Witold Lassota
Witold Lassota, ps. Wiesław, Skoczek (ur. 3 sierpnia?/16 sierpnia 1916 w Czerkasach, zm. 6 stycznia 2004 w Ciechocinku) – polski dziennikarz i działacz polityczny, redaktor naczelny „Ilustrowanego Kuriera Polskiego” (1953–1986), poseł na Sejm PRL III, IV, V, VI i VII kadencji (1961–1980), wiceprzewodniczący Trybunału Stanu (1982–1989).
| Data i miejsce urodzenia |
16 sierpnia 1916 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
6 stycznia 2004 |
| Poseł na Sejm PRL III, IV, V, VI i VII kadencji | |
| Okres |
od 1961 |
| Przynależność polityczna | |
| Odznaczenia | |
          
| |
Życiorys edytuj
Urodził się w Czerkasach w guberni kijowskiej w rodzinie Leona (zm. 1976) i Jadwigi z Tarnowskich[1]. Rodzina utrzymywała kontakty z Gabrielą Zapolską i Jarosławem Iwaszkiewiczem. Po traktacie ryskim i wytyczeniu granicy polsko-radzieckiej przeprowadziła się do Kowla, gdzie Witold uczęszczał do szkoły powszechnej i zdał egzamin maturalny. Ukończył Państwową Szkołę Techniczną we Lwowie. W mieście tym zaczął swoją pierwszą przygodę z dziennikarstwem – nadesłał zdjęcia reporterskie do dziennika „Wiek Nowy”, które następnie opublikowano. Po ukończeniu szkoły w 1939 podjął pracę w Żabince w powiecie brzeskim jako inżynier budowy dróg i mostów. Został przyjęty na trzeci rok studiów na Politechnice Lwowskiej. W okresie okupacji radzieckiej przebywał w miejscowości Lasota pod Brześciem. Po zajęciu Polesia przez wojska niemieckie w 1941 walczył w oddziale partyzanckim Józefa Sobiesiaka Maksa. W 1942 wstąpił w szeregi Armii Krajowej (pod pseudonimami Skoczek i Wiesław[2], następnie posługiwał się również fikcyjnym nazwiskiem Marynowski). Był adiutantem komendanta 30 Dywizji Piechoty AK, a także kierownikiem dywersji – organizował sabotaż linii kolejowej Brześć – Kowel – Sarny. Chronił mieszkańców Wołynia przed partyzantką Ukraińskiej Armii Powstańczej. W 1944 przystąpił do radzieckiej partyzantki na Lubelszczyźnie. W tym samym roku został aresztowany w Siedlcach i zesłany do łagru Nagornaja koło Permu, z którego powrócił do Polski w 1946.
Osiadł w Toruniu (rodzina zamieszkała uprzednio w Pędzewie), gdzie kierował Urzędem Kontroli Prasy (1946–1952), a także współpracował z „Głosem Demokratyczny” oraz „Głosem Pomorza”. W 1946 wstąpił do Stronnictwa Demokratycznego. W 1952 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. W styczniu 1953 objął funkcję redaktora naczelnego przejętego uprzednio od Stronnictwa Pracy „Ilustrowanego Kuriera Polskiego”. W wyniku wyborów w 1961 po raz pierwszy wszedł w skład Sejmu PRL z okręgu Bydgoszcz. Reelekcję uzyskiwał w latach 1965, 1969, 1972 i 1976 w tym samym okręgu. W Sejmie PRL stał na czele Komisji Kultury i Sztuki, zasiadał również w Komisji Sprawiedliwości. W latach 1954–1981 był członkiem Centralnego Komitetu SD, od 1980 zasiadając w jego prezydium. Od 1959 do 1961 był zastępcą przewodniczącego w latach 1961–1981 przewodniczącym Wojewódzkiego Komitetu SD w Bydgoszczy. Sprawował funkcję wiceprzewodniczącego Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Działał na rzecz regionu – w 1984 stanął na czele Społecznej Rady do Spraw Powołania Akademii Medycznej w Bydgoszczy[3].
