Wikipedia

Ursycyn

Ursycyn (łac. Ursicinus) – rzymski dowódca wojskowy z IV wieku n.e.

W pierwszej połowie lat 50. IV wieku Ursycyn dowodził rzymskimi siłami w Nisibis (dziś Nusaybin) na granicy z Persją, służąc w randze dowódcy jazdy (łac. magister equitum)[1]. W 353/354 r. został odwołany do Antiochii (dziś Antakya) przez cezara Gallusa panującego we wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego. W tym czasie panował tam terror rozpętany przez obawiającego się o swą władzę Gallusa. Nie jest jasne, czy Ursycyn brał osobiście udział w wydawaniu wyroków śmierci na ofiary terroru, czy też był jedynie biernym obserwatorem wydarzeń[2].

W 354 r., już po usunięciu Gallusa przez jego zwierzchnika, cesarza Konstancjusza II, Ursycyn został odwołany ze wschodniej części Cesarstwa Rzymskiego, sprowadzony do Mediolanu i oskarżony o zbrodnię obrazy majestatu cesarskiego na skutek dworskich intryg[3]. Nie doszło jednak do procesu, bowiem w 355 r. Ursycyn, jako kompetentny dowódca, został wysłany z nieliczną świtą do Galii, by stłumić w zarodku bunt uzurpatora Sylwanusa. Ursycynowi udało się zdobyć zaufanie buntownika, wejść do jego najbliższego otoczenia i przekonać go, że popiera uzurpację, a następnie, w porozumieniu z częścią jego własnych żołnierzy, zgładzić go i stłumić rebelię w Kolonii nad Renem[4].

W 356 r. Ursycyn uczestniczył w pierwszej kampanii przeciw Germanom, którzy pustoszyli od kilku lat Galię, w której aktywny udział wziął cezar Julian Apostata.

W 357 r. został z rozkazu Konstancjusza II przeniesiony na Wschód, gdzie groziła Rzymianom wojna z Persją króla Szapura II[5]. Stamtąd Ursycyn został ponownie odwołany, ale w drodze na zachód cesarz Konstancjusz II anulował swój rozkaz i w obliczu pewnej już wojny z Persją, ponownie oddelegował Ursycyna na pogranicze rzymsko-perskie, aby powstrzymał spodziewaną inwazję. Kampania zakończyła się jednak dla Rzymian niepowodzeniem. Ursycyn dostał się w zasadzkę, z której zdołał się wprawdzie wydostać, ale w której stracił swój oddział i nie był w stanie przyjść z odsieczą rzymskiej twierdzy Amidzie, która po 72 dniach obrony wpadła w ręce Persów[6]. Z powodu tych niepowodzeń, w 360 r. Ursycyn został ostatecznie odwołany i pozbawiony zajmowanych stanowisk[7].

Przypisy edytuj

  1. ↑ Ammianus Marcellinus, „Dzieje rzymskie”, przeł. I. Lewandowski, Warszawa 2002, XIV, 9, 1.
  2. ↑ Tamże, XIV, 9, 3-9; por. E.A. Thompson, „The historical work of Ammianus Marcellinus”, Cambridge, 1947, s. 62-69.
  3. ↑ Ammianus Marcellinus, „Dzieje rzymskie”, XIV, 11, 1-5; por. O. Seeck, „Zur Chronologie und Quellenkritik des Ammianus Marcellinus”, „Hermes”, 41, 1906, s. 498.
  4. ↑ Ammianus Marcellinus, „Dzieje rzymskie”, XV, 5, 18-32; por. E.A. Thompson, dz. cyt., s. 3; A. Krawczuk, „Ród Konstantyna”, Warszawa 1972, s. 212-215.
  5. ↑ Ammianus Marcellinus, „Dzieje rzymskie”, XVI, 10, 21; por. J. Matthews, „The Roman Empire of Ammianus”, London 1989, s. 82-83; F. Trombley, „Ammianus Marcellinus and fourth-century Warfare. A protector's approach to historical narrative”, [w:] „The Late Roman World and its Historian. Interpreting Ammianus Marcellinus” ed. by J.W. Drijvers and D. Hunt, London 1999, s. 19.
  6. ↑ Ammianus Marcellinus, „Dzieje rzymskie”, XVIII, 6, 5-8, 14.
  7. ↑ Tamże, XX, 2.

Bibliografia edytuj

  • Ammianus Marcellinus, „Dzieje rzymskie”, przeł I. Lewandowski, Warszawa 2002.
  • Krawczuk A., „Ród Konstantyna”, Warszawa 1972.
  • Matthews J., „The Roman Empire of Ammianus”, London 1989.
  • Seeck O., „Zur Chronologie und Quellenkritik des Ammianus Marcellinus”, „Hermes”, 41, 1906.
  • Thompson E.A., „The historical work of Ammianus Marcellinus”, Cambridge, 1947.
  • Trombley F., „Ammianus Marcellinus and fourth-century Warfare. A protector's approach to historical narrative”, [w:] „The Late Roman World and its Historian. Interpreting Ammianus Marcellinus” ed. by J.W. Drijvers and D. Hunt, London 1999.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ursycyn&oldid=57163749”