Snowboard na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich 2010 – halfpipe mężczyzn

Halfpipe mężczyzn został rozegrany 17 lutego w Cypress Mountain Resort, położonym w północnym Vancouver. W 2010 r. konkurencja ta odbyła się na rampie większej niż miało to miejsce na poprzednich igrzyskach. Jej ściany miały wysokość 6,70 m (rampy o ścianach powyżej 4,80 m to tzw. superpipe’y). Faworytami zawodów byli między innymi broniący tytułu mistrza olimpijskiego Amerykanin Shaun White oraz dobrze spisujący się w Pucharze Świata Kanadyjczyk Justin Lamoureux i Fin Janne Korpi. W kwalifikacjach zawodnicy zostali podzieleni na dwie grupy. W pierwszej grupie najlepszy okazał się White z wynikiem 45.8 pkt., w czołówce znaleźli się także Japończyk Ryō Aono oraz, dość niespodziewanie, rodak White’a Louie Vito. Tych trzech zawodnik awansowało bezpośrednio do finału. W drugiej grupie najlepszy był Fin Peetu Piiroinen, który nie odnosił wcześniej sukcesów w tej konkurencji. Fin uzyskał 45.1 pkt, drugi był Kazuhiro Kokubo z Japonii, a trzecim zawodnikiem awansującym bezpośrednio do finału z tej grupy był Jurij Podładczykow reprezentujący Szwajcarię. Kwalifikacji nie przebrnęli między innymi Korpi, wicemistrz świata z 2009 r. – Kanadyjczyk Jeff Batchelor, mistrz świata z 2003 r. Markus Keller ze Szwajcarii oraz jedyny reprezentant Polski Michał Ligocki.

Halfpipe mężczyzn na ZIO 2010
Złoty medal Złoty medal

Stany Zjednoczone Shaun White

Srebrny medal Srebrny medal

Finlandia Peetu Piiroinen

Brązowy medal Brązowy medal

Stany Zjednoczone Scotty Lago

Do finału awansowało po trzech najlepszych zawodników z każdej grupy kwalifikacyjnej, a kolejnych dwunastu walczyło w półfinale o pozostałych sześć miejsc w finale. W półfinale najlepsze wyniki uzyskali: Markus Malin i Markku Koski z Finlandii, Greg Bretz i Scotty Lago z USA, Francuz Mathieu Crepel oraz Kanadyjczyk Justin Lamoureux. W ścisłym finale Shaun White już w pierwszym biegu wysoko zawiesił poprzeczkę rywalom, uzyskując 46.8 pkt. Większość zawodników przygotowała ambitne programy, lecz nie ustrzegła się błędów. Na drugim miejscu po pierwszym biegu znajdował się Scotty Lago, a trzeci był Jurij Podładczykow. Po drugim biegu bardzo dobrym wynikiem popisał się Piiroinen zdobywając 45.0 pkt co pozwoliło mu się przesunąć z czwartego na drugie miejsce. Lago spadł na trzecie miejsce a Podładczykow poza podium. Jeszcze przed swoim drugim przejazdem White miał już zapewniony złoty medal, mimo to uzyskał jeszcze lepszy wynik (48.4 pkt) i obronił tytuł. Srebro wywalczył Peetu Piiroinen, zaś brązowym medalistą został Scotty Lago[1].

