Sieć telekomunikacyjna

Sieć telekomunikacyjna – zespół powiązanych ze sobą urządzeń, służących do świadczenia usług telekomunikacyjnych.

Stanowi obiekt techniczny będący zbiorem łączy telekomunikacyjnych i innych urządzeń wymaganych do przesyłania informacji pomiędzy dwoma lub więcej węzłami sieci.

Do sieci telekomunikacyjnych zalicza się m.in. następujące struktury:

• publiczna komutowana sieć telefoniczna (PSTN),
• radiofonia i telewizja naziemna, kablowa i satelitarna
• telefonia komórkowa i satelitarna
• sieć komputerowa,
• szerokopasmowy dostęp do internetu,
• sieć Internet.

Dawniej należały do nich jeszcze sieci telegraficzne, teleksowe, i przywoławcze.

W ogólności każda sieć telekomunikacyjna składa się z trzech płaszczyzn (lub odrębnych struktur) współpracujących ze sobą:

• płaszczyzna sterowania – jest częścią sieci przenoszącą informacje sterujące (również nazywane sygnalizacją),
• płaszczyzna użytkowa lub płaszczyzna danych – przenosi ruch użytkowników sieci, czyli osób korzystających z jej usług,
• płaszczyzna zarządzania – jest częścią sieci przenoszącą ruch związany z eksploatacją sieci i administrowaniem.

Znaczenie prawne

W polskim prawie pojęcie sieć telekomunikacyjna zdefiniowane zostało w ustawie z dnia 16 lipca 2004 r. Prawo telekomunikacyjne, gdzie oznacza: „systemy transmisyjne oraz urządzenia komutacyjne lub przekierowujące, a także inne zasoby, które umożliwiają nadawanie, odbiór lub transmisję sygnałów za pomocą przewodów, fal radiowych, optycznych lub innych środków wykorzystujących energię elektromagnetyczną, niezależnie od ich rodzaju”.

Zobacz też

• sieć publiczna
• sieć wewnętrzna
• sieć zarządzania telekomunikacją
• NGN (sieć następnej generacji)
• usługa telekomunikacyjna

Bibliografia

• Michał Huzarski (red.), Jarosław Wołejszo (red.): Leksykon obronności. Polska i Europa. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2014, s. 61. ISBN 978-83-11-13382-2.