Powieka
Powieka (łac. palpebra) - występujący u kręgowców ruchomy, umięśniony fałd skórny okrywający i chroniący oko.
Do powieki górnej przyczepia się ścięgno mięśnia dźwigacza powieki górnej, który odpowiada za jej ruchy.
Budowa histologiczna edytuj
Warstwy podczas kierowania się od przodu ku tyłowi:
Strukturą utrzymującą prawidłowy szkielet powieki jest tarczka (łac. tarsus), czyli płytka o grubości około 1 mm zbudowana z tkanki łącznej włóknistej. W jej wnętrzu znajdują się gruczoły łojowe i gruczoły potowe, których wydzielina uchodzi na brzeg powieki. Tarczka powieki górnej jest większa niż dolnej.
Od strony wewnętrznej powieka wysłana jest spojówką. Z brzegu występują krótkie, sztywne włosy ułożone w 2 lub 3 rzędy - rzęsy - do których torebek uchodzą ujścia wspomnianych gruczołów.
Obecna po stronie przyśrodkowej wyniosłość (tzw. brodawka łzowa) to miejsce ujścia kanalika łzowego (zobacz też: aparat łzowy).
Funkcja edytuj
Powieki stanowią ochronę gałki ocznej przed urazami i regulują dopływ światła do oka. Ich funkcją jest również rozprowadzanie na powierzchni gałki ocznej cieczy łzowej.
Dotknięcie spojówki powoduje powstanie odruchu spojówkowego zamykającego powieki (łuk odruchowy - część dośrodkowa to nerw oczny, natomiast odśrodkowa to nerw twarzowy).
Schorzenia i leczenie edytuj
W przypadku niedomykalności powiek (szpary powiekowej) spowodowanej porażeniem nerwu twarzowego sprawdzoną metodą leczenia jest obciążenie powieki górnej implantem ze złota[1].
Przypisy edytuj
- ↑ Izabela Nowak-Gospodarowicz, Radosław Różycki, Marek Rękas. Ocena leczenia keratopatii u chorych z niedomykalnością powiek operowanych metodą dociążenia powieki górnej implantem ze złota – 7-letnie doświadczenia. „Klinika Oczna”. 1/2017. s. 29-33.
Bibliografia edytuj
- Histologia. Kazimierz Ostrowski. Warszawa 1995, wydawnictwo PZWL. Strona 833. ISBN 83-200-1869-2
