Skala Ferrimana-Gallweya
Skala Ferrimana-Gallweya – skala oceny owłosienia ciała u kobiet przed przekwitaniem stosowana w diagnostyce hirsutyzmu.
Skala została opracowana przez angielskich lekarzy Davida Ferrimana i Johna Gallweya w 1961 roku[1] i obejmowała analizę 11 okolic ciała, w 1965 roku na podstawie dalszych badań wpływu androgenów na owłosienie skala została zmodyfikowana[2][3]. W zmodyfikowanej skali (mFG) zrezygnowano z oceny przedramion i podudzi[3]. Zgodnie z wytycznymi Endocrine Society (2018) zmodyfikowana skala Ferrimana-Gallweya jest złotym standardem w rozpoznawaniu hirsutyzmu[4].
Zmodyfikowana skala Ferrimana-Gallweya edytuj
Oceniana jest intensywność owłosienia w dziewięciu androgenozależnych okolicach ciała (warga górna, broda, klatka piersiowa, ramię, górna część brzucha, podbrzusze, górna część pleców, dolna część pleców i udo)[3][6]. Owłosienie jest oceniane w skali od 1 do 4, gdzie 1 oznacza minimalną liczbę obecnych włosów ostatecznych, a 4 to odpowiednik owłosionego mężczyzny, natomiast w przypadku całkowitego braku włosów ostatecznych w badanym obszarze ciała punktów się nie przyznaje lub przyznaje się 0 punktów[3]. Włosy ostateczne od włosów typu vellus różnicuje się głównie na podstawie długości (powyżej 0,5 cm) i w mniejszym stopniu pigmentacji[3].
Interpretacja edytuj
Wynik uzyskuje się po zsumowaniu punktów i jego wynik jest dodatni powyżej 95 percentyla w określonej populacji[4]:
| Polska | > 8[6] |
| Stany Zjednoczone (białe i czarne kobiety) | ≥ 8 |
| Wielka Brytania (białe i czarne kobiety) | ≥ 8 |
| Rasa śródziemnomorska | ≥ 9–10 |
| Hiszpanie | ≥ 9–10 |
| Bliski Wschód | ≥ 9–10 |
| Chińczycy | |
| Chińczycy Han | ≥ 2 |
| Chiny Południowe | ≥ 7 |
Przypisy edytuj
- ↑ David Ferriman, John Michael David Gallwey. Clinical assessment of body hair growth in women.. „J Clin Endocrinol Metab”. 21, s. 1440-7, 1961. DOI: 10.1210/jcem-21-11-1440. PMID: 13892577. (ang.).
- ↑ David Ferriman, Anthony W. Purdie. ASSOCIATION OF OLIGOMENORRHOEA, HIRSUTIES, AND INFERTILITY.. „Br Med J”. 2 (5453), s. 69-72, Jul 1965. PMID: 14305368.
- ↑ a b c d e
BO. Yildiz, S. Bolour, K. Woods, A. Moore i inni. Visually scoring hirsutism.. „Hum Reprod Update”. 16 (1), s. 51-64, 2010. DOI: 10.1093/humupd/dmp024. PMID: 19567450. (ang.).
- ↑ a b KA. Martin, RR. Anderson, RJ. Chang, DA. Ehrmann i inni. Evaluation and Treatment of Hirsutism in Premenopausal Women: An Endocrine Society Clinical Practice Guideline.. „J Clin Endocrinol Metab”. 103 (4), s. 1233-1257, 2018. DOI: 10.1210/jc.2018-00241. PMID: 29522147. (ang.).
- ↑ D. Kopera, E. Wehr, B. Obermayer-Pietsch. Endocrinology of hirsutism.. „Int J Trichology”. 2 (1), s. 30-5, 2010. DOI: 10.4103/0974-7753.66910. PMID: 21188021. (ang.).
- ↑ a b Tomasz Romer, Olga Tymanowska: Hirsutyzm – zazwyczaj nie choroba, a jednak kłopot. Medical Tribune Polska, 2015. [dostęp 2018-08-27].
Linki zewnętrzne edytuj
- B. O. Yildiz, S. Bolour, K. Woods, A. Moore i inni. Visually scoring hirsutism (artykuł w języku angielskim ze zdjęciami dokumentującymi stopnie skali Ferrimana-Gallweya). „Hum Reprod Update”. 16 (1). s. 51-64. DOI: 10.1093/humupd/dmp024. PMID: 19567450.
