Tadeusz Klimecki

oficer dyplomowany Wojska Polskiego

Tadeusz Apolinary Ludwik Klimecki[1] (ur. 23 listopada 1895 w Tarnowie, zm. 4 lipca 1943 w Gibraltarze) – generał brygady Wojska Polskiego.

Tadeusz Klimecki
Ilustracja
generał brygady generał brygady
Data i miejsce urodzenia

23 listopada 1895
Tarnów, Austro-Węgry

Data i miejsce śmierci

4 lipca 1943
Gibraltar

Przebieg służby
Lata służby

19141943

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

57 Pułk Piechoty
5 Pułk Strzelców Podhalańskich
Wyższa Szkoła Wojenna
Sztab Naczelnego Wodza

Stanowiska

dowódca pułku piechoty
kierownik II rocznika
szef wydziału
szef Oddziału III
szef Sztabu NW

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa
Kampania wrześniowa
Kampania francuska 1940

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Medal Brązowy za Długoletnią Służbę Krzyż Zasługi Wojskowej z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Zasługi Wojskowej „Signum Laudis” z Mieczami Medal Waleczności (Austro-Węgry) Krzyż Wojskowy Karola
Tadeusz Romer, Władysław Sikorski, Władysław Anders i Tadeusz Klimecki podczas podróży inspekcyjnej Naczelnego Wodza na Bliskim Wschodzie 1943
Grób Tadeusza Klimeckiego na warszawskim Cmentarzu Wojskowym na Powązkach

Życiorys edytuj

Urodził się 23 listopada 1895 w Tarnowie jako syn Józefa i Ludwiki z domu Regiec. W 1914 ukończył C. K. Gimnazjum w Jaśle[2]. Podjął studia prawa na Wydziale Prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Działał w organizacjach niepodległościowych.

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionu Wschodniego, a po jego rozwiązaniu wcielony do cesarskiej i królewskiej armii, skierowany do szkoły oficerskiej, a po jej ukończeniu jako dowódca plutonu wysłany na front włoski. W 1915 mianowany chorążym, następnie awansowany na stopień podporucznika rezerwy piechoty z dniem 1 sierpnia 1916[3]. Został dowódcą kompanii, był trzykrotnie ranny na froncie włoskim. Około 1917–1918 był żołnierzem rezerwy 57 pułku piechoty[4][5]

U schyłku wojny w listopadzie 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego. Był organizatorem, a od listopada 1918 do października 1925 był dowódcą kompanii i batalionu w 16 pułku piechoty w Tarnowie. W czasie wojny z bolszewikami jako porucznik, następnie kapitan, przez pięć dni dowodził swoją jednostką (31 lipca – 4 sierpnia 1920).

3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 765. lokatą w korpusie oficerów piechoty[6]. Został awansowany do stopnia majora ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1925. Od października 1925 do października 1927 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Studia ukończył z lokatą pierwszą i od października 1927 do 1930 służył jako szef sztabu 12 Dywizji Piechoty w Tarnopolu. Od 1930 do 1934 pracował jako wykładowca taktyki, a potem kierownik katedry taktyki Wyższej Szkoły Wojennej. W 1931 został awansowany do stopnia podpułkownika dyplomowanego. W latach 1934–1936 zastępca dowódcy 18 pułku piechoty w Skierniewicach, od 1936 do 1938 dowódca 5 pułku Strzelców Podhalańskich w Przemyślu. Został awansowany do stopnia pułkownika dyplomowanego z dniem 1 stycznia 1938 roku i 15. lokatą w korpusie oficerów piechoty i wówczas ponownie przeniesiony do Wyższej Szkoły Wojennej, gdzie został kierownikiem II rocznika.

Po wybuchu II wojny światowej został przydzielony do Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza na stanowisku szefa Wydziału Operacyjnego. Po kampanii wrześniowej przedostał się przez Rumunię do Francji. Od grudnia 1939 do czerwca 1940 był szefem Oddziału III Sztabu Naczelnego Wodza we Francji, od lipca 1940 do lipca 1943 szefem Sztabu Naczelnego Wodza w Londynie. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii, w 1941 został awansowany do stopnia generała brygady.

Zginął w katastrofie lotniczej 4 lipca 1943 w Gibraltarze. Został pochowany na cmentarzu w Newark w Anglii.

W grudniu 2010 w ramach śledztwa Instytutu Pamięci Narodowej dokonano ekshumacji poległych w katastrofie w Gibraltarze oficerów, w celu przeprowadzenia badań w Zakładzie Medycyny Sądowej Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie[7]. Pochowany następnie na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera D20-1-4)[8].

Tadeusz Klimecki w filmie edytuj

W filmie Katastrofa w Gibraltarze z 1984 r. rolę generała Tadeusza Klimeckiego grał Tomasz Zaliwski.

Awanse edytuj

Ordery i odznaczenia edytuj

polskie:

austro-węgierskie:

Przypisy edytuj

  1. W 1935 dokonano zmiany imienia z Tadeusz Apolinary na Tadeusz Apolinary Ludwik. Stwierdzenia. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 8, s. 56, 1 czerwca 1935. 
  2. Wykaz uczniów klas ósmych od roku szkolnego 1875/6. W: Księga pamiątkowa 70-lecia Państwowego Gimnazjum imienia króla Stanisława Leszczyńskiego w Jaśle 1868–1938. Jasło: 1938, s. 120.
  3. Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 256.
  4. a b Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1917. Wiedeń: 1917, s. 502.
  5. a b c d e Ranglisten des Kaiserlichen und Königlichen Heeres 1918. Wiedeń: 1918, s. 643.
  6. Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 50.
  7. Rozpoczęto badania szczątków ofiar katastrofy gibraltarskiej. [dostęp 2010-12-04]. (pol.).
  8. Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze. cmentarzekomunalne.com.pl. [dostęp 2019-11-27].
  9. Dekret Wodza Naczelnego L. 2639 z 22 lutego 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 9 poz. 265
  10. Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 12, s. 121, 11 listopada 1935. 
  11. a b c Klimecki, Tadeusz Apolinary Ludwik - TracesOfWar.com [online], www.tracesofwar.com [dostęp 2021-11-23].

Bibliografia edytuj