Randy Mamola

amerykański motocyklista wyścigowy

Randy Mamola (ur. 10 października 1959 w San Jose) – amerykański motocyklista. Uważany za jednego z najlepszych zawodników w historii MMŚ, którzy nigdy nie zdobyli tytułu mistrza świata.

Randy Mamola
Ilustracja
Randy Mamola w 2005
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

10 listopada 1959
San Jose

Sukcesy

1980-1981 Motocyklowe Mistrzostwa Świata w klasie 500 cm³ (wicemistrz)
1984 Motocyklowe Mistrzostwa Świata w klasie 500 cm³ (wicemistrz)
1987 Motocyklowe Mistrzostwa Świata w klasie 500 cm³ (wicemistrz)

Randy Mamola w 2006 roku

Kariera edytuj

250 cm³ edytuj

W MMŚ Randy zadebiutował w 1979 roku, w pośredniej kategorii 250 cm³. Reprezentując ekipę Zago-Yamaha, wystartował w dziewięciu wyścigach, po raz pierwszy w inauguracyjnej sezon rundzie o GP Wenezueli. Mamola we wszystkich eliminacjach znalazł się w czołowej dziesiątce, trzykrotnie przy tym stając na średnim stopniu podium. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 4. pozycji.

500 cm³ edytuj

Po raz pierwszy w najwyższej kategorii 500 cm³ Mamola pojawił się w 1979 roku, podczas GP Holandii. W ekipie Zago-Suzuki wystartował łącznie w pięciu rundach, spośród których dwukrotnie uplasował się na drugiej pozycji. W klasyfikacji generalnej znalazł się na 8. miejscu.

Sezon 1980 był pierwszym dla Randy'ego w pełnym wymiarze. Podpisał wówczas kontrakt z zespołem Heron-Suzuki. Mamola już w pierwszym podejściu walczył o tytuł mistrzowski ze swoim rodakiem Kenny Robertsem. Ostatecznie musiał jednak uznać Kalifornijczyka, zostając wicemistrzem świata. W trakcie zmagań Amerykanin czterokrotnie plasował się w czołowej trójce, z czego dwukrotnie na najwyższym stopniu, podczas GP Belgii oraz Wielkiej Brytanii. Dwa razy startował również z pole position - na belgijskim obiekcie Spa-Francorchamps oraz Hockenheimringu.

W kolejnym roku startów Randy ponownie brał udział w walce o mistrzostwo. Tym razem jego największym rywalem okazał się Włoch Marco Lucchinelli. Sezon rozpoczął bardzo dobrze, od zwycięstwa w GP Australii. Dzięki temu został pierwszym liderem mistrzostw. W dalszej fazie mistrzostw lepszy okazał się jednak Lucchinelli i to on sięgnął po koronę. Mamola po raz drugi zmagania zakończył na drugim miejscu. Randy siedmiokrotnie zameldował się na podium, a drugi triumf odniósł na torze w Jugosławii.

W sezonie 1982 Amerykanin przeniósł się do ekipy HB-Suzuki. Rezultaty Amerykanina odbiegały jednak od oczekiwanych. W wyniku urazu nie wziął udziału w trzech rundach z rzędu. Dzięki świetnej postawie w ostatnich dwóch wyścigach (drugie miejsce i zwycięstwo odpowiednio w GP San Marino oraz Niemiec) w klasyfikacji generalnej uplasował się na 6. lokacie.

W drugim roku współpracy z zespołem, wyniki Mamoli wyraźnie się poprawiły. W trakcie sezonu Randy pięciokrotnie znalazł się w czołowej trójce. Nie udało mu się jednak wygrać wyścigu, głównie ze względu na dominację rodaków Freddie Spencera oraz Eddie Lawsona. Ostatecznie rywalizację ukończył na 3. pozycji.

