Stanisław Dąbrowski (1947–2014)
Stanisław Zbigniew Dąbrowski (ur. 12 kwietnia 1947 w Sokołowie Podlaskim[1], zm. 9 stycznia 2014 w Warszawie[2]) – polski prawnik, sędzia Sądu Najwyższego orzekający w Izbie Cywilnej, przewodniczący Krajowej Rady Sądownictwa, w latach 2010–2014 pierwszy prezes Sądu Najwyższego i z urzędu przewodniczący Trybunału Stanu, poseł na Sejm X kadencji.
| |
| Data i miejsce urodzenia |
12 kwietnia 1947 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
9 stycznia 2014 |
| Pierwszy prezes Sądu Najwyższego | |
| Okres |
od 19 października 2010 |
| Poprzednik | |
| Następca |
Lech Krzysztof Paprzycki (p.o.) |
| Poseł na Sejm kontraktowy | |
| Okres |
od 18 czerwca 1989 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
  
| |
_gr%C3%B3b1.JPG)
Życiorys edytuj
Syn Tadeusza i Anny[3], urodził się w rodzinie sędziego i nauczycielki. Ukończył liceum ogólnokształcące w rodzinnym mieście, a następnie w 1970 studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1974 był sędzią kolejnych szczebli, rozpoczynając pracę w Sądzie Rejonowym w Węgrowie. Od 1980 do 1990 orzekał w Sądzie Wojewódzkim w Siedlcach. W 1980 wstąpił do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, pełnił funkcję przewodniczącego Międzyzakładowej Komisji „S” dla okręgu Sądu Wojewódzkiego w Siedlcach, był również członkiem Krajowej Komisji Koordynacyjnej Pracowników Wymiaru Sprawiedliwości.
Był współzałożycielem Klubu Inteligencji Katolickiej w Siedlcach, a także jego pierwszym prezesem (1981–1985). W latach 1989–1991 sprawował mandat posła na Sejm kontraktowy, wybranego z ramienia Komitetu Obywatelskiego z okręgu garwolińskiego[1]. W 1990 zaczął orzekać w Izbie Cywilnej Sądu Najwyższego. W 2004 został powołany na stanowisko wiceprzewodniczącego Krajowej Rady Sądownictwa, a od 27 marca 2006 do 22 marca 2010 był jej przewodniczącym[4]. 14 października 2010 powołany przez prezydenta Bronisława Komorowskiego na pierwszego prezesa Sądu Najwyższego[5].
Zmarł 9 stycznia 2014 w trakcie kadencji[6]. Uroczystości pogrzebowe odbyły się 16 stycznia 2014, został pochowany na wojskowych Powązkach[7] (kwatera FIV-tuje-13)[8].
Odznaczenia, upamiętnienie edytuj
W 1978 został odznaczony Brązowym Krzyżem Zasługi[9]. Pośmiertnie w 2014 odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[10] oraz Medalem „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości – Bene Merentibus Iustitiae”[11][12]. W 2016 pośmiernie odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności[13].
Imieniem Stanisława Dąbrowskiego została nazwana największa spośród sal rozpraw w siedzibie Sądu Najwyższego w Warszawie[14].
Przypisy edytuj
- ↑ a b Strona sejmowa posła X kadencji. [dostęp 2013-10-08].
- ↑ Sędzia Stanisław Dąbrowski (1947–2014). krs.pl. [dostęp 2020-02-20].
- ↑ Stanisław Dąbrowski. rejestry-notarialne.pl. [dostęp 2021-02-10].
- ↑ Informacje na stronie KRS. [dostęp 2020-02-20].
- ↑ Prezydent powołał Pierwszego Prezesa Sądu Najwyższego. prezydent.pl, 14 października 2010. [dostęp 2013-10-08].
- ↑ Zmarł Stanisław Dąbrowski, pierwszy prezes Sądu Najwyższego. wp.pl, 9 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-09].
- ↑ Pogrzeb Stanisława Dąbrowskiego. interia.pl, 16 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-16].
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-09].
- ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej. [dostęp 2013-10-08].
- ↑ Order Odrodzenia Polski dla Stanisława Dąbrowskiego. prezydent.pl, 16 stycznia 2014. [dostęp 2014-01-16].
- ↑ Uchwała Nr 1/2014 Krajowej Rady Sądownictwa z dnia 14 stycznia 2014 r.. krs.pl, styczeń 2014. [dostęp 2020-02-20].
- ↑ Wręczenie medalu „Zasłużony dla Wymiaru Sprawiedliwości – Bene Merentibus Iustitiae”. krs.pl, marzec 2014. [dostęp 2020-02-20].
- ↑ M.P. z 2017 r. poz. 143
- ↑ 468 protestów wyborczych rozpoznanych. „Zarzuty 23 protestów zasadne”. tvn24.pl, 30 lipca 2020. [dostęp 2020-07-30].
Bibliografia edytuj
- Stanisław Dąbrowski, [w:] Nasi w Sejmie i w Senacie. Posłowie i senatorowie wybrani z listy Solidarności, Volumen, Warszawa 1990, s. 37.
- Stanisław Dąbrowski, [w:] Sejm i Senat Rzeczypospolitej Polskiej 1989–1991, Warszawa 1991, s. 103.