Wikipedia

Wutai Shan

Wutai Shan (chiń. 五台山, pinyin: Wǔtái Shān = Góra Pięciu Tarasów) – góra w Chinach, w prowincji Shanxi, na obrzeżach miasteczka Taihuai (太坏, Tàihuài), o wysokości 3 058 m n.p.m. W tradycji chińskiej zaliczana jest do czterech świętych gór buddyzmu. Zachowały się tu kompleksy świątyń buddyjskich, w 2009 roku wpisane na listę światowego dziedzictwa UNESCO.

Góra Wutai[a]
Obiekt z listy światowego dziedzictwa UNESCO
Ilustracja
Państwo

 Chiny

Typ

kulturowy

Spełniane kryterium

II, III, IV, VI

Numer ref.

1279

Region[b]

Azja i Pacyfik

Historia wpisania na listę
Wpisanie na listę

2009
na 33. sesji

  1. ↑ Oficjalna nazwa wpisana na listę UNESCO
  2. ↑ Oficjalny podział dokonany przez UNESCO
Wutai Shan
五台山
Ilustracja
Państwo

 Chiny

Położenie

Xinzhou

Wysokość

3058 m n.p.m.

Położenie na mapie Chin
Mapa konturowa Chin, blisko centrum na prawo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Wutai Shan”
Ziemia39°00′N 113°35′E/39,000000 113,583333

Góra ta stała się świętą górą, gdyż wierzono, że jest ona miejscem pobytu na ziemi Mandziuśriego (chiń. Wenshu 文殊). Szkoła huayan była związana właśnie z tą górą, a odpowiedni fragment[1] Sutry girlandowej pomógł uautentycznić obecność tego bodhisattwy na tej górze[2].

Pierwsze klasztory zostały wybudowane w IV i V wieku. W VI w. było ich już 200[3]. Mogły się one rozwijać dzięki poparciu przez dwór cesarski[4]. W klasztorach tych zapoczątkowano obchodzenie urodzin cesarskich i rocznice śmierci cesarzy jako wegetariańskiego święta, co został później przejęte przez inne klasztory w cesarstwie[5].

Największy rozkwit buddyzmu na tej górze przypadł na VIII i IX wiek. Do dziś przetrwało 58 klasztorów.

Do najważniejszych świątyń w rejonie góry Wutai zaliczają się:

  • Tayuan si (塔院寺,Tǎyuàn sì) z wielką, białą pagodą w kształcie butelki, wznoszącą się na wysokości 56,4 m.
  • Xiantong si (显通寺, Xiǎntōng sì) z siedmioma rzędami sal, które łącznie obejmują ponad 400 komnat.
  • Nanshan si (南山寺, Nánshān sì) z okresu dynastii Yuan.
  • Youguo si (佑国寺, Yòuguó sì) w pobliżu Nanshan si. Zachowały się tu freski, ilustrujące chińską powieść Wędrówka na Zachód Wu Cheng’ena.
  • Shuxiang si (殊像寺, Shūxiàng sì) kryjąca 26-metrowy posąg Buddy wraz z rzeźbami pięciuset arhatów.

Galeria edytuj

  •  
    Jeden z kompleksów świątynnych
  •  
    Pagoda w klasztorze Tayuan
  •  
    Stupa na górze Wutai
  •  
    Stupa klasztoru Lingfeng
  •  
    Klasztor Yuanzhao
  •  
    Klasztor Yuanzhao
  •  
    Klasztor Zunsheng
  •  
    Fresk z jaskini 61 Mogao w Dunhuangu przedstawiający klasztory na górze Wutai. X w.

Przypisy edytuj

  1. ↑ Mandziuśri pojawi się w północno-wschodnim kraju, gdzie będzie wygłaszał swoje nauki.
  2. ↑ Gregory 2002 ↓, s. 66.
  3. ↑ Fischer-Schreiber i in. 1989 ↓, s. 419.
  4. ↑ Ch'en 1973 ↓, s. 276.
  5. ↑ Ch'en 1973 ↓, s. 284.

Bibliografia edytuj

  • Peter N. Gregory: Tsung Mi and the Sinification of Buddhism. Honolulu: University of Hawaii Press, 2002, seria: Studies in East Asian Buddhism. ISBN 0-8248-2623-X.
  • Ingrid Fischer-Schreiber, Franz-Karl Ehrhard, Kurt Friedrichs, Michael S. Diener: The Encyclopedia of Eastern Philosophy and Religion. Boston: Shambhala, 1989. ISBN 0-87773-433-X.
  • Kenneth Ch'en: Buddhism in China: A Historical Survey. Princeton: Princeton University Press, 1973. ISBN 0-691-00015-8.
  • Simon Foster: Chiny. tł. Jarosław Fejdych. Bielsko-Biała: Wydawnictwo Pascal, 2001, s. 386-388, seria: Praktyczny Przewodnik. ISBN 83-88355-53-8.

Linki zewnętrzne edytuj

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wutai_Shan&oldid=64704190”