Wieża Wiatrów – ośmiokątna marmurowa wieża zegarowa stojąca po wschodniej stronie forum rzymskiego w Atenach[1].

Wieża Wiatrów
Ilustracja
Państwo

 Grecja

Miejscowość

Ateny

Typ budynku

zegar wieżowy

Położenie na mapie Aten
Mapa konturowa Aten, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Wieża Wiatrów”
Położenie na mapie Grecji
Mapa konturowa Grecji, w centrum znajduje się punkt z opisem „Wieża Wiatrów”
Ziemia37°58′27,0″N 23°43′37,2″E/37,974167 23,727000

Wieża należy do najlepiej zachowanych budynków starożytnych Aten. Tradycyjnie uważa się, że wybudowana została według projektu Andronikosa z Kyrros około połowy I wieku p.n.e.[1][2], jednak nowsze badania przesuwają czas jej powstania na połowę II wieku p.n.e.[2] Wzniesiona z marmuru pentelickiego, posadowiona została na trzystopniowej podstawie[1]. Swoją nazwę zawdzięcza umieszczonym na szczycie każdej ze ścian reliefom, przedstawiającym osiem wiatrów: Boreasz (wiatr północny), Kajkias (północno-wschodni), Apeliotes (wschodni), Euros (południowo-wschodni), Notos (południowy), Lips (południowo-zachodni), Zefir (zachodni) i Skiron (północno-zachodni). Poniżej każdego reliefu umieszczono zegar słoneczny[1][2]. Stożkowaty dach nakryty został dwudziestoma czterema trójkątnymi blokami marmuru. Umieszczono na nim koryncki kapitel[1], na którego szczycie znajdował się niegdyś wykonany z brązu ruchomy posążek trytona, wskazujący kierunek wiatru[1][2]. Od strony północno-wschodniej i północno-zachodniej znajdowały się wsparte na dwóch kolumnach portale wejściowe, obecnie prawie całkowicie zniszczone[1]. Wewnątrz wieży umieszczony był zegar wodny. Jego drewniana konstrukcja nie zachowała się do czasów współczesnych, w ścianach widoczne są jednak do dziś ślady po mocowaniach[1][2]. Woda do zegara dostarczana była ze źródła bijącego na północnym stoku Akropolu[1]

Wzmianki na temat wieży można znaleźć w dziełach autorów antycznych: Warrona i Witruwiusza[2]. W VI wieku budowla zaadaptowana została na kaplicę chrześcijańską[1]. W okresie panowania tureckiego urządzono w niej chanakę, służącą miejscowemu zgromadzeniu derwiszów. W jednej z wewnętrznych ścian wykuto wówczas wskazujący kierunek na Mekkę mihrab[2].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f g h i j Janina K. Darling: Architecture of Greece. Westport: Greenwood Press, 2004, s. 217–219. ISBN 0-313-32152-3.
  2. a b c d e f g Encyclopedia of the History of Classical Archaeology. Edited by Nancy Thomson de Grummond. London: Routledge, 1996, s. 1122. ISBN 1-884964-80-X.