Wyniki edytuj

Kwalifikacje edytuj

Pozycja Grupa Nr Zawodnik Kraj Zjazd 1 Zjazd 2 Najlepszy
wynik
Uwagi
1 1 5 Shaun White   USA 45.8 10.8 45.8 QF
2 1 6 Ryō Aono   JPN 33.2 43.1 43.1 QF
3 1 3 Louie Vito   USA 26.1 41.8 41.8 QF
4 1 16 Aluan Ricciardi   FRA 25.4 37.9 37.9 QP
5 1 1 Zeng Xiaoye   CHN 14.0 32.8 32.8 QP
6 1 7 Mathieu Crepel   FRA 32.6 2.5 32.6 QP
7 1 9 Ben Kilner   GBR 21.5 32.1 32.1 QP
8 1 2 Gary Zebrowski   FRA 31.6 18.7 31.6 QP
9 1 14 Ben Mates   AUS 28.3 29.6 29.6 QP
10 1 12 James Hamilton   NZL 5.2 28.0 28.0
11 1 4 Janne Korpi   FIN 26.5 15.6 26.5
12 1 10 Kim Ho-Jun   KOR 8.4 25.8 25.8
13 1 8 Markus Keller   SUI 13.6 20.4 20.4
14 1 15 Ståle Sandbech   NOR 9.1 20.1 20.1
15 1 11 Rubén Verges   ESP 9.4 19.5 19.5
16 1 13 Roger S. Kleivdal   NOR 15.7 18.4 18.4
17 1 19 Christian Haller   SUI 8.0 16.0 16.0
18 1 18 Dolf van der Wal   NDL 14.5 11.8 14.5
19 1 20 Michał Ligocki   POL 10.8 11.1 11.1
20 1 17 Manuel Pietropoli   ITA 9.3 5.2 9.3
1 2 37 Peetu Piiroinen   FIN 44.0 45.1 45.1 QF
2 2 28 Kazuhiro Kokubo   JPN 42.1 42.5 42.5 QF
3 2 27 Jurij Podładczykow   SUI 36.3 41.4 41.4 QF
4 2 34 Greg Bretz   USA 36.2 41.3 41.3 QP
5 2 36 Markku Koski   FIN 39.3 11.9 39.3 QP
6 2 38 Scotty Lago   USA 39.0 28.4 39.0 QP
7 2 30 Kōhei Kudō   JPN 3.2 37.1 37.1 QP
8 2 23 Markus Malin   FIN 32.8 36.7 36.7 QP
9 2 26 Justin Lamoureux   CAN 12.6 35.4 35.4 QP
10 2 22 Arthur Longo   FRA 34.5 32.4 34.5
11 2 33 Christophe Schmidt   GER 9.8 32.3 32.3
12 2 32 Scotty James   AUS 7.6 28.2 28.2
13 2 24 Brad Martin   CAN 11.2 27.5 27.5
14 2 29 Sergio Berger   SUI 7.3 26.2 26.2
15 2 25 Daisuke Murakami   JPN 15.1 23.5 23.5
16 2 35 Tore Viken Holvik   NOR 23.1 19.6 23.1
17 2 21 Jeff Batchelor   CAN 14.9 18.5 18.5
18 2 39 Mitchell Brown   NZL 18.4 15.2 18.4
19 2 31 Shi Wancheng   CHN 15.8 18.0 18.0
20 2 40 Fredrik Austbø   NOR DNS DNS DNS

Półfinał edytuj

Pozycja Nr Zawodnik Kraj Zjazd 1 Zjazd 2 Najlepszy
wynik
Uwagi
1 23 Markus Malin   FIN 42.9 21.9 42.9 QF
2 34 Greg Bretz   USA 42.1 38.0 42.1 QF
3 38 Scotty Lago   USA 41.3 16.2 41.3 QF
4 7 Mathieu Crepel   FRA 37.2 22.6 37.2 QF
5 36 Markku Koski   FIN 37.1 12.8 37.1 QF
6 26 Justin Lamoureux   CAN 36.2 20.2 36.2 QF
7 2 Gary Zebrowski   FRA 20.1 36.1 36.1
8 30 Kōhei Kudō   JPN 30.6 33.5 33.5
9 16 Aluan Ricciardi   FRA 33.2 12.8 33,2
10 1 Zeng Xiaoye   CHN 32.9 16.2 32.9
11 14 Ben Mates   AUS 3.6 27.5 27.5
12 9 Ben Kilner   GBR 3.1 17.0 17.0

Finał edytuj

Pozycja Nr Zawodnik Kraj Zjazd 1 Zjazd 2 Najlepszy
wynik
  5 Shaun White   USA 46.8 48.4 48.4
  37 Peetu Piiroinen   FIN 40.8 45.0 45.0
  38 Scotty Lago   USA 42.8 17.5 42.8
4 27 Jurij Podładczykow   SUI 42.4 17.6 42.4
5 3 Louie Vito   USA 39.1 39.4 39.4
6 36 Markku Koski   FIN 36.4 25.0 36.4
7 26 Justin Lamoureux   CAN 33.8 35.9 35.9
8 28 Kazuhiro Kokubo   JPN 30.5 35.7 35.7
9 6 Ryō Aono   JPN 32.9 29.1 32.9
10 7 Mathieu Crepel   FRA 25.9 8.7 25.9
11 23 Markus Malin   FIN 16.7 18.6 18.6
12 34 Greg Bretz   USA 18.3 13.0 18.3

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj