William Renshaw
William Charles Renshaw (ur. 3 stycznia 1861 w Royal Leamington Spa, zm. 12 sierpnia 1904 w Swanage) – brytyjski tenisista, zwycięzca Wimbledonu w grze pojedynczej i grze podwójnej.
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1861 |
| Data i miejsce śmierci |
12 sierpnia 1904 |
| Wzrost |
177 cm |
| Gra |
praworęczna, jednoręczny backhand |
| Gra pojedyncza | |
| Wimbledon |
W (1881–1886, 1889) |
| Gra podwójna | |
| Wimbledon |
W (1884–1886, 1888, 1889) |
Kariera tenisowa edytuj
Razem z bratem bliźniakiem Ernestem Renshawem dominował w turnieju wimbledońskim w latach 80. XIX wieku. Gry uczyli się na asfalcie szkolnego podwórka w Cheltenham. Renshawowie, obaj praworęczni, grali ofensywny tenis, jako pierwsi używali smeczu, operowali także atakującym serwisem, a ich gra skupiała się na częstych wypadach do siatki i atakach wolejami. W deblu wprowadzili zasadę ataku w jednej linii, chociaż William Renshaw, jak wynika z jego listu do czasopisma „The Field” z 1883 roku, był zwolennikiem dawnego stylu gry, z jednym partnerem grającym przy siatce i drugim z głębi kortu[1]. Bracia Renshawowie byli uważani za pierwszych graczy, całkowicie angażujących się w tenis (ale pozostających amatorami) – występowali przez niemal cały rok, latem na turniejach angielskich, wiosną i jesienią na francuskiej Riwierze, a w Cannes wybudowali w 1880 roku własny kort.
William Renshaw debiutował w grze pojedynczej na Wimbledonie w 1880 roku, kończąc występ na III rundzie. Od tego czasu poniósł w turnieju dwie porażki, obie z Willoughbym Hamiltonem. Pierwszy tytuł singlowy zdobył w 1881 roku, pokonując w finale turnieju pretendentów (All Comers) Herberta Lawforda, a następnie broniącego tytułu Johna Hartleya. W meczu o tytuł (tzw. challenge round) w 1881 roku Renshaw triumfował 6:0, 6:1, 6:1 w trwającym 37 minut najkrótszym finale w historii Wimbledonu[1].
W 1881 roku William Renshaw rozpoczął na Wimbledonie serię 14 z rzędu wygranych meczów. Wynik ten pozostał rekordem turnieju przez cały czas obowiązywania regulaminu challenge round, tj. prawa startu w finale kolejnej edycji dla zwycięzcy turnieju, i został poprawiony dopiero w 1936 roku przez Freda Perry’ego. W latach 80. XIX wieku Wimbledon stał się areną rywalizacji przede wszystkim między Williamem Renshawem, jego bratem Ernestem i Herbertem Lawfordem. William Renshaw pokonał w 1882 i 1883 roku w challenge round brata, następnie przez trzy lata z rzędu Lawforda. W 1887 roku nie przystąpił do rywalizacji ze względu na kontuzję łokcia (pierwszy w historii łokieć tenisisty) i tytuł przypadł Lawfordowi, a w 1888 roku uległ w ćwierćfinale Willoughby’emu Hamiltonowi. W 1889 roku Renshaw stanął jeszcze raz do walki o mistrzostwo, zwycięstwo w turnieju pretendentów odnosząc przeciwko Harry’emu S. Barlowowi. Renshaw przegrał dwa pierwsze sety, a potem bronił sześciu piłek meczowych. Przy jednej z nich poślizgnął się i upuścił rakietę, Barlow zaś nie skorzystał z szansy zakończenia meczu, odegrał piłkę wysoko, umożliwiając Renshawowi kontynuację gry. Renshaw obronił meczbola, a w końcowym rozrachunku wygrał również całe spotkanie wynikiem 3:6, 5:7, 8:6, 10:8, 8:6. W challenge round tej edycji Wimbledonu William Renshaw ponownie zmierzył się z bratem, wygrywając w czterech setach[1]. Sięgnął tym samym po siódmy tytuł, a sukces wyrównał w roku 2000 Pete Sampras; więcej razy Wimbledon wygrywał Roger Federer, który w 2017 triumfował po raz ósmy.
W 1890 roku nie udało mu się obronić tytułu, przegrał po raz drugi na Wimbledonie z Willoughbym Hamiltonem. Razem z bratem Ernestem odniósł łącznie siedem zwycięstw deblowych, w tym dwukrotnie w latach 1880–1881, kiedy tenisiści walczyli o tytuły w grze podwójnej na kortach Oksfordu (triumfy w Oksfordzie nie są uwzględniane w oficjalnych statystykach Wimbledonu). Ponadto bracia Renshawowie wygrywali w latach 1884–1886, w 1888 roku i po raz ostatni w 1889 roku[1]. Wspólnie triumfowali także cztery razy w mistrzostwach Irlandii (1881, 1883, 1884, 1885). W grze pojedynczej William Renshaw wygrywał mistrzostwa Irlandii w latach 1880–1882.
W 1887 roku Renshaw został wybrany na pierwszego prezydenta Lawn Tennis Association. W latach 90. nie uczestniczył już w turniejach wimbledońskich, zmarł w wieku 43 lat w 1904 roku. W 1983 roku jego nazwisko (także Ernesta Renshawa) wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Finały w turniejach wielkoszlemowych edytuj
Gra pojedyncza (7–1) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1881 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta |  John Hartley
|
6:0, 6:1, 6:1 |
| Zwycięzca | 2. | 1882 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
6:1, 2:6, 4:6, 6:2, 6:2 |
| Zwycięzca | 3. | 1883 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
2:6, 6:3, 6:3, 4:6, 6:3 |
| Zwycięzca | 4. | 1884 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Herbert Lawford
|
6:0, 6:4, 9:7 |
| Zwycięzca | 5. | 1885 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Herbert Lawford
|
7:5, 6:2, 4:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 6. | 1886 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Herbert Lawford
|
6:0, 5:7, 6:3, 6:4 |
| Zwycięzca | 7. | 1889 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
6:4, 6:1, 3:6, 6:0 |
| Finalista | 1. | 1890 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Willoughby Hamilton
|
8:6, 2:6, 6:3, 1:6, 1:6 |
Gra podwójna (5–0) edytuj
| Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Zwycięzca | 1. | 1884 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
Ernest Lewis Edward Williams
|
6:3, 6:1, 1:6, 6:4 |
| Zwycięzca | 2. | 1885 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
Claude Farrer Arthur Stanley
|
6:3, 6:3, 10:8 |
| Zwycięzca | 3. | 1886 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
Claude Farrer Arthur Stanley
|
6:3, 6:3, 4:6, 7:5 |
| Zwycięzca | 4. | 1888 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
Patrick Bowes-Lyon Herbert Wilberforce
|
2:6, 1:6, 6:3, 6:4, 6:3 |
| Zwycięzca | 5. | 1889 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | Ernest Renshaw
|
Ernest Lewis George Hillyard
|
6:4, 6:4, 3:6, 0:6, 6:1 |
Przypisy edytuj
- ↑ a b c d Dutkowski 1979 ↓, Czempion okresu pionierskiego, s. 41–51.
Bibliografia edytuj
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2018-02-13] (ang.).
- Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979.
- Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978
- Profil na stronie International Tennis Hall of Fame