Po odejściu z Sejmu pełnił funkcję zastępcy przewodniczącego Trybunału Stanu dwóch kadencji (1982–1989)[4] oraz wiceprzewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej (łącznie pozostawał na tym stanowisku przez ponad dwie dekady). Był członkiem Rady Konsultacyjnej przy Przewodniczącym Rady Państwa (1986–1989)[5]. Ze stanowiska redaktora naczelnego IKP odszedł w 1986 – był wówczas szefem redakcji dziennika z najdłuższym stażem w skali kraju.
Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim[6] i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, a także Orderem Sztandaru Pracy I klasy[7]. Uhonorowany Srebrnym Krzyżem Zasługi z Mieczami (przez rząd emigracyjny; w 1990 odznaczenie zweryfikowano jako Krzyż Walecznych), Złotym Krzyżem Zasługi (1955)[8], Medalem Zwycięstwa i Wolności 1945, Krzyżem Partyzanckim oraz Medalami 10- (1955)[9], 30- i 40-lecia Polski Ludowej, a także Komisji Edukacji Narodowej.
Żonaty, miał syna. Jego ciotką była Wanda Wermińska. Zmarł w 2004, został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Wołuszewskiej w Ciechocinku[10].
Przypisy edytuj
- ↑ Historia rodu Rawicz-Lassotów sięga XVI wieku – ich protoplastą był Eryk Lassota. Dziadek Witolda walczył w powstaniu styczniowym
- ↑ Polska Podziemna. Samodzielny Okręg Polesie ZWZ-AK: „Forteca”, „Rydze”, „Żuraw”, „Kwadra”, „Twierdza”, dws-xip.pl
- ↑ Collegium Medicum Bydgoszcz. Historia uczelni. studenci-stomatologii.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-28)]., studenci-stomatologii.pl
- ↑ Informacje na stronie Trybunału Stanu
- ↑ Witold Lasota (sic!), w: Rada Konsultacyjna przy Przewodniczącym Rady Państwa: 1986–1987 (red. Tadeusz Kołodziejczyk, Danuta Górecka), Warszawa 1988, str. 434
- ↑ Krzysztof Błażejewski, Klapa, rąsia, goździk, buźka..., express.bydgoski.pl z 25 maja 2007
- ↑ Odznaczenia państwowe dla pracowników Wydawnictwa "Epoka", "Tygodnik Demokratyczny", nr 41 z 12 października 1980, str. 2
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 117, poz. 1560
- ↑ M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410
- ↑ "Gazeta Pomorska", nr 6 z 8 stycznia 2004, str. 21 (nekrolog)
Bibliografia edytuj
- Witold Lassota, w: Stronnictwo Demokratyczne w Polsce Ludowej. T. 4. Nasi przedstawiciele: noty biograficzne posłów SD w Sejmie PRL w kadencjach V, VI, VII, (red. Wiktoria Beczek, Andrzej Rajewski, Władysław Witold Spychalski), Warszawa 1980, str. 79.
- Andrzej Maślankiewicz, Witold Lassota, "Gazeta Wyborcza" (Gdańsk), nr 101 z 29 kwietnia 2004, str. 7 (wspomnienie; przedruk w dodatkach regionalnych GW w Kielcach, Lublinie, Warszawie i Łodzi)
- Zefiryn Jędrzyński, Witold Lassota, w: Toruński Słownik Biograficzny (red. Krzysztof Mikulski), Toruń 2007, str. 99–100.
- Witold Lassota, w: Kto jest kim w Polsce, Wydawnictwo Press, Warszawa 1984, str. 518.
- Juliusz Smoczyński, Te najciekawsze lata są jeszcze przede mną – mówi Witold Lasota (sic!), "Kurier Polski", nr 10 z 14–16 stycznia 1983, str. 4.
- Janusz Szałkowski, Słowo przekazywane jest czymś więcej niż informacją, "Kurier Polski", nr 205 z 21 października 1985, str. 5 (wywiad z Witoldem Lassotą).
- Informacje w BIP IPN.