Ulica Miodowa w Warszawie

ulica w Warszawie

Ulica Miodowa – ulica w śródmieściu Warszawy.

Ulica Miodowa w Warszawie
Śródmieście Północne, Stare Miasto w Warszawie, Nowe Miasto, Muranów
Obiekt zabytkowy nr rej. 297 z 1.07.1965 (założenie urbanistyczne)
Ilustracja
Ulica Miodowa na wysokości pałacu Szaniawskich
Państwo

 Polska

Województwo

 mazowieckie

Miejscowość

Warszawa

Przebieg
ul. Krakowskie Przedmieście
75m ul. Kozia
światła 100m ul. Senatorska
245m ul. Kapucyńska
światła 280m ul. Kapitulna
510m ul. Leona Schillera
światła 600m ul. Długa
pl. Krasińskich
Położenie na mapie Warszawy
Mapa konturowa Warszawy, blisko centrum na lewo znajduje się punkt z opisem „Ulica Miodowa w Warszawie”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „Ulica Miodowa w Warszawie”
Położenie na mapie województwa mazowieckiego
Mapa konturowa województwa mazowieckiego, w centrum znajduje się punkt z opisem „Ulica Miodowa w Warszawie”
Ziemia52°14′51,0″N 21°00′33,0″E/52,247500 21,009167
Ulica Miodowa na obrazie Canaletta
Ulica Miodowa w 1908
Zniszczona zabudowa parzystej strony ulicy po II wojnie światowej, po lewej widoczny kościół kapucynów

Historia edytuj

Początki ulicy Miodowej, jako drogi łączącej dwa ważne szlaki – ulicę Senatorską i ulicę Długą sięgają XV wieku. Pierwotnie nosiła nazwę Przecznej.

W XVI wieku osiedlili się tutaj piekarze z Torunia, do czego nawiązuje obecna nazwa ulicy[1]. Nazywana była także Miodowną, Miodowniczą i Miodownikowską, a w czasach Księstwa Warszawskiego – ulicą Napoleona. Ukształtowała się ostatecznie w XVII wieku jako ulica pałaców arystokracji.

3 listopada 1771 na ulicy Miodowej w pobliżu ulicy Koziej miało miejsce porwanie króla Stanisława Augusta Poniatowskiego przez grupę konfederatów barskich[2].

W 1829 na ulicy po raz pierwszy zastosowano asfalt[3]. Ułożył go na chodnikach na swój koszt Edward Klopmann[4]. Była to jednak próba nieudana[4].

Pierwotnie Miodowa nie łączyła się z Krakowskim Przedmieściem[5]. Połączenie tych dwóch ulic (otwarcie dla ruchu kołowego) nastąpiło w 1888[6], po wyburzeniu w latach 1886–1887 czterech budynków (w tym Dworu pod Gwiazdą)[7]. Nowy odcinek ulicy został nazwany ul. Nowo-Miodową[6]. Do przebicia ulicy obowiązek przepuszczania przechodniów z Krakowskiego Przedmieścia na ul. Miodową lub odwrotnie ciążył na właścicielach nieruchomości na której znajdowały się pałac Małachowskich i kamienica Roeslera i Hurtiga[8].

W 1908 roku ulicą po raz pierwszy pojechały tramwaje elektryczne[9].

15 sierpnia 1944, w czasie powstania warszawskiego, został zestrzelony przez Niemców i spadł na ulicę na wysokości domu nr 22 realizujący zrzuty z pomocą dla powstańców samolot Liberator KG-836 należący do 31. Dywizjonu South African Air Force[10][11]. Wszyscy kanadyjscy członkowie załogi zginęli[10]. To wydarzenie upamiętnia odsłonięta w 1994 na fasadzie budynku tablica pamiątkowa[11].

Pod fragmentem południowego odcinka ulicy przeprowadzono tunel Trasy W-Z[12].

W 1965 ulica Miodowa jako założenie urbanistyczne została w całości wpisana do rejestru zabytków[13].

W 2018 ulica została przebudowana, m.in. na chodnikach ułożono płyty granitowe, zastąpiono nawierzchnię asfaltową jezdni bloczkami granitowymi i wymieniono latarnie na repliki warszawskich „pastorałów”z 1904[14].

Ważniejsze obiekty edytuj

Obiekty nieistniejące edytuj

Zobacz też edytuj

Przypisy edytuj

  1. Kwiryna Handke: Dzieje Warszawy nazwami pisane. Warszawa: Muzeum Historyczne m.st. Warszawy, 2011, s. 164. ISBN 978-83-62189-08-3.
  2. Maria Bogucka, Maria Kwiatkowska, Marek Kwiatkowski, Władysław Tomkiewicz, Andrzej Zahorski: Warszawa w latach 1526-1795. Państwowe Wydawnictwo Naukowe, s. 255. ISBN 83-01-03323-1.
  3. Krzysztof Dumała: „Podłoga” warszawskich ulic (do 1914 roku) [w:] Wnętrze warszawskiej ulicy. Warszawa: Biblioteka Towarzystwa Opieki nad Zabytkami, 2002, s. 79. ISBN 83-88372-19-X.
  4. a b Marian Gajewski: Urządzenia komunalne Warszawy. Zarys historyczny. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1979, s. 253. ISBN 83-06-00089-7.
  5. Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 42. ISBN 83-01-02662-6.
  6. a b Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 62. ISBN 83-01-02662-6.
  7. Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 57–58. ISBN 83-01-02662-6.
  8. Tomasz Grygiel: Pałac Małachowskich i dom Roeslera. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1982, s. 41, 64. ISBN 83-01-02662-6.
  9. Warszawskie tramwaje elektryczne 1908−1998. Tom I. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1998, s. 6. ISBN 83-907574-00.
  10. a b Władysław Bartoszewski: 1859 dni Warszawy. Kraków: Wydawnictwo Znak, 2008, s. 742. ISBN 978-83-240-1057-8.
  11. a b Stanisław Ciepłowski: Wpisane w kamień i spiż. Inskrypcje pamiątkowe w Warszawie XVII–XX w.. Warszawa: Argraf, 2004, s. 179–180. ISBN 83-912463-4-5.
  12. Henryk Janczewski: Całe życie z Warszawą. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1986, s. 171. ISBN 83-06-01409-X.
  13. Zestawienia zabytków nieruchomych. Wykaz zabytków nieruchomych wpisanych do rejestru zabytków - stan na 30 września 2018 r. Woj. mazowieckie (Warszawa). [w:] Narodowy Instytut Dziedzictwa [on-line]. nid.pl. s. 37. [dostęp 2018-10-29].
  14. Tomasz Demiańczuk: Ulica Miodowa w zupełnie nowej odsłonie. [w:] Urząd m.st. Warszawy [on-line]. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-10-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-04-21)].

Linki zewnętrzne edytuj