Sighere z Esseksu
Sighere z Esseksu (Sigehere, zm. ok. 688) − współwładca Królestwa Essex w okresie 664–683.
| współwładca Esseksu | |
| Okres | |
|---|---|
| Poprzednik | |
| Następca | |
| Dane biograficzne | |
| Data śmierci | |
| Rodzeństwo | |
| Żona | |
| Dzieci | |
Sighere był synem Sexbalda i wnukiem Sleddy[2]. W 664 roku, wraz z kuzynem Sebbi, został sukcesorem tronu Essex po bezpotomnej śmierci Swithelma[3].
W 664 roku kraj spustoszyła wielka plaga dżumy, wśród zarażonych znalazł się również Sighere. Jego ozdrowienie lud zinterpretował jako efekt opieki dawnych bogów. Sighere wykorzystał tę sytuację i ogłosił się "stróżem zdrowia swego ludu", reaktywował pogańskie świątynie i dokonał apostazji[3][4][5], podczas gdy Sebbi pozostał wierny chrześcijaństwu. Konsekwencją konfliktu młodych władców było poszukiwanie stronników wśród sąsiadów w pogańskim Wesseksie i chrześcijańskiej Mercji.
Potężniejszym sojusznikiem okazał się Wulfhere z Mercji[6], który uzyskał władzę zwierzchnią nad Esseksem i nakłonił Sighere do poślubienia swojej bratanicy - Osyth - córki współwładcy Surrey Firthuwolda. Legenda głosi, że zmuszona do małżeństwa Osyth pozostała po ślubie nietknięta[7], jednak według innych źródeł urodziła Sighere syna, Offa[1].
Wulfhere wysłał do Esseksu swego biskupa Jarumana z misją ewangelizacyjną, której celem była ponowna chrystianizacja królestwa[4]. Misja Jarumana zakończyła się sukcesem[3] i Sighere ponownie się ochrzcił[4].
W późniejszym okresie swych rządów w Esseksie, Sighere prawdopodobnie ponownie zwrócił się w stronę Wesseksu. Istnieją przypuszczenia, że zawarł sojusz z Mul, bratem króla Caedwalla, i towarzyszył mu w podboju Kentu[1][5]. Być może współrządził również Kentem wspólnie z Mul ok. 680 roku[8][6], ale już w roku 689 prowincję kontrolował syn Sebbi, Swaefhard, wraz z następcą tronu Kentu, Oswinem[8].
Sighere zmarł ok. 688 roku, od tego momentu jedynym władcą Esseksu był Sebbi.
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Ann Williams, Alfred P. Smyth, D.P. Kirby: A Biographical Dictionary of Dark Age Britain: England, Scotland and Wales c.500 - c.1050. Routledge, 1997, s. 215. ISBN 1-85264-047-2.(ang.)
- ↑ J.M. Lappenberg: A History of England Under the Anglo-Saxon Kings Part One 1845. Kessinger Publishing Co, 2004, s. 288. ISBN 1-4179-7795-7.
- ↑ a b c Beda Czcigodny: Historia ecclesiastica gentis Anglorum, księga III, rozdział 30. [dostęp 2010-09-26]. (ang.).
- ↑ a b c William A. Chaney: The cult of kingship in Anglo-Saxon England;: The transition from paganism to Christianity. University of California Press, 1970, s. 160. ISBN 0-520-01401-4.
- ↑ a b Barbara Yorke: The Kingdom of the East Saxons. s. 25. w: Peter Clemoes: Anglo-Saxon England. Cambridge University Press. ISBN 0-521-03838-3.
- ↑ a b Michael Lapidge, John Blair, Simon Keynes: The Blackwell encyclopaedia of Anglo-Saxon England. Wiley-Blackwell, 2000, s. 511. ISBN 0-631-22492-0.
- ↑ Michael Lapidge, John Blair, Simon Keynes: The Blackwell encyclopaedia of Anglo-Saxon England. Wiley-Blackwell, 2000, s. 347. ISBN 0-631-22492-0.
- ↑ a b Barbara Yorke: The Kingdom of the East Saxons. s. 29. w: Peter Clemoes: Anglo-Saxon England. Cambridge University Press. ISBN 0-521-03838-3.