Sowia Góra (powiat międzychodzki)

wieś w województwie wielkopolskim, powiecie międzychodzkim

Sowia Górawieś sołecka w Polsce położona w województwie wielkopolskim, w powiecie międzychodzkim, w gminie Międzychód, przy drodze wojewódzkiej nr 160, w centrum Puszczy Noteckiej. Najdalej na północ wysunięta miejscowość w gminie.

Sowia Góra
wieś
Ilustracja
Miejsce straceń w okolicy wsi
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Powiat

międzychodzki

Gmina

Międzychód

Liczba ludności (2006)

20

Strefa numeracyjna

95

Kod pocztowy

64-400[2]

Tablice rejestracyjne

PMI

SIMC

0183851

Położenie na mapie gminy Międzychód
Mapa konturowa gminy Międzychód, blisko górnej krawiędzi po lewej znajduje się punkt z opisem „Sowia Góra”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Sowia Góra”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, blisko lewej krawiędzi nieco u góry znajduje się punkt z opisem „Sowia Góra”
Położenie na mapie powiatu międzychodzkiego
Mapa konturowa powiatu międzychodzkiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Sowia Góra”
Ziemia52°42′15″N 15°50′42″E/52,704167 15,845000[1]

Historia edytuj

 
Stara zabudowa

Podobną nazwę nosiły już wcześniej wzniesienia na terenie Puszczy Noteckiej, np. Szowyagora koło Kwiejc. Obecną wieś w okresie Rzeczypospolitej Obojga Narodów założyli w 1702 Unrugowie z Międzychodu i była to osada olęderska o nazwie Hollendry Eylenburg.

W wyniku II rozbioru Rzeczypospolitej w 1793, miejscowość przeszła w posiadanie Prus i jak cała Wielkopolska znalazła się w zaborze pruskim. W okresie Wielkiego Księstwa Poznańskiego (1815-1848) miejscowość należała do wsi większych w ówczesnym pruskim powiecie Międzyrzecz w rejencji poznańskiej[3]. Sowia Góra należała do okręgu międzychodzkiego tego powiatu i stanowiła część majątku Prusim, którego właścicielem był wówczas Reich[3]. Według spisu urzędowego z 1837 roku wieś liczyła 109 mieszkańców, którzy zamieszkiwali 14 dymów (domostw)[3]. Wzmiankowana była wówczas także polana leśna Sowia Góra (1 dom, 7 osób)[3].

W 1890 jako wieś i leśnictwo leżące w powiecie międzychodzkim opisał miejscowość XIX wieczny Słownik geograficzny Królestwa Polskiego. Wieś miała wówczas 20 domów i 130 mieszkańców w tym 2 katolików oraz 128 protestantów. Liczyła 108 hektarów powierzchni w tym 48 hektarów roli, 15 łąk oraz 26 lasu[4].

Od roku 1920 do 1939 wieś należała do II Rzeczypospolitej. W pobliżu znajdowała się granica polsko-niemiecka, biegnąca dzisiejszą granicą pomiędzy województwem lubuskim a województwem wielkopolskim. Działał tutaj posterunek celny (w domu z 1907, stojącym do dziś)[5]. Stacjonowała placówka Straży Granicznej I linii „Sowia Góra”[6].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa gorzowskiego.

We wsi rosną okazałe drzewa, m.in. dąb o obwodzie 320 cm i sosna pomnikowa o obwodzie 250 cm. Nieco dalej – w odległości około 3 km na wschód stoi pomnikowa sosna o obwodzie 200 cm, która przetrwała klęskę strzygoni choinówki. Przy szosie w kierunku Drezdenka znajduje się kopalnia ropy naftowej i gazu ziemnego „Lubiatów”.

Przypisy edytuj

  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 127063
  2. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 1204 [zarchiwizowane 2022-10-26].
  3. a b c d Leon Plater: Opisanie historyczno-statystyczne Wielkiego Ksie̜ztwa Poznańskiego. Lipsk: Ksie̜garnia Zagraniczna (Librairie Étrangère) Jana Nepomucena Bobrowicza, 1846, s. 257.
  4. Sowia Góra, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 98.
  5. Paweł Anders, Władysław Kusiak, Puszcza Notecka, Oficyna Wydawnicza G&P, Poznań, 2011, s. 224, ISBN 978-83-7272-242-3.
  6. Marek Jabłonowski, Bogusław Polak: Polskie formacje graniczne 1918−1839. Dokumenty organizacyjne, wybór źródeł. Tom II. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999, s. 22. ISBN 83-87424-77-3.