Pratt & Whitney JT8D
JT8D – seria silników lotniczych dwuprzepływowych produkowanych przez amerykańską firmę Pratt & Whitney. Pierwszy samolot z silnikami JT8D wzbił się 9 lutego 1963, był to oblot Boeinga 727[1]. Silnik ten wywodził się z modelu Pratt & Whitney J52, które były montowane na samolotach Grumman A-6 Intruder. Następca Volvo RM8 to silnik produkowany na licencji w szwedzkich zakładach, który wykorzystywany był do napędzania samolotów Saab JA-37 Viggen.
 JT8D-17A | |
| Dane podstawowe | |
| Typ | |
|---|---|
| Kraj pochodzenia | |
| Producent | |
| Pierwsze testy |
1960 |
| Zastosowanie | |
| Rozwinięto z modelu | |
| Rozwinięto w model | |
| Dane techniczne | |
| Średnica |
1,25 m |
| Długość |
3,04 m |
| Masa |
od 1454 kg (JT8D) do 2154 kg (JT8D-219) |
| Osiągi | |
| Ciąg |
96,5 kN (JT8D-219) |
| Spręż |
16 : 1 |
Projekt edytuj
Pierwsze testy nowego silnika Pratt & Whitney rozpoczęto w 1960. Pierwszy raz silnik wzbił się w powietrze 9 lutego 1963 przy okazji oblotu Boeinga 727, który był wyposażony w te silniki. Początkowo rodzina silników JT8D składała się z ośmiu modeli, które różniły się siłą ciągu od 66 kN do 77 kN. Oprócz Boeingów 727 silniki te napędzały również Boeinga 737 w wersji -100 i -200 oraz maszyny McDonnell Douglas DC-9. Zostało wyprodukowanych ponad 14 000 silników, które osiągnęły nalot pół miliarda godzin, użytkowane przez 350 operatorów z całego świata, czyniąc z nich najbardziej popularną serię silników dwuprzepływowych na świecie.
Odświeżenie programu edytuj
Ze względu na zaostrzające się normy ochrony środowiska, które rozpoczęły się w 1970, firma Pratt & Whitney rozpoczęła prace nad nową wersją silnika z serii JT8D-200, który był bardziej wydajny oraz emitował mniejszy hałas. Nowa jednostka posiadała zwiększony ciąg - maksymalny ciąg to zakres od 82 kN do 97 kN[1]. Dzięki większemu ciągowi silniki mogły być montowane na samolotach z serii McDonnell Douglas MD-80[1]. Większy ciąg uzyskano powiększając współczynnik dwuprzepływowości poprzez wzrost średnicy wentylatora. Silniki typu JT8D-200 zostały wprowadzone w 1980. Ogółem wyprodukowano około 2900 silników JT8D z serii -200[1].
Silniki typu JT8D-217 i -219 były testowane w 2001[1], które zostały uznane jako dobry zamiennik na wysłużone już silniki JT3D zarówno w samolotach wojskowych jak i cywilnych w ramach programu Super 27. Silniki te są cichsze oraz zużywają nawet do 10% mniej paliwa.
Pratt & Whitney w ramach Joint venture z Seven Q Seven i Omega Air opracował silnik JT8D-219 jako zastępca przestarzałych silników w pochodnych samolotach od z modelu Boeing 707. Nowe silniki zastosowano również w samolotach Northrop Grumman E-8 Joint STARS[1], które pozwoliły na większą oszczędność paliwa w tych samolotach.
Toczyły się również dyskusje na temat użycia silników JT8D-219 w samolotach B-52, które będą eksploatowane aż do 2040.
Silniki JT8D-219 będą także napędzały mały samolot ponaddźwiękowy Aerion SBJ, który obecnie jest w fazie projektu.
Warianty edytuj
- JT8D-5
- JT8D-7
- JT8D-S
- JT8D-9
- JT8D-9A
- JT8D-11
- JT8D-15
- JT8D-17
- JT8D-17R
- JT8D-209
- JT8D-217A/C
- JT8D-219
Zastosowane edytuj
 |
Ta sekcja wymaga określenia jasnych kryteriów wyboru. |