Struna bębenkowa
Struna bębenkowa (łac. chorda tympani) – nerw, gałąź nerwu twarzowego.
Przebieg edytuj
Rozpoczyna się w kości skroniowej odchodząc od przedniej powierzchni pnia nerwu twarzowego, pod kątem ostrym ku górze i do przodu. Biegnie w kanale kostnym do jamy bębenkowej, tworząc tam łuk wypukły ku górze, następnie układa się w fałdzie błony śluzowej na przyśrodkowej powierzchni błony bębenkowej pomiędzy odnogą długą kowadełka a rękojeścią młoteczka. W tym miejscu jej przebieg może być widoczny podczas otoskopii. Z jamy bębenkowej wydostaje się przez szczelinę skalisto-bebenkową – szczelina Glasera (ryc. 2) wchodząc do dołu podskroniowego. Biegnie dalej ku przodowi i dołowi przyśrodkowo od tętnicy oponowej środkowej i nerwu uszno-skroniowego a następnie łączy się z nerwem językowym dochodząc do jego tylnego brzegu.
Warianty anatomiczne edytuj
Czasami struna bębenkowa oddaje do nerwu językowego jedynie gałęzie łączące zmierzając dalej samodzielnie do zwoju podżuchwowego.
Zakres unerwienia edytuj
Struna bębenkowa prowadzi następujące włókna:
- dośrodkowe włókna smakowe z brodawek grzybowatych przednich 2/3 części języka
- włókna odśrodkowe przywspółczulne tworzące korzeń przywspółczulny zwoju podżuchwowego dla ślinianki podżuchwowej i ślinianki podjęzykowej.
Zespolenia edytuj
1. Gałąź łącząca ze zwojem usznym (ramus communicans cum ganglio otico)- doprowadza do zwoju włókna ruchowe dla mięśnia dźwigacza podniebienia miękkiego.
Klinika edytuj
Ze struną bębenkową związany jest zabieg operacyjny wykonywany przez otolaryngologów zwany chordotomią. Jest to przecięcie struny bębenkowej stosowane w przypadkach uporczywego ślinienia (ang. drooling). Przecięcie struny bębenkowej odcina unerwienie przywspółczulne do ślinianki podżuchwowej i podjęzykowej hamując wydzielanie śliny.
Piśmiennictwo edytuj
A. Bochenek, M. Reicher Anatomia człowieka. tom V. PZWL, Warszawa 1989. ISBN 83-200-1230-9
