Prus III

Prus III
Typ herbu	szlachecki
Zawołanie	Nagody
Pierwsza wzmianka	1461 (pieczęć), 1415 (zapis)

Prus III (Nagody) – polski herb szlachecki.

Opis herbu edytuj

Tarcza w słup dzielona, w polu prawym czerwonym – wilczakosa srebrna ostrzem w dół ku środkowi obrócona, w polu lewym błękitnym – pół podkowy srebrnej z zaćwieczonym na nich półtorakrzyżem złotym, którego ramię dolne w prawo, w klejnocie noga zbrojna z ostrogą, w kolanie zgięta, stopą w lewo.

Legenda herbowa edytuj

Syn księcia pruskiego (który na wiarę chrześcijańską przeszedł, a zaślubiwszy jedynaczkę, córkę Maslausa, herbowi swemu Prus, dwie wilczekosy przydał), gdy sobie zaślubił wielkiej fortuny dziedziczkę herbu Pobóg (Kasper Niesiecki wiąże herb Pobóg bezpośrednio z herbem Zagłoba oraz pośrednio z Jastrzębcem), herbowi swemu Prus II, jako i ojciec uczynił, połowę podkowy przydał. Potem, gdy potomek jego Sobor, mężnie na wojnie poczynając nogę utracił, król Bolesław złotą mu w nagrodę przysłał a na hełmie, już nie rękę ale nogę zbrojną, na pamiątkę dzielności jego, nosić pozwolił.

Herb ten inaczej nazywa się Nagody, to znaczy, że dla gód czyli wesela, odmiana tego herbu powstała.

Pierwsza wzmianka edytuj

W źródłach pisanych pierwszy raz w 1415 – proklamacja Napora.

Znana jest tylko jedna średniowieczna pieczęć z 1461 – Ścibora z Gościańczyc.

Herbowni edytuj

Lista nazwisk rodów szlacheckich pieczętujących się herbem Prus z Herbarza polskiego od średniowiecza do XX wieku Tadeusza Gajla^[1]:

Andrzejewski, Augustowski.

Bacewicz, Bełdycki, Bissiński, Bogdański, Broszowiecki, Brzeziński, Budzyna, Byszyński-Jakiel.

Chładkowski, Chrzanowski, Czarnecki, Czarnowieński, Czarowieński, Czyrski.

Dawidowski, Dłużniewski, Dobrzyniecki.

Glaznocki, Glaznowski, Głowacki, Głuchowski, Gniewiński, Gościencki, Gościewicz, Groblewski, Grzybowski.

Jabłonowski, Jarnułtowski, Jarontowski, Jaruntowski.

Karmanowski, Karniński, Kodzioł, Kordzikowski, Korewicki, Korewicki, Korowicki, Kowalewski, Krakowieński, Kreczmer, Krzemieński, Krzemiński, Krzymiński, Kurewicki.

Lankuna, Latyński.

Łankuna, Łazarz, Łomski, Łomżski, Łomżyński, Łosowski, Łossowski.

Magdaleński, Manowski, Miński, Mlącki, Mlądzki, Młądzki, Młyński, Morozowicz, Mroczkowski, Mroziński, Mrozowicki, Mrozowski, Nagolski.

Napierkowski, Napiorkowski, Napiórkowski.

Ogrodzieński, Ogrodziński, Opacki, Ossowiecki.

Petrulewicz, Piottuch, Piotuch, Pisanka, Pisanko, Plewiński, Podleski, Podlewski, Prossewski, Proszewski, Prószewski, Prusiecki, Pruski, Prusakowski, Pruszkowski, Przechadzki, Przechalski, Puzewski, Pysznicki.

Radulski, Rossochacki, Rozenbark, Rudalski, Rudkowski, Rudzieński, Rudziński, Rzeczkowski.

Sobor, Strękowski, Studziński.

Tomikowski, Tymiński.

Uciąski

Wiczfiński, Wieciński, Wietwiński, Wiśniewski, Witwiński, Wotowski, Wrotnowski, Wyczfiński.

Załęski, Zaniewski^[2], Zdrodowski, Zdroikowski, Zglinicki, Zieliński, Zuchorski.

Żochowski, Żuchorski, Żukowski.

Znani herbowni edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

↑ Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1.
↑ Tadeusz Gajl: Nowy herbarz polski. Gdańsk, Gdynia: Gdański Kantor Wydawniczy, 2016, s. 637. ISBN 978-83-62129-37-9.

Bibliografia edytuj

Szymański, Józef, Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego, Warszawa 1993
Bobrowicz, Jan Nepomucen, Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S.J. powiększony dodatkami z późniejszych autorów, rękopisów, dowodów urzędowych, Tom I, Lipsk 1839-1846
Chwalibińska, Jadwiga Ród Prusów w wiekach średnich, Toruń 1948

Linki zewnętrzne edytuj

J.Łyczkowski: Herby szlacheckie. Herb Prus III i herbowni (pol.)

[Nazwiska-1] Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 406-539. ISBN 978-83-60597-10-1.

[2] Tadeusz Gajl: Nowy herbarz polski. Gdańsk, Gdynia: Gdański Kantor Wydawniczy, 2016, s. 637. ISBN 978-83-62129-37-9.

[1]

[2]