Skałka (Beskid Sądecki)
Skałka (1163 m) – szczyt w Beskidzie Sądeckim.
 Skałka po lewej stronie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
1163 m n.p.m. |
Położenie na mapie Beskidu Sądeckiego  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°28′21,8″N 20°32′21,3″E/49,472722 20,539250
| |
Topografia edytuj
Masyw Skałki wznosi się w głównym grzbiecie Pasma Radziejowej, pomiędzy Rokitą (898 m) a Przehybą (1175 m). Szczytowe partie stanowi zalesiony grzbiet przebiegający równoleżnikowo, kulminujący w czterech wierzchołkach. Mają one wysokość (kolejno z zachodu na wschód): 1137 (niewybitny), 1156, 1163 oraz 1148 m[1]. Z najwyższej kulminacji odbiega w kierunku północnym boczny grzbiet Jasiennika, rozgałęziający się następnie na dwie odnogi: zachodnią ze Spadziami (1058 m n.p.m.) i północną z Będzikówką (972 m). Północne stoki Skałki opadają do doliny Majdańskiego Potoku, natomiast południowe – ku dolinie Sopotnickiego Potoku[2]/.
Historia edytuj
Na najwyższym szczycie Skałki i na zboczach znajdują się skałki, z których jedna, zwana Kamieniem św. Kingi, została uznana za pomnik przyrody nieożywionej. Jak informuje postawiona w 2004 r. tablica, według legendy w 1285 r. odpoczywała tu św. Kinga, uciekając przed Tatarami w Pieniny[3].
Dawniej wzdłuż grzbietu Skałki (tego, którym prowadzi czerwony szlak turystyczny), ciągnęły się na długości ok. 2 km hale pasterskie. Po zaprzestaniu pasterstwa uległy zalesieniu, ostały się tylko ich skrawki. Na halach tych gazdował Tomasz Guszkiewicz „Gruś” (1824-1910), słynny w okolicach baca uznawany przez miejscową ludność za czarownika[3].
Szlak turystyczny edytuj
Główny Szlak Beskidzki na odcinku Dzwonkówka – Przehyba
Przypisy edytuj
- ↑ Geoportal mapa rastrowa 1:10 000.
- ↑ Pieniny polskie i słowackie. Mapa turystyczna 1:25 000. Piwniczna-Zdrój: Agencja Wydawnicza „WiT”, 2004.
- ↑ a b Bogdan Mościcki: Beskid Sądecki i Małe Pieniny. Pruszków: Oficyna Wyd. „Rewasz”, 2007. ISBN 978-83-89188-65-6.
