Sebbi z Esseksu
Sebbi z Esseksu, Sæbbi, Sebbe (ur. ?, zm. ok. 695) – współwładca anglosaskiego Królestwa Essex w latach 664-683, a następnie władca samodzielny do roku 694, święty kościoła katolickiego.
| współwładca, a następnie władca Esseksu | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data urodzenia |
data nieznana |
| Data śmierci |
ok. 695 |
| Ojciec | |
| Rodzeństwo | |
| Dzieci | |
Po bezpotomnej śmierci króla Swithelma, spadkobiercami tronu Essex zostali Sebbi i Sighere[1][2] - kuzyni zmarłego władcy. Sebbi był synem Saewarda i bratem Sigeberhta[3]. Współrządzący z nim Swithelm to z kolei potomek Sexbalda - syna Sleddy[3].
Swithelm, bezpośrednio po zarazie która spustoszyła kraj w 664, zdecydował się na dokonanie apostazji i powrót do pogańskich wierzeń swych przodków, Sebbi natomiast pozostał wierny religii chrześcijańskiej[4][1]. Ten konflikt światopoglądowy przyczynił się do szukania przez obu władców protekcji u potężniejszych sąsiadów w Mercji i Wesseksie. W wyniku tego, w 665 roku władzę zwierzchnią nad królestwem uzyskał Wulfhere z Mercji[2], który wysłał swego biskupa Jarumana do Essex z misją, której celem było moralne i polityczne wsparcie Sebbi i nakłonienie Sighere do ponownego chrztu oraz chrystianizacja ludu[1]. Essex zostało wówczas w praktyce zredukowane do rangi terytorium zależnego od Mercji. Faktyczne rządy sprawował Wulfhere, który w tym czasie był najpotężniejszym władcą anglosaskim: kontrolował nie tylko Essex, ale również Wschodnią Anglię, Middlesex, Suffolk, Norfolk, Hertford, Cambridge oraz część Bedford[5].
W 686 roku protektorem Esseksu został Caedwalla z Wesseksu. Nakłonił on Sebbi do pomocy w zorganizowaniu wyprawy, której celem miało być podbicie Kentu i odsunięcie od władzy tamtejszego króla, Eadrica.
Beda w swoim dziele Historia ecclesiastica gentis Anglorum wyraża się bardzo pozytywnie na temat panowania Sebbi. Miał to być władca niezwykle pobożny, żarliwie oddający się praktykom religijnym i znany z dawania jałmużny. Uważano, że powinien być biskupem a nie królem. Postawa Sebbi przyczyniła się do ostatecznego zmarginalizowania dawnych pogańskich wierzeń i do utrwalenia chrześcijaństwa w Esseksie[6].
W 694 roku, w trzydziestym roku swego panowania, Sebbi zdecydował się abdykować[2]. Prawdopodobnie do tej decyzji przyczyniła się jego poważna choroba, zmarła też jego żona, która wcześniej sprzeciwiała się abdykacji[7][8]. Postanowił wstąpić do zakonu w Londynie i resztę życia poświęcić Bogu[2][9][7].
Władzę nad Esseksem przekazał swoim synom, Sigeheardowi i Swaefredowi[5]. Trzeci z synów (Swaefhard) objął już w roku 689 kontrolę nad królestwem Kentu, wraz z tamtejszym następcą tronu, Oswine[10].
Sebbi zmarł około 695 roku. Na łożu śmierci przekazał na ręce biskupa Waldhere dużą dotację dla opactwa westminsterskiego[11]; pieniądze te miały być rozdane biednym. Sebbi, obawiając się nadchodzącej śmierci, miał poprosić biskupa, aby towarzyszył mu w ostatnich chwilach jego życia[7][11].
Został pochowany w starym kościele św. Pawła na terenie opactwa, w północnej ścianie prezbiterium[12].
Uznany został za świętego, po cudach i znakach jakie objawiły się w czasie jego agonii i po śmierci[7]. Kościół katolicki wspomina go 29 sierpnia[9].
Przypisy edytuj
- ↑ a b c Beda Czcigodny: Historia ecclesiastica gentis Anglorum, księga III, rozdział 30. [dostęp 2010-09-26]. (ang.).
- ↑ a b c d Michael Lapidge, John Blair, Simon Keynes: The Blackwell encyclopaedia of Anglo-Saxon England. Wiley-Blackwell, 2000, s. 511. ISBN 0-631-22492-0.
- ↑ a b J.M. Lappenberg: A History of England Under the Anglo-Saxon Kings Part One 1845. Kessinger Publishing Co, 2004, s. 288. ISBN 1-4179-7795-7.(ang.)
- ↑ East Saxon Kings. bbc.co.uk, 2003-02-19. [dostęp 2010-10-06]. (ang.).
- ↑ a b Thomas Wright: The History and Topography of the County of Essex V1 (1836). Kessinger Pub LLC, 2009, s. 44. ISBN 1-120-03366-7.(ang.)
- ↑ J.M. Lappenberg: A History of England Under the Anglo-Saxon Kings Part One 1845. Kessinger Publishing Co, 2004, s. 144. ISBN 1-4179-7795-7.
- ↑ a b c d Beda Czcigodny: Historia ecclesiastica gentis Anglorum, księga III, rozdział 30. [dostęp 2010-09-26]. (ang.).
- ↑ Sarah Foot: Monastic Life in Anglo-Saxon England, c.600-900. Cambridge University Press, 2006. ISBN 0-521-85946-8.
- ↑ a b Brian Daniel Starr: Ascent of the Saints. CreateSpace, 2009-12-28, s. 166. ISBN 1-4499-9580-2.(ang.)
- ↑ Barbara Yorke: The Kingdom of the East Saxons. s. 29. w: Peter Clemoes: Anglo-Saxon England. Cambridge University Press. ISBN 0-521-03838-3.
- ↑ a b John Entick: A New and Accurate History and Survey of London, Westminster, Southwark, and Places Adjacent: Containing Whatever Is Most Worthy of Notice in Theirster, Southwark, and. NABU PR, 2010, s. 35-36. ISBN 1-147-98301-1.(ang.)
- ↑ John Entick: A New and Accurate History and Survey of London, Westminster, Southwark, and Places Adjacent: Containing Whatever Is Most Worthy of Notice in Theirster, Southwark, and. NABU PR, 2010, s. 59. ISBN 1-147-98301-1.(ang.)