Wikipedia

Topola włoska

Topola włoska (Populus nigra L. 'Italica') – wyhodowana męska odmiana topoli czarnej[1], uzyskana w XVIII wieku w Lombardii we Włoszech. Jest uprawiana na terenie całej Europy.

Topola włoska
Populus nigra 'Italica'
Ilustracja
Rodzaj

topola

Gatunek

topola czarna

Inne nazwy

Populus nigra L. var. italica Münchh.

Multimedia w Wikimedia Commons

Morfologia edytuj

Pokrój
Drzewo ma zwarty, kolumnowy pokrój[2]. W Polsce dorasta do 30-35 m wysokości [3] i do 1 m średnicy pnia. W Europie są znane okazy ponad 40-metrowe[4]. Korona bardzo smukła, z gałęziami skierowanymi niemal pionowo ku górze, przy zachowaniu szerokich kątów rozwidleń. Pień zazwyczaj z wyraźnymi przyporami korzeniowymi[5].
Pędy
Gałązki jasnożółte do szarożółtawych. Młode gałązki nie mają listewek korkowych. Kora ciemnobrunatna, na starszych egzemplarzach prawie czarna, głęboko spękana[3].
Korzenie
Ma silnie rozwinięty i płytki system korzeniowy, często tworzy przypory korzeniowe i odrośla[3].
Drewno
Rzadkie, rozpierzchłonaczyniowe, twardzielowe, słabej jakości. Nie przedstawia większych walorów w budownictwie i przemyśle meblarskim[3].
 
liście długopędowe
Liście
Pąki podługowatojajowate, stożkowe, duże do około 1,4 cm. Liście długości 5-10 cm, długo zaostrzone, u nasady słabo sercowate, brzegiem karbowano-piłkowane, nagie[2]. Zwykle występują w gęstym skupieniu[2]. Gdy są młode, mają jasnozielony kolor[6], z czasem robią się ciemnozielone, z mocnym połyskiem, spodem jaśniejsze.
Kwiaty
U formy typowej 'Italica' wyłącznie męskie, podobne do tych u topoli czarnej. U nasady objęte kubkowatym wyrostkiem, zebrane w kotki. Przysadki kwiatowe czerwone, porozcinane. Pylniki pręcików czerwone. Ukazują się w połowie wiosny[2].

Biologia edytuj

 
Topola włoska "Teletopcia" z Radomska - pomnik przyrody

Jest rozmnażana wegetatywnie, przez co żyje relatywnie krócej w porównaniu do rozmnażanych z siewu topól czarnych. Wzrost ustaje w wieku ok. 60 lat. Rzadko spotykane są okazy ponad 80-letnie[5]. W dobrych warunkach rośnie bardzo szybko (2,5 m/rok). W gorszych siedliskach rośnie wolniej i zamiera od wierzchołka po upływie kilkudziesięciu lat. Kwitnie od marca do kwietnia, przed rozwojem liści[6].

Najokazalsze topole włoskie w Polsce rosną w Bolechowicach, Radomsku, Łodzi, Wrocławiu i Poznaniu[5].

Zmienność edytuj

Prawidłowo topolą włoską nazywana jest męska odmiana uprawna 'Italica'. Wszystkie wywodzące się od niej mieszańce tworzą grupę zbiorczą o nazwie 'Pyramidalis' (Populus nigra 'Pyramidalis'), w skład której (oprócz standardowej 'Italica') wchodzą[2][5]:

  • 'Italica Foemina' - kultywar żeński o szerszym, odwrotnie stożkowatym pokroju i wolniejszym wzroście.
  • 'Lombardy Gold' – kultywar o przysadzistym pokroju i jaśniejszym zabarwieniu liści.
  • 'Plantierensis' – młode pędy są drobno owłosione. Gałęzie pokryte są małymi przetchlinkami. Latem daje balsamiczny zapach, jednak nie tak intensywny jak u topól z sekcji Tacamahaca. Pokrój szerokokolumnowy.
  • 'Afghanica' – południowoeuropejska, męska odmiana kolumnowa o jasnej korze na konarach. Nasada pnia jest ciemniejsza i chropowata. Liście są zaokrąglone.

Zastosowanie edytuj

Roślina ozdobna: używana głównie do nasadzeń przy drogach i w parkach, dawniej w terenach osiedlowych. Cechuje się efektowną sylwetką i żółtym jesiennym zabarwieniem liści[7]. Jest drzewem odpornym na działanie silnych wiatrów, dzięki mocnej nasadzie pnia, wąskim pokroju i stabilnych rozwidleniach konarów[5].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Vascular Plants of Poland - A Checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 1995. ISBN 83-85444-38-6.
  2. ↑ a b c d e Johnson O., More D.: Drzewa. Warszawa: Multico, 2009, s. 154. ISBN 978-83-7073-643-9.
  3. ↑ a b c d Topola włoska (Populus nigra 'Italica') [online], mojedrzewa.pl [dostęp 2020-05-24].
  4. ↑ Black poplar on the banks of the Gave de Pau près de la route de Lugagnan, Lourdes, Hautes-Pyrénées, France [online], Monumental trees, 12 września 2019 [dostęp 2020-05-24] (ang.).
  5. ↑ a b c d e Ernest Rudnicki, Topole w krajobrazie Polski, Powszechne Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 2020, ISBN 978-83-09-01125-5, OCLC 1253423269 [dostęp 2022-01-01].
  6. ↑ a b Piotr Gach, Atlas Drzew Polski, wyd. I, Warszawa: Ringier Axel Springer, 2017, ISBN 978-83-8091-414-8.
  7. ↑ https://drzewa.nk4.netmark.pl/dodatki/artykuly/teletopcia/teletopcia.php

Bibliografia edytuj

  • Ernest Rudnicki: Topole w krajobrazie Polski. Warszawa: PWRiL, 2020. ISBN 978-83-09-01125-5.
  • W. Kulesza: Klucz do oznaczania drzew i krzewów. Warszawa: PWRiL, 1955.
  • Topola włoska [online] [dostęp 2009-03-06] (pol.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Topola_włoska&oldid=72819504”