W 1984 roku Mamola po raz trzeci w karierze liczył się w walce o tytuł mistrzowski, pomimo absencji w dwóch pierwszych eliminacjach sezonu. W ciągu dziesięciu wyścigów aż dziewięciokrotnie stawał na podium, odnosząc przy tym trzy zwycięstwa. Na koniec sezonu został wicemistrzem globu, za Lawsonem.

Sezon 1985 był wyraźnie słabszy w wykonaniu Mamoli. W pierwszej trójce znalazł się trzykrotnie, a podczas GP Holandii po raz dziewiąty stanął na najwyższym stopniu. Uzyskane punkty usytuowały go na 6. miejscu.

W roku 1986 Amerykanin podpisał kontrakt ze stajnią Lucky Strike-Yamaha, której szefem był jego były rywal Kenny Roberts. Mamola powrócił do rywalizacji o tytuł, jednak ostatecznie przegrał ją z Lawsonem oraz Wayne'em Gardnerem. Kalifornijczyk znalazł się na podium w siedmiu wyścigach, a na belgijskim torze Spa odnotował jedynie zwycięstwo w sezonie.

Rok 1987 był najlepszym sezonem w karierze Mamoli. Pomimo tego po raz czwarty musiał uznać wyższość rywala, tym razem Gardnera. Randy aż dwunastokrotnie plasował się w pierwszej trójce, z czego trzykrotnie na pierwszym miejscu. Ostatnie zwycięstwo w karierze odniósł na torze w San Marino (tam również ustanowił ostatnie najszybsze okrążenie wyścigu), natomiast pole position w Portugalii.

W sezonie 1988 Amerykanin opuścił czołową stajnię i rozpoczął współpracę z mniej konkurencyjną ekipą Cagiva. Jego osiągi uległy więc wyraźnemu pogorszeniu. Wystąpiwszy w dwunastu wyścigach, w sześciu dojechał do mety, zajmując najniższy stopień podium podczas GP Belgii. Rywalizację ukończył na 12. pozycji.

Sezon 1989 był jeszcze słabszy w wykonaniu Mamoli. W ciągu trzynastu eliminacji, sześciokrotnie sięgał po punkty, będąc tylko w jednym wyścigu w czołowej dziesiątce. W GP Jugosławii uplasował się wtedy na siódmym miejscu. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 18. lokacie.

W ostatnim roku współpracy z tą ekipą Randy w ciągu czternastu rund siedmiokrotnie znalazł się w czołowej piętnastce. Najwyższą pozycją okazała się lokata, uzyskana podczas GP Wielkiej Brytanii. W klasyfikacji generalnej zajął 14. miejsce.

Po sezonie przerwy, Amerykanin powrócił do serii, nawiązując współpracę z zespołem Budweiser-Yamaha. We wszystkich wyścigach, w których dojechał do mety, uplasował się w czołowej dziesiątce. Podczas GP Węgier po raz ostatni w karierze stanął na podium, zajmując trzecią lokatę. Zmagania zakończył na 10. pozycji. Po tym roku Randy ostatecznie zakończył karierę sportową.

 
Randy Mamola na dwuosobowym motocyklu Ducati podczas pokazów w 2006 roku.

Randy Mamola był bardzo lubianym zawodnikiem i to nie tylko ze względu na swą charyzmatyczność i wspaniałą jazdę. Amerykanin angażował się również w cele charytatywne. W 1986 roku zbierał fundusze na organizację "Save the Children". Był jednym założycieli organizacji "Riders for Health", która zapewniała szkolenie oraz motocykle medyczne dla narodu afrykańskiego. Brał udział również w wielu festiwalach charytatywnych, również w Afryce. W 2000 roku został wprowadzony do "AMA Motorcycle Hall of Fame".

Statystyki liczbowe edytuj

System punktowy od 1969 do 1987:

Pozycja 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10
Punkty 15 12 10 8 6 5 4 3 2 1

System punktowy od 1988 do 1992:

Pozycja 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15
Punkty 20 17 15 13 11 10 9 8 7 6 5 4 3 2 1
Rok Klasa Zespół Motocykl 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 Punkty Pozycja Zwycięstwa
1979 250 cm³ Zago-Yamaha TZ250 VEN
5
GER
2
NAT
2
ESP
8
YUG
10
NED
7
BEL
-
SWE
-
FIN
-
GBR
2
CZE
5
FRA
4
64 4 0
500 cm³ Zago-Suzuki Suzuki RG500 VEN
-
AUT
-
GER
-
NAT
-
ESP
-
YUG
-
NED
13
BEL
DNS
SWE
6
FIN
2
GBR
-
FRA
2
29 8 0
1980 500 cm³ Heron-Suzuki RG500 NAT
NC
ESP
3
FRA
2
NED
5
BEL
1
FIN
4
GBR
1
GER
5
72 2 2
1981 500 cm³ Heron-Suzuki Suzuki RG500 AUT
1
GER
2
NAT
NC
FRA
2
YUG
1
NED
NC
BEL
3
RSM
4
GBR
3
FIN
2
SWE
13
94 2 2
1982 500 cm³ HB-Suzuki RG500 ARG
NC
AUT
7
FRA
-
ESP
-
NAT
-
NED
5
BEL
5
YUG
7
GBR
5
SWE
5
RSM
2
GER
1
65 6 1
1983 500 cm³ HB-Suzuki RG500 RSA
5
FRA
NC
NAT
2
GER
8
ESP
4
AUT
3
YUG
2
NED
4
BEL
3
GBR
3
SWE
7
RSM
5
89 3 0
1984 500 cm³ HRC-Honda Honda NS500 RSA
-
NAT
-
ESP
2
AUT
3
GER
3
FRA
3
YUG
2
NED
1
BEL
2
GBR
1
SWE
NC
RSM
1
111 2 3
1985 500 cm³ Rothmans-Honda Honda NSR500 RSA
5
ESP
NC
GER
8
NAT
4
AUT
4
YUG
NC
NED
1
BEL
NC
FRA
3
GBR
5
SWE
5
RSM
3
72 6 1
1986 500 cm³ Lucky Strike-Yamaha Yamaha YZR500 ESP
4
NAT
2
GER
6
AUT
3
YUG
2
NED
2
BEL
1
FRA
2
GBR
5
SWE
8
RSM
3
105 3 1
1987 500 cm³ Lucky Strike-Yamaha Yamaha YZR500 JPN
1
ESP
6
GER
2
NAT
NC
AUT
2
YUG
2
NED
3
FRA
1
GBR
3
SWE
3
CZE
4
RSM
1
POR
2
BRA
3
ARG
2
158 2 3
1988 500 cm³ Cagiva Cagiva GP500 JPN
NC
USA
-
ESP
-
EXP
-
NAT
7
GER
NC
AUT
NC
NED
NC
BEL
3
YUG
4
FRA
6
GBR
11
SWE
10
CZE
NC
BRA
NC
58 12 0
1989 500 cm³ Cagiva Cagiva GP500 JPN
16
AUS
NC
USA
NC
ESP
NC
NAT
DNS
GER
12
AUT
NC
YUG
7
NED
11
BEL
23
FRA
11
GBR
-
SWE
-
CZE
11
BRA
11
33 18 0
1990 500 cm³ Cagiva Cagiva GP500 JPN
NC
USA
7
ESP
-
NAT
7
GER
9
AUT
10
YUG
NC
NED
18
BEL
NC
FRA
7
GBR
6
SWE
NC
CZE
11
HUN
NC
AUS
-
55 14 0
1992 500 cm³ Budweiser-Yamaha Yamaha YZR500 JPN
5
AUS
8
MAL
7
ESP
8
ITA
10
EUR
9
GER
NC
NED
5
HUN
3
FRA
8
GBR
NC
BRA
10
RSA
NC
45 10 0

Linki zewnętrzne edytuj