Roberto Formigoni (ur. 30 marca 1947 w Lecco) – włoski polityk, parlamentarzysta krajowy i europejski, od 1995 do 2013 prezydent regionu Lombardia.

Roberto Formigoni
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

30 marca 1947
Lecco

Prezydent Lombardii
Okres

od 1995
do 2013

Przynależność polityczna

Lud Wolności

Poprzednik

Paolo Arrigoni

Następca

Roberto Maroni

Życiorys edytuj

Ukończył filozofię na Katolickim Uniwersytecie Najświętszego Serca w Mediolanie. Następnie studiował nauki polityczne na paryskiej Sorbonie.

Działał w młodzieżowych organizacjach chrześcijańskich, był m.in. nieformalnym rzecznikiem ruchu Comunione e Liberazione. Wstąpił też do Chrześcijańskiej Demokracji, a w jej ramach w 1975 powołał Ruch Ludowy (Movimento Popolare).

Od 1984 do 1993 przez dwie kadencje sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego. Od 1987 do 1996 zasiadał w Izbie Deputowanych X, XI i XII kadencji. Po rozwiązaniu się chadecji współtworzył Włoską Partię Ludową. Razem z jej liderem, Rocco Buttiglione, opowiadał się za nawiązaniem współpracy z centroprawicową koalicją skupioną wokół Forza Italia. Gdy koncepcja ta nie zyskała aprobaty władz PPI, w 1995 przystąpił do nowego ugrupowania pod nazwą Zjednoczeni Chrześcijańscy Demokraci.

W tym samym roku po raz pierwszy został wybrany prezydentem regionu Lombardia. Od tego czasu nieprzerwanie zajmuje to stanowisko, skutecznie ubiegając się o reelekcję w 2000 i 2005.

Kiedy w 1998 Rocco Buttiglione zdecydował się poprzeć lewicowy rząd Massima D’Alemy, Roberto Formigoni odszedł z CDU do Forza Italia, Silvia Berlusconiego. W 2006 i 2008 był wybierany do Senatu XV i XVI kadencji, rezygnował jednak z objęcia mandatu z uwagi na zakaz jego łączenia z funkcją w administracji regionalnej.

W 2009 został jednym z liderów Ludu Wolności w Lombardii. W 2010 uzyskał reelekcję w wyborach regionalnych. W 2012 podał się do dymisji, gdy jeden z członków regionalnego rządu został zatrzymany w związku z zarzutami o korupcję. W wyborach w 2013 uzyskał mandat senatorski na XVII kadencję[1]. W tym samym roku przystąpił do partii Nowa Centroprawica.

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj