Stanisław Żelichowski

polski leśnik i polityk, poseł i minister

Stanisław Żelichowski (ur. 9 kwietnia 1944 w Księżostanach) – polski polityk i inżynier leśnik, poseł na Sejm PRL IX kadencji oraz na Sejm RP I, II, III, IV, V, VI i VII kadencji, minister odpowiedzialny za środowisko w kilku rządach, członek władz Polskiego Stronnictwa Ludowego.

Stanisław Żelichowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

9 kwietnia 1944
Księżostany

Przewodniczący Klubu Poselskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego
Okres

od 6 grudnia 2007
do 7 listopada 2011

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Ludowe

Poprzednik

Waldemar Pawlak

Następca

Jan Bury

Minister środowiska
Okres

od 19 października 2001
do 3 marca 2003

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Ludowe

Poprzednik

Antoni Tokarczuk

Następca

Czesław Śleziak

Minister ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa
Okres

od 26 października 1993
do 31 października 1997

Przynależność polityczna

Polskie Stronnictwo Ludowe

Poprzednik

Bernard Błaszczyk

Następca

Jan Szyszko

Odznaczenia
Odznaka Honorowa za Zasługi dla Województwa Warmińsko-Mazurskiego

Życiorys edytuj

Syn Jana i Zofii[1]. Absolwent Wydziału Leśnego Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego, który ukończył w 1968. W latach 1967–1968 odbył staż w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Ostrołęce. Po ukończeniu studiów pracował w leśnictwie. Od 1969 do 1971 był adiunktem w Nadleśnictwie Ciechanów. Od 1971 do 1993 pełnił funkcję nadleśniczego Nadleśnictwa Dwukoły. W latach 1988–1990 sprawował urząd przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Ciechanowie.

Od 1970 należał do Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. W 1990 został członkiem Polskiego Stronnictwa Ludowego. Wszedł w skład władz krajowych tej partii (był m.in. sekretarzem, a później skarbnikiem Naczelnego Komitetu Wykonawczego PSL), w latach 2004–2016 pełnił też funkcję prezesa zarządu wojewódzkiego PSL w województwie warmińsko-mazurskim.

Funkcję posła po raz pierwszy sprawował z ramienia ZSL w latach 1985–1989 w Sejmie PRL IX kadencji. W 1989 bezskutecznie kandydował do Senatu. W latach 1989–1991 pełnił funkcję sędziego Trybunału Stanu. W 1991, 1993, 1997, 2001 i 2005 uzyskiwał mandat poselski z ramienia PSL. Sprawował urząd ministra ochrony środowiska, zasobów naturalnych i leśnictwa od 26 października 1993 do 31 października 1997 (w rządach Waldemara Pawlaka, Józefa Oleksego i Włodzimierza Cimoszewicza). Od 19 października 2001 do 3 marca 2003 był natomiast ministrem środowiska w rządzie Leszka Millera. W 1998 został wybrany do Sejmiku Województwa Warmińsko-Mazurskiego I kadencji.

W 2004, 2009 i 2014[2] bezskutecznie kandydował do Parlamentu Europejskiego. W wyborach parlamentarnych w 2007 po raz siódmy uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu elbląskim 6437 głosów. Od grudnia 2007 do listopada 2011 był przewodniczącym Klubu Poselskiego PSL. W wyborach w 2011 ponownie wybrano go do Sejmu, dostał 6458 głosów[3]. W Sejmie VII kadencji pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa[4].

W 2014 tygodnik „Polityka” na podstawie rankingu przeprowadzonego wśród polskich dziennikarzy parlamentarnych wymienił go wśród 10 najlepszych posłów tego roku[4]. W 2015 Stanisław Żelichowski nie został wybrany na kolejną kadencję Sejmu. W wyborach samorządowych w 2018 bezskutecznie kandydował na radnego sejmiku warmińsko-mazurskiego[5]. W wyborach w 2019 ponownie był kandydatem PSL do Sejmu[6]. W 2023 objął zwolniony mandat radnego sejmiku VI kadencji[7].

Przypisy edytuj

  1. Stanisław Żelichowski. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-11-28].
  2. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2014-06-03].
  3. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-04].
  4. a b Janina Paradowska, Anna Dąbrowska: Biedroń, Kamiński, Olejniczak… Kogo jeszcze wyróżniliśmy za dobre posłowanie?. polityka.pl, 11 września 2014. [dostęp 2014-09-14].
  5. Serwis PKW – Wybory 2018. [dostęp 2018-10-29].
  6. Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  7. Postanowienie nr 233/2023 Komisarza Wyborczego w Olsztynie I. Dziennik Urzędowy Województwa Warmińsko-Mazurskiego, 27 października 2023. [dostęp 2023-10-27].

Bibliografia edytuj