Sobór Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni w Petersburgu

Sobór Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni – cerkiew wojskowa w Petersburgu, pełniąca funkcję głównej świątyni Lejb-Gwardyjskiego Pułku Siemienowskiego. Czynna w latach 1842–1932, zburzona w 1933.

Sobór Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni

Введенский собор

sobór pułkowy
Rysunek autorstwa Konstantina Thona
Państwo	ZSRR
Miejscowość	Leningrad
Wyznanie	prawosławne
Kościół	Rosyjski Kościół Prawosławny
Sobór	od 1913
Wezwanie	Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni
Historia Data rozpoczęcia budowy 1837 Data zakończenia budowy 1842 Data zamknięcia 1932 Data zniszczenia • przez 1933 władze stalinowskie
Dane świątyni Styl bizantyjsko-rosyjski Architekt Konstantin Thon Kopuła • liczba kopuł 5 Liczba ikonostasów 1 Ołtarz • liczba ołtarzy • wezwania ołtarzy bocznych 2 św. Joazaf Biełgorodzki
Położenie na mapie Petersburga Sobór Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni
Położenie na mapie Rosji Sobór Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni
59°55′16,0″N 30°19′42,0″E
Strona internetowa

Cerkiew została wzniesiona w latach 1837–1842 według projektu Konstantina Thona przy współpracy A. Rossiego, L. Benoisa i K. Meissnera, w stylu bizantyjsko-rosyjskim. Plan budynku był zbliżony do koncepcji moskiewskiego soboru Chrystusa Zbawiciela. Budowa, której koszt zamknął się kwotą miliona rubli, została całkowicie sfinansowana z funduszy państwowych, w tym w 2/3 z osobistych środków cara Mikołaja I. W 1907 obiekt był odnawiany, zaś w 1913 cerkiew otrzymała status soboru.

Trzyrzędowy ikonostas na potrzeby obiektu wykonali N. Tarasow, W. Bobkow i J. Skworcow według projektu Konstantina Thona; ikony, jakie się w nim znalazły, wykonali P. Wasin, W. Szebujew i T. Nieff. Malowidła ścienne we wnętrzu obiektu wykonali A. Markow i W. Sazonow. W świątyni znalazły się pułkowe ikony Obrazu Chrystusa Nie Ludzką Ręką Uczynionego oraz ikona Matki Bożej „Znak”, wystawiono w niej również mundury pułku noszone przez carów rosyjskich.

W zachodniej części soboru znajdowały się mauzolea hrabiego Władimira Kleinmichela oraz dowódcy pułku księcia Piotra Wołkońskiego. W 1906 w krypcie obiektu urządzono kaplicę, w której pochowano żołnierzy poległych w czasie tłumienia powstania w Moskwie rok wcześniej, dowódcę pułku Gieorgija Mina i trzech niższych oficerów, zaś w kolejnych latach – także oficerów poległych na frontach I wojny światowej.

Cerkiew została zlikwidowana w marcu 1932 r. i rok później zburzona. Na skwerze, jaki urządzono na jej miejscu, od 2003 wznosi się pamiątkowy obelisk.