Raffaele Fitto
Raffaele Fitto (ur. 28 sierpnia 1969 w Maglie) – włoski polityk, prawnik, parlamentarzysta krajowy i europejski, w latach 2008–2011 i od 2022 minister.
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
28 sierpnia 1969 |
|---|---|
| Zawód, zajęcie |
polityk, prawnik |
| Alma Mater | |
| |
Życiorys edytuj
Jego ojciec Salvatore Fitto był politykiem, pełnił funkcję prezydenta Apulii. Raffaele Fitto ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. Aldo Moro w Bari. Podobnie jak ojciec zaangażował się w działalność Chrześcijańskiej Demokracji. Od 1990 zasiadał w radzie regionu Apulia. Po rozwiązaniu na skutek afer korupcyjnych partii chadeckiej przystąpił do centroprawicowego ugrupowania Forza Italia.
W 1995 powołano go na stanowisko wiceprezydenta regionu Apulia. Cztery lata później został wybrany do Parlamentu Europejskiego V kadencji. Z mandatu europosła zrezygnował już po roku[1], kiedy to wygrał wybory na urząd prezydenta Apulii. W 2005 Raffaele Fitto, wsparty przez ugrupowania rządzącego Domu Wolności, ubiegał się o reelekcję, jednak przegrał z komunistą Nichim Vendolą, wystawionym przez centrolewicową opozycję.
W tym samym roku objął stanowisko regionalnego koordynatora Forza Italia. W 2006 z listy FI oraz w 2008 i w 2013 z listy Ludu Wolności uzyskiwał mandat posła do Izby Deputowanych XV, XVI i XVII kadencji. 8 maja 2008 Silvio Berlusconi powierzył mu tekę ministra do spraw regionalnych w swoim czwartym rządzie. Funkcję tę pełnił do 16 listopada 2011. W 2014 z ramienia reaktywowanej Forza Italia ponownie wybrany do Europarlamentu[1].
W 2015 stanął na czele nowo powołanej prawicowej partii pod nazwą Conservatori e Riformisti[2]. W 2017 na bazie m.in. tej formacji powołał ugrupowanie Direzione Italia[3]. W 2019 utrzymał mandat eurodeputowanego na IX kadencję, kandydując z listy partii Bracia Włosi[4]. Powołany następnie na współprzewodniczącego Europejskich Konserwatystów i Reformatorów[5].
W 2022 ponownie wybrany do niższej izby włoskiego parlamentu[6]. 22 października tegoż roku został ministrem bez teki w rządzie Giorgii Meloni, powierzono mu sprawy europejskie, spójności terytorialnej oraz planu odbudowy gospodarczej (PNRR)[7].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2016-08-08].
- ↑ Conservatori, Fitto lancia il simbolo: «Siamo nel centrodestra, ma no ad accordi poco chiari». ilsole24ore.com, 16 lipca 2015. [dostęp 2016-08-08]. (wł.).
- ↑ Ecco „Direzione Italia”, il partito di Fitto. opinione.it, 31 stycznia 2017. [dostęp 2018-01-06]. (wł.).
- ↑ Parlamento Europeo, Fitto eletto co-presidente dei Conservatori. cronachedi.it, 19 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-20]. (wł.).
- ↑ PE: Prof. Legutko współprzewodniczącym grupy EKR. interia.pl, 19 czerwca 2019. [dostęp 2019-06-30].
- ↑ Tutti i candidati eletti alla Camera e al Senato: chi entra e chi esce dal nuovo Parlamento. ilriformista.it, 27 września 2022. [dostęp 2022-09-28]. (wł.).
- ↑ Il Governo Meloni giura al Quirinale nelle mani di Mattarella. rainews.it, 22 października 2022. [dostęp 2022-10-22]. (wł.).
Bibliografia edytuj
- Raffaele Fitto. camera.it. [dostęp 2022-09-01]. (wł.).
- Nota biograficzna na stronie rządu Republiki Włoskiej. [dostęp 2016-08-08]. (wł.).