim i Północnym
Podprowincja	Zewnętrzne Karpaty Zachodnie
Makroregion	Pogórze Środkowobeskidzkie
Zajmowane ; jednostki ; administracyjne	Polska:; – woj. małopolskie; – woj. podkarpackie

Pogórze Środkowobeskidzkie (513.6) – makroregion w południowo-wschodniej Polsce, w Zewnętrznych Karpatach Zachodnich. Razem z Pogórzem Zachodniobeskidzkim tworzy Pogórze Karpackie^[1]. Graniczy od wschodu i południa z Beskidem Lesistym, a od zachodu z Beskidem Sądeckim. Zaliczają się do niego:

Etnografia Pogórza edytuj

Na zachodzie Lachy sądeckie, w centralnej części Pogórzanie (Głuchoniemcy), Mazury^[2] (= Grębowiacy, Lesowiacy, czyli Borowcy^[3]) na południowym wschodzie Zamieszańcy, Łemkowie i Dolinianie^[4]

Ludność polska posługiwała się dialektem małopolskim^[5], ludność rusińska gwarami nadsańskimi języka ukraińskiego.

Przypisy edytuj

↑ Karpackie, Pogórze, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-08-21] .
↑ " Mazowsze zasługuje na uwagę ze względu uzdolnień kolonizacyjnych ludności, które to plemię zapędzały na Ruś Czerwoną, w ziemię bialską, więc w sadyby dawnych Jaćwingów, na Podole. Wszędzie jednakże swoje plemienne cechy, a chociażby nazwę Mazurzy. Do dziś dnia (Tatomir Geografija Galicji 1876. str. 59) między Rabą a lewym brzegiem Sanu ludność miejscowa nosi nazwę Mazurów, z których część pod nazwą Grębowiaków (Lisowiaków al. Borowców) siedzi między Wisłą, dolnym Sanem po Mielec, i Leżajsk. Mamy zaś ślady, że w 1373 w Sanockiem nad Sanem, z daru księcia Władysława Opolczyka, a wówczas pana Rusi (lwowskiej) otrzymał wieś Jabłonicę Przybysław syn Fala z ziemi łęczyckiej (AGZ t. VII, str. 15-16)..." [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom VI. III. Etnografia i stosunki społeczne. str. 191.
↑ SGKP tom II. str. 459
↑ "Na wschód od Lachów mieszkają Pogórzanie, prowadzący gospodarkę pastersko-rolniczą, posiadający w swojej kulturze materialnej zwłaszcza w budownictwie ślady średniowiecznej kolonizacji niemieckiej (stąd występujące tu czasem określenie „na Głuchoniemcach"), a następnie — aż do granicy — Dolinianie, będący raczej rolnikami." [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. t.46-47, 1992. s. 113.
↑ "W dialekcie małopolskim występują wg Pola - trzy "odcienie": sandomierski, lubeski, i czerwono-ruski (sanocki). Ów dialekt autor rozprawki uważa za najbardziej urozmaicony ..." [w:] Uniwersytet Wrocławski. Kształcenie językowe, t.1-4, s. 67; "na północ od Łemkowszczyzny, na południowo-zachodnim skraju gwar nadsańskich" [w:] Slavia Orientalis. t.14, 1965. s. 247.

[1] Karpackie, Pogórze, [w:] Encyklopedia PWN [dostęp 2016-08-21] .

[2] " Mazowsze zasługuje na uwagę ze względu uzdolnień kolonizacyjnych ludności, które to plemię zapędzały na Ruś Czerwoną, w ziemię bialską, więc w sadyby dawnych Jaćwingów, na Podole. Wszędzie jednakże swoje plemienne cechy, a chociażby nazwę Mazurzy. Do dziś dnia (Tatomir Geografija Galicji 1876. str. 59) między Rabą a lewym brzegiem Sanu ludność miejscowa nosi nazwę Mazurów, z których część pod nazwą Grębowiaków (Lisowiaków al. Borowców) siedzi między Wisłą, dolnym Sanem po Mielec, i Leżajsk. Mamy zaś ślady, że w 1373 w Sanockiem nad Sanem, z daru księcia Władysława Opolczyka, a wówczas pana Rusi (lwowskiej) otrzymał wieś Jabłonicę Przybysław syn Fala z ziemi łęczyckiej (AGZ t. VII, str. 15-16)..." [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego i innych krajów słowiańskich, Tom VI. III. Etnografia i stosunki społeczne. str. 191.

[3] SGKP tom II. str. 459

[4] "Na wschód od Lachów mieszkają Pogórzanie, prowadzący gospodarkę pastersko-rolniczą, posiadający w swojej kulturze materialnej zwłaszcza w budownictwie ślady średniowiecznej kolonizacji niemieckiej (stąd występujące tu czasem określenie „na Głuchoniemcach"), a następnie — aż do granicy — Dolinianie, będący raczej rolnikami." [w:] Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. t.46-47, 1992. s. 113.

[5] "W dialekcie małopolskim występują wg Pola - trzy "odcienie": sandomierski, lubeski, i czerwono-ruski (sanocki). Ów dialekt autor rozprawki uważa za najbardziej urozmaicony ..." [w:] Uniwersytet Wrocławski. Kształcenie językowe, t.1-4, s. 67; "na północ od Łemkowszczyzny, na południowo-zachodnim skraju gwar nadsańskich" [w:] Slavia Orientalis. t.14, 1965. s. 247.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]