Turów (Białoruś)
Turów[2] (biał. Тураў) – miasto na Białorusi w obwodzie homelskim w rejonie żytkowickim, nad Prypecią; 2,9 tys. mieszkańców (2010).
| |||||
| |||||
| Państwo | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||
| Rejon | |||||
| Populacja (2010) • liczba ludności |
| ||||
| Nr kierunkowy |
2353 | ||||
| Kod pocztowy |
247980 | ||||
| Tablice rejestracyjne |
3 | ||||
Położenie na mapie obwodu homelskiego  | |||||
Położenie na mapie Białorusi  | |||||
 52°04′09″N 27°44′10″E/52,069167 27,736111
| |||||
| Strona internetowa | |||||
Historia edytuj
Miejscowość znana już w X wieku (pierwsza wzmianka z 980 r.). Jedna ze stolic plemienia Dregowiczów, później Księstwa Turowskiego zależnego od Kijowa. Turów rozwinął się za panowania Światopełka jako stolica księstwa i siedziba prawosławnego biskupstwa (od 1005 r.) W XI-XIII w. przeżywał okres największego rozkwitu. W latach 1171-1181 władyką turowskim był święty Cyryl Turowski zw. Złotoustym. W Turowie istniały dwa klasztory prawosławne: męski św. św. Borysa i Gleba i żeński św. Barbary[3]. W XII w. w mieście wzniesiono także monumentalny sobór katedralny, zniszczony według latopisu przez trzęsienie ziemi w 1230[4]. W 1241 r. miasto zostało zrujnowane przez wojska Batu-chana. Od 1320 miasto znalazło się w obrębie Wielkim Księstwie Litewskim. W 1430 miał tu swoją siedzibę Świdrygiełło.
Upadek Turowa nastąpił po wyniszczających najazdach Tatarów. Najpierw w 1502 r., gdy ziemią turowską władał książę Michał Gliński. Po ucieczce Glińskiego do Moskwy w 1508 r. król Zygmunt Stary oddał jego dobra księciu Konstantemu Iwanowiczowi Ostrogskiemu. Nowy właściciel przystąpił do odbudowy miasta, które jednak ponownie zostało całkowicie zniszczone przez Tatarów w 1521. Hetman Ostrogski zapisał Turów młodszemu synowi, Konstantemu Wasylowi. Po wygaśnięciu rodu w 1620 r. miasto, leżące w ówczesnym województwie brzeskolitewskim, przejęli Sapiehowie, a później Sołłohubowie i inni.
Kolejne zniszczenia spotkały miasto w czasie powstania Chmielnickiego i potopu, kiedy to Turów znalazł się pod kontrolą wojsk moskiewskich.
Miasto położone było w końcu XVIII wieku w hrabstwie turowskim w powiecie pińskim województwa brzeskolitewskiego[5].
Po II rozbiorze Rzeczypospolitej Obojga Narodów w 1793 miejscowość znalazła się w Imperium Rosyjskim.
Po I wojnie światowej Turów mieścił się w granicach BSRR jako osiedle typu miejskiego. Status miasta posiada ponownie od 2004 roku.
Zobacz też edytuj
Przypisy edytuj
- ↑ Численность населения по Республике Беларусь, областям и г. Минску (тысяч человек) на 1 января 2010 года. belstat.gov.by. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-18)]. (ros.)..
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2019. ISBN 978-83-254-2578-4.
- ↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 270-271. ISBN 978-83-61209-55-3.
- ↑ Mironowicz A.: Biskupstwo turowsko-pińskie w XI-XVI wieku. Trans Humana, 2011, s. 159-160. ISBN 978-83-61209-55-3.
- ↑ Вялікі гістарычны атлас Беларусі Т.2, Mińsk 2013, s. 120.
Linki zewnętrzne edytuj
- Otwarty Przewodnik Krajoznawczy
- Otwarty Przewodnik Krajoznawczy
- Turów w radzima.org
- Turów, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XII: Szlurpkiszki – Warłynka, Warszawa 1892, s. 649.
- Jarosław Komorowski, Turowskie krzyże, „Spotkania z Zabytkami”, nr 4/2001, s. 10-11