Sergiusz Siergiejewicz Sazonow, ros. Сергей Сергеевич Сазонов (ur. 13 października?/25 października 1898 w Petersburgu, zm. 1986) – Rosjanin, generał major artylerii Armii Radzieckiej i generał brygady ludowego Wojska Polskiego.

Sergiusz Sazonow
Сергей Сергеевич Сазонов
generał major artylerii generał major artylerii
Data i miejsce urodzenia

25 października 1898
Petersburg

Data śmierci

1986

Przebieg służby
Lata służby

1917–1955

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Czerwona
Ludowe Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie

Stanowiska

dowódca artylerii wojsk Obrony Przeciwlotniczej Frontu Południowego, dowódca dywizji artylerii przeciwlotniczej

Główne wojny i bitwy

wojna domowa w Rosji,
II wojna światowa

Odznaczenia
Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Order Krzyża Grunwaldu III klasy

Życiorys edytuj

W 1917 wcielony do rosyjskiej armii, w listopadzie 1917 wstąpił do Czerwonej Gwardii, a w 1918 do Armii Czerwonej. Brał udział w wojnie domowej w Rosji m.in. na Ukrainie, na Krymie i nad Donem. W 1918 został kontuzjowany w walkach. 1922 skończył wyższą szkołę wojskową. W 1926 ukończył Kijowską Szkołę Wojskową. W 1931 został dowódcą dywizjonu artylerii, a w 1937 dowódcą dywizjonu artylerii przeciwlotniczej.

4 czerwca 1940 awansował na generała majora artylerii. W latach 1941-1942 szef Obrony Przeciwlotniczej Frontu Południowego, 1942-1943 dowódca artylerii wojsk Obrony Przeciwlotniczej Frontu Południowego. Od 11 maja 1944 do końca wojny dowodził 66 Dywizją Artylerii Przeciwlotniczej Rezerwy Naczelnego Dowództwa, która wchodziła w skład 11 Gwardyjskiej Armii. Na czele tej dywizji walczył w Prusach Wschodnich. Od 1947 dowódca brygady artylerii przeciwlotniczej.

W okresie od 30 stycznia 1951 do 3 stycznia 1955 pełnił służbę w Wojsku Polskim, w stopniu generała brygady. W pierwszym roku pełnił służbę na stanowisku zastępcy dowódcy Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju do spraw artylerii. W 1952 wyznaczony został na stanowisko dowódcy Wojsk Obrony Przeciwlotniczej Obszaru Kraju. W styczniu 1955 powrócił do ZSRR.

Ordery i odznaczenia edytuj

Zobacz też edytuj

Bibliografia edytuj

  • Edward Jan Nalepa, Oficerowie Armii Radzieckiej w Wojsku Polskim 1943-1968, Warszawa: Bellona, 1995, ISBN 83-11-08353-3, OCLC 830273795.
  • janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1944-1990 t. III: M-S, Toruń 2010, s. 381-382.