Wiktor Komorowski (pilot)
Wiktor Komorowski (ur. 27 maja?/8 czerwca 1887 w Mińsku, zm. 23 sierpnia 1952 we Wrocławiu) – kapitan pilot Wojska Polskiego, as myśliwski z okresu I wojny światowej. Walcząc w latach 1914-1916 w Carskich Siłach Powietrznych strącił 6 samolotów nieprzyjaciela[1][2]. Kawaler Orderu Virtuti Militari.
| 6 zwycięstw | |
| |
 kapitan pilot
| |
| Data i miejsce urodzenia |
8 czerwca 1887 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| Przebieg służby | |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
  
| |
.svg){kind=small}
Życiorys edytuj
W 1917 roku wstąpił do I Korpusu gen. Józefa Dowbór-Muśnickiego, aresztowany, następnie został lotnikiem radzieckim. 1 sierpnia 1919 roku wstąpił do Wojska Polskiego. Wraz z 4. eskadrą lotniczą przy V Dywizji Legionów uczestniczył w wyprawie kijowskiej i został jej dowódcą, w 1920 roku został dowódcą 36. eskadry lotniczej i komendantem oficerskiej szkoły lotniczej w Grudziądzu oraz dowódcą 5. eskadry lotniczej w Toruniu.
Z dniem 1 kwietnia 1922 został przeniesiony w stan nieczynny na okres jednego roku bez prawa do uposażenia[3]. Następnie pełnił służbę w Szkole Mechaników Lotniczych w Bydgoszczy, pozostając oficerem nadetatowym 3 pułku lotniczego w Poznaniu. W marcu 1923 został przydzielony do macierzystego pułku[4]. W czerwcu 1927 został przeniesiony do kadry oficerów lotnictwa z równoczesnym przydziałem do Centralnej Składnicy Lotniczej[5][6]. Z dniem 31 grudnia 1928 został przeniesiony w stan spoczynku[7].
II wojnę światową spędził jako internowany w Rumunii. W 1946 r. powrócił do Polski. 16 kwietnia 1951 roku aresztowany pod zarzutem nielegalnego posiadania broni i niepoinformowania władzy o nielegalnym przekraczaniu granicy przez syna Bogdana i przez Włodzimierza Turskiego. 19 listopada 1951 roku skazany wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego we Wrocławiu na karę półtora roku pozbawienia wolności. Osadzony w więzieniu nr 1 przy ul. Kleczkowskiej we Wrocławiu, nie przetrzymał trudów uwięzienia i zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach 23 sierpnia 1952 roku[8].
Ordery i odznaczenia edytuj
Za swą służbę otrzymał odznaczenia[9]:
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8112 – 27 lipca 1922[10],
- Krzyż Walecznych,
- Polowa Odznaka Pilota nr 38 – 11 listopada 1928 roku „za loty bojowe nad nieprzyjacielem w czasie wojny 1918-1920”[11].
Przypisy edytuj
- ↑ Jan Josef ŠAFAŘÍK: Polacy w składzie Imperial Russian Air Service. 17-12-2008. [dostęp 2010-09-08]. (ang.).
- ↑ tutaj podano, że miał 5 zestrzeleń
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 12 z 10 maja 1922 roku, s. 379.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 24 marca 1923 roku, s. 206.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 11 czerwca 1927 roku, s. 164.
- ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 541, 549.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 384.
- ↑ &61 Dzieje życia Wiktora Komorowskiego.
- ↑ Niestrawski t. I 2017 ↓, s. 244,249,255.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 41 z 27 października 1922 roku, s. 807.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928 roku, s. 436.
Bibliografia edytuj
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
- Jerzy Kirszak, Jerzy Komorowski, Krzysztof Szwagrzyk: Portret malowany historią. Dzieje rodziny Komorowskich. Wyd. IPN. http://www.ipn.gov.pl/portal/pl/229/8585/Portret_malowany_historia_Dzieje_rodziny_Komorowskich.html
- Mariusz Niestrawski: Polskie wojska lotnicze w okresie walk o granice państwa polskiego (1918–1921). T. I: Początki, organizacja, personel i sprzęt. Oświęcim: Napoleon V, 2017. ISBN 978-83-65746-74-0. OCLC 995372299.
- Sebastian Nowosad: Komorowski Wiktor kpt. pil.. bequickorbedead.com. [dostęp 2019-08-25].