Trzęsidłowce
Trzęsidłowce (Nostocales) – rząd sinic. Trychomy 1 rzędu mają rozgałęzienia pozorne lub nie mają żadnych rozgałęzień. Okryte są pochwą.
 Nostoc pruniforme | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Typ | |
| Klasa | |
| Podklasa | |
| Rząd |
Nostocales |
| Nazwa systematyczna | |
| Nostocales Cavalier-Smith, 2002 | |
Występują zarodniki nieprzetrwalne (wszystkie rodzaje spor, w tym hormogonia) i przetrwalne czyli akinety.
W przeciwieństwie do niektórych innych tradycyjnie wyróżnianych grup sinic, badania molekularne wykazują, że Nostocales to takson monofiletyczny[1].
Dzięki obecności heterocyst wielu przedstawicieli jest zdolnych do diazotrofii i wzrostu w środowisku ubogim w formy azotu typowo przyswajalne dla organizmów. To z kolei jest wykorzystywane przez żyjące z nimi w symbiozie inne organizmy. Niektórzy przedstawiciele (z rodzaju trzęsidło) wchodzą w skład porostów. Inni żyją endosymbiotycznie wewnątrz sagowców, wątrobowców czy paproci. Wiązanie azotu cząsteczkowego przez Anabaena azollae współżyjącą z wodną paprocią Azolla pozwala na stosowanie tego układu jako zielonego nawozu na polach ryżowych[2].
Wiele (zwłaszcza z rodzaju Anabaena) żyje w planktonie, jako glony nitkowate, nierzadko osiągając dominującą pozycję i doprowadzając do zakwitów.
Niektóre gatunki, np. Raphidiopsis raciborskii, wytwarzają toksyny sinicowe[3].
Wybrani przedstawiciele:
Przypisy edytuj
- ↑ M. K. Litvaitis. A molecular test of cyanobacterial phylogeny: inferences from constraint analyses. „Hydrobiologia”. 468, s. 135–145, 2002. Kluwer Academic Publishers. ISSN 0018-8158.
- ↑ January Weiner: Życie i ewolucja biosfery. Podręcznik ekologii ogólnej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1999. ISBN 83-01-12668-X.
- ↑ Ikuko Ohtani, Richard E. Moore, Maria T.C. Runnegar, Cylindrospermopsin: a potent hepatotoxin from the blue-green alga Cylindrospermopsis raciborskii, „Journal of the American Chemical Society”, 114 (20), 1992, s. 7941–7942, DOI: 10.1021/ja00046a067, ISSN 0002-7863 [dostęp 2023-10-18] (ang.).