Wyżyna Meksykańska

Wyżyna Meksykańska (hiszp. Gran Altiplanicie Mexicana, ang. Mexican Plateau) – śródgórska wyżyna w południowej części Ameryki Północnej. Położona na terytorium Meksyku i południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych. Powierzchnia. ok. 1,2 mln km²[1]. Od wschodu wyżynę ogranicza Sierra Madre Wschodnia, od zachodu Sierra Madre Zachodnia, od południa Kordyliera Wulkaniczna. Na północy wyżyna przechodzi w wyżyny śródgórskie USA.

Położenie Wyżyny Meksykańskiej
Pole w okolicy San Miguel de Allende, Guanajuato

Podział edytuj

W północnej części (Mesa Północna) występują rozległe kotliny (bolsony; największą jest Bolsón de Mapimí), przedzielone niskimi pasmami górskimi. Część południową (Mesa Centralna) stanowi lawowy płaskowyż o wysokości 2000-2600 m n.p.m.; na jego obszarze znajduje się kilka kotlin. Najwyżej położoną kotlina jest Toluca; na wschód od niej leży Anáhuac[1].

Na wyżynie leżą m.in. miasta Meksyk, Toluca, Guadalajara, Leon, Querétaro, Morelia, Cuernavaca i Puebla. Ludność skupiona jest w południowej części wyżyny[1], zwanej Kotliną Meksykańską.

Klimat edytuj

Klimat zwrotnikowy kontynentalny suchy, podrównikowy wilgotny w południowej części kotliny. Roczna suma opadów od 300 mm na północy do 1000 mm na południu. Występują wyraźne piętra klimatyczne. Rzeki w większości okresowe, stałe na południu; są to m.in. Conchos i Rio Grande de Santiago. Największym jeziorem jest Chapala[1].

Flora edytuj

W części północnej występuje roślinność pustynna i półpustynna, jak skrajnie suchoroślowe krzewy, jukki, kaktusowate i agawy. Po deszczach następuje gwałtowny rozwój efemerycznych traw i innych roślin zielnych[1]. W części południowej pierwotnie występowała roślinność leśna, zastąpiona niemal całkowicie przez uprawy rolne. W górach występują lasy: do 2800 m n.p.m. dębowe i dębowo-sosnowe, wyżej jodłowo-sosnowe.

Surowce edytuj

Na wyżynie występują bogate złoża rud cynku, ołowiu, rtęci, żelaza, miedzi i antymonu oraz srebra i złota[1].

Przypisy edytuj

  1. a b c d e f Encyklopedia Powszechna PWN. T. 3. M-R. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1975, s. 82.