Wielka Zatoka Australijska

Wielka Zatoka Australijska (ang. Great Australian Bight) – szeroko otwarta zatoka Oceanu Indyjskiego u południowych wybrzeży Australii pomiędzy przylądkiem Pasley w Australii Zachodniej a przylądkiem Carnot w Australii Południowej. Odległość między nimi to ok. 1160 km. Przeciętna szerokość zatoki wynosi ok. 350 km.

Wielka Zatoka Australijska
Great Australian Bight
Ilustracja
Charakterystyczne wybrzeże Wielkiej Zatoki Australijskiej
Państwo

 Australia

Lokalizacja

Ocean Indyjski

Wymiary

ok. 1160 × 350 km

Położenie na mapie Australii
Mapa konturowa Australii, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Wielka Zatoka Australijska”
Ziemia33°S 130°E/-33,000000 130,000000

Odkryta przez holenderskiego kapitana Thyssena w 1627, który przepłynął wzdłuż jej zachodnich brzegów. Pierwszy dokładną mapę wybrzeża sporządził angielski kapitan Matthew Flinders w 1802, podczas rejsu dookoła kontynentu australijskiego. Jeszcze później od strony lądu badał zatokę Edward John Eyre.

Linia wybrzeża charakteryzuje się stromymi urwiskami dochodzącymi do 60 m wysokości. Podczas gdy na większości szelfów kontynentalnych rozwija się bogate morskie życie i stanowią one żyzne łowiska to wody zatoki, choć stosunkowo płytkie, są nieurodzajne. Spowodowane jest to tym, że z jałowych pustyń z bardzo małym opadem rocznym na północy spływa do zatoki bardzo mało związków organicznych, które by użyźniały wody w zatoce. Woda z opadów w przeważającej części spływa w głąb kraju aby później wsiąknąć w ziemię albo wpaść do słonych jezior. W rezultacie, zatoka otrzymuje bardzo mało ze spływu, który użyźnia większość szelfów kontynentalnych i zasadniczo jest morską pustynią. W zatoce żyje duża liczba rekinów, które przypływają do jej przybrzeżnych wód, jak również wzrasta liczba południowych wielorybów, które wędrują w granicach zatoki.

Podczas zimowych miesięcy na zatoce często występują burze.