Pokój frankfurcki
Pokój frankfurcki – traktat pokojowy zawarty 10 maja 1871 we Frankfurcie nad Menem, kończący wojnę francusko-pruską.
| Data |
10 maja 1871 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna | |||
| Strony traktatu | |||
| |||
Po klęsce pod Sedanem i proklamowaniu III Republiki przegrana Francji była przesądzona. 28 stycznia 1871 zawarte zostało zawieszenie broni, a 26 lutego w Wersalu podpisano preliminaria pokojowe. Negocjacje pokojowe z rządem Louisa Thiersa zakończyły się ostatecznie 10 maja zawarciem traktatu pokojowego we Frankfurcie. W wyniku jego postanowień Francja utraciła na rzecz zjednoczonych Niemiec Alzację i część Lotaryngii. Zgodnie ze stanowiskiem Bismarcka pozostawiono jej natomiast miasto Belfort (Metz, co do którego losów Bismarck również żywił wahania, włączono ostatecznie do Niemiec), w zamian za co zgodzono się na wyrównanie granicy wzdłuż zachodnich krańców kantonów Cattenom i Thionville. Na Francję nałożono kontrybucję w wysokości 5 miliardów franków w złocie, z obowiązkiem spłaty do 2 marca 1874[1]. Ustalono także sposoby płatności i harmonogram wycofywania się armii niemieckiej. Jednym z zapisów traktatu było też postanowienie o organizacji defilady wojsk niemieckich na paryskich Polach Elizejskich.
Został uchylony przez Traktat wersalski w art. 51.
Przypisy edytuj
- ↑ Spłaconej ostatecznie przed terminem, bo już 5 września 1873 roku.
Bibliografia edytuj
- Wiesław Dobrzycki: Geneza, funkcjonowanie i upadek systemu wiedeńskiego. W: Wiesław Dobrzycki: Historia stosunków międzynarodowych 1815-1945. Wyd. X. Wydawnictwo Naukowe SCHOLAR, 2007, s. 66-67. ISBN 978-83-7383-062-2.