Wielki wyścigamerykańska komedia slapstickowa z 1965 roku. Reżyserem filmu jest Blake Edwards. W rolach głównych wystąpili: Jack Lemmon, Tony Curtis, Natalie Wood, Peter Falk (znany z roli porucznika Columbo) oraz Keenan Wynn. Autorem ścieżki dźwiękowej jest amerykański kompozytor włoskiego pochodzenia Henry Mancini[2].

Wielki wyścig
The Great Race
ilustracja
Gatunek

komedia

Rok produkcji

1965

Data premiery

1 lipca 1965
maj 1967[1] (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

160 min

Reżyseria

Blake Edwards

Scenariusz

Arthur A. Ross

Główne role

Tony Curtis
Natalie Wood

Muzyka

Henry Mancini

Zdjęcia

Russell Harlan

Montaż

Ralph E. Winters

Produkcja

Tony Adams

Wytwórnia

Warner Bros. Pictures
Patricia
Jalem Productions
Reynard

Dystrybucja

Warner Bros.
CBS (TV)
Pioneer Ent. (DVD – USA)
Warner Home Video (DVD/Blu-ray)

Budżet

12 mln USD

Inspiracją do powstania filmu był autentyczny rajd samochodowy zorganizowany w 1908 r. na trasie Nowy JorkParyż. Przemierzając pół świata, uczestnicy przeżywają przygody w: miasteczku Boracho na Dzikim Zachodzie, na Alasce, czy też w królestwie Carpania (gdzie dochodzi do legendarnej bitwy na torty)[3].

Fabuła edytuj

Początek XX wieku. Wielki Leslie to młody showman (w bieli), który swoimi wyczynami zadziwia publiczność (uwalnia się z kaftana bezpieczeństwa podwieszonego do balonu, bije rekord szybkości na wodzie). Zazdrosny o sławę jest jego wróg – profesor Fate (w czerni), który wraz ze swym asystentem Maxem (Peter Falk) na wszelkie sposoby próbuje przeszkodzić Lesliemu. Profesor Fate także podejmuje próby bicia rekordów, ale te kończą się klęską. Wielki Leslie wpada na pomysł organizacji wyścigu samochodowego niebywałych rozmiarów, i ten śmiały wyczyn spotyka się z aprobatą społeczną. Start w Nowym Jorku – meta w Paryżu. Wielki Leslie zamierza wygrać prowadząc swój nowy samochód Leslie Special. Profesor pragnie za wszelką cenę pokrzyżować mu plany, i gdy nie udaje mu się zniszczyć wozu Lesliego postanawia zbudować swój genialny pojazd – Hannibal 8. Ze startu w Nowym Jorku wyruszają śmiałkowie z kilku krajów. Do wyścigu jako uczestnik korespondent przystępuje sufrażystka – Maggie DuBois (Natalie Wood). Max na polecenie profesora uszkadza wszystkie maszyny (niestety, łącznie z własną). W końcu jednak rajd ma charakter „jeden na jeden” – Fate kontra Leslie[4].

Motywy edytuj

Głównymi motywami, na których opiera się obraz są:

  • rywalizacja dwóch głównych bohaterów (na zasadzie dobra i zła – duet Lemmon i Curtis sprawdzony w komedii „Pół żartem, pół serio”),
  • perypetie miłosne dziennikarki–sufrażystki (Natalie Wood) i głównego bohatera pozytywnego (Curtis)
  • walka sufrażystek o prawa kobiet

Obsada edytuj

Ścieżka dźwiękowa edytuj

Zanim film został opublikowany, materiał został nagrany w Hollywood przez RCA Victor Records, który został wydany na płycie winylowej. Henry Mancini potrzebował sześć tygodni by skomponować muzykę, gdzie w nagraniach wzięło udział blisko 80. muzyków[5]. Mancini współpracował z autorem tekstów Johnnym Mercerem przy kilku utworach, m.in. „The Sweetheart Tree”, walcu wydanym jako singiel. Kompozycja towarzyszy bohaterom przez cały film, jako główny temat pozbawiony chórków (wyłączając początek filmu). Był także wykonywany na ekranie przez Natalie Wood z głosem dubbingowanym przez Jackie Ward (pominięta w czołówce)[6]. „The Sweetheart Tree” był nominowany do Oscara za najlepszy utwór, ale nie zdobył statuetki.

Nagrody i nominacje edytuj

Oscary za rok 1965

Złote Globy 1965

  • Najlepsza komedia lub musical (nominacja)
  • Najlepszy aktor w komedii lub musicalu – Jack Lemmon (nominacja)
  • Najlepsza muzyka – Henry Mancini (nominacja)
  • Najlepsza piosenka – „The Sweetheart Tree” (nominacja)

Nagrody Saturn 2002

  • Najlepsze wydanie DVD klasyków kina (nominacja)

Przypisy edytuj

Bibliografia edytuj