Zadnia Pańszczycka Czuba

Zadnia Pańszczycka Czuba (niem. Hintere Pańszczyca Koppe, słow. Zadná paňščická čuba, węg. Hátsó-Pańszczyca-púp[1]) – wznosząca się na wysokość około 2150 m skalista czuba w północnej grani Skrajnego Granatu oddzielającej dolinę Pańszczycę od Doliny Czarnej Gąsienicowej. Jest to jedna z dwóch Pańszczyckich Czub. Znajduje się pomiędzy Pańszczycką Przełączką Wyżnią (ok. 2145 m) a Pańszczycką Przełączką Pośrednią (ok. 2130 m). Na wschodnią stronę opada żebrem o wysokości kilkudziesięciu metrów w widły dwóch żlebów opadających z Wyżniej i Niżniej Pańszczyckiej Przełączki. Żleby te, połączone niżej w jedno koryto kończą się w piarżysku Zadnich Usypów w górnej części doliny Pańszczycy. Obramowana dwoma żlebami ściana zachodnia jest trzykrotnie wyższa i opada do piarżyska Kotła Czarnego Stawu. Jest bardziej stroma, krucha i silnie pokryta trawnikami[2].

Zadnia Pańszczycka Czuba
Ilustracja
Widok z Małego Kościelca
Państwo

 Polska

Pasmo

Tatry, Karpaty

Wysokość

ok. 2150 m n.p.m.

Pierwsze wejście

sierpień 1903
Walenty Gadowski, Franciszek Zbyszycki

Położenie na mapie Tatr
Mapa konturowa Tatr, w centrum znajduje się czarny trójkącik z opisem „Zadnia Pańszczycka Czuba”
Położenie na mapie Karpat
Mapa konturowa Karpat, u góry nieco na lewo znajduje się czarny trójkącik z opisem „Zadnia Pańszczycka Czuba”
Ziemia49°13′40,8″N 20°02′01,3″E/49,228000 20,033694

Pierwsze znane przejście turystyczne – granią z Pańszczyckiej Przełęczy, przez wierzchołki Pańszczyckich Czub – Walenty Gadowski i Franciszek Zbyszycki w sierpniu 1903 r.[3]

Nie prowadzi przez nią żaden szlak turystyczny, jest to jednak rejon dopuszczony do wspinaczki skalnej (ale tylko od strony Doliny Gąsienicowej)[4]. Drogi wspinaczkowe:

  • Od zachodu (z górnej części żlebu Pańszczyckiej Przełączki Wyżniej na szczyt); 0 stopień trudności w skali tatrzańskiej, czas przejścia 10 min,
  • Z Pańszczycy północno-wschodnim żebrem; II, od żlebu 30 min[2].

Przez W.H. Paryskiego Pańszczyckie Czuby były traktowane jako część Skrajnego Granatu, z dalsza bowiem zlewają się z jego masywem[2].

Przypisy edytuj

  1. Tatry Wysokie. Czterojęzyczny słownik nazw geograficznych [online] [dostęp 2016-03-20] [zarchiwizowane z adresu 2006-09-24].
  2. a b c Władysław Cywiński, Granaty, Poronin: Wydawnictwo Górskie, 2013, ISBN 978-83-7104-046-7.
  3. Witold Henryk Paryski, Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Zawrat – Żółta Turnia, t. 2, Warszawa: Sport i Turystyka, 1951.
  4. Dozwolone rejony wspinaczkowe w TPN. [dostęp 2019-01-04].
 
Widok od północnej strony