Jerzy II Rakoczy: Różnice pomiędzy wersjami

W końcu stycznia [[1657]] przez [[Karpaty]] ruszyła do Polski w kierunku na [[Lwów]] armia siedmiogrodzka w sile około 25 tys. wojska, do której w [[Medyka|Medyce]] dołączyło ok. 8–10 tys. Kozaków pod dowództwem [[Anton Żdanowycz|Antona Żdanowicza]].

 

 

Po 4 dniach okupacji Warszawy, 22 czerwca szwedzkie oddziały Stenbocka odeszły za Karolem Gustawem w kierunki [[Szczecin]]a (w związku z przystąpieniem Danii do wojny po stronie Polski) co postawiło Jerzego Rakoczego w ciężkiej sytuacji, ponieważ zdawał sobie sprawę, że jego wojska prezentują niewielką wartość bojową. Zaskoczony rozwojem sytuacji zaczął wraz z Kozakami szybko wycofywać się na południowy-wschód, tym bardziej, że na rozkaz króla Jana Kazimierza zaczął go ścigać 10 tys. korpus polskiej jazdy Stefana Czarnieckiego, który, porzuciwszy pościg za wojskami szwedzkimi, połączył się w Częstochowie z jazdą [[Wielkie Księstwo Litewskie|litewską]] [[Aleksander Hilary Połubiński|Aleksandra Hilarego Połubińskiego]] i sprzymierzonymi wojskami austriackimi. W dodatku doszły Rakoczego wieści, że [[Jerzy Sebastian Lubomirski|Jerzy Lubomirski]], nie mogąc się doczekać najazdu na Siedmiogród sprzymierzonych Tatarów, w odwecie na najazd Rakoczego najechał na Siedmiogród łupiąc go bez litości. W [[Łańcut|Łańcucie]] 7-8 lipca postanowiono, że Czarniecki ruszy bezpośrednio za Rakoczym, a [[Jerzy Sebastian Lubomirski|Lubomirski]] z [[Stanisław Rewera Potocki|Potockim]] odetną Siedmiogrodzianom i Kozakom drogę do granicy. 11 lipca wojska Czarnieckiego doścignęły Rakoczego i zniszczyły część jego armii w [[Bitwa pod Magierowem|Bitwie pod Magierowem]] oraz odzyskały 2000 wozów z łupami. Następnie dogoniły pozostałą część jego uciekających wojsk podczas przeprawy przez [[Pełtew]] i po połączeniu 16 lipca z hetmanami wojska polskie dogoniły go na Podolu i rozbiły 20 lipca w [[Bitwa pod Czarnym Ostrowem|Bitwie pod Czarnym Ostrowem]]. Rakoczy po ucieczce Kozaków Żdanowicza porzucił tabory i z resztkami swoich sił wycofał się do [[Międzybuż|Międzyboża]] i zaproponował kapitulację, którą książę [[Jerzy Sebastian Lubomirski|Jerzy Lubomirski]] przyjął 23 lipca. Rakoczy Rakoczy na mocy kapitulacji zerwał sojusz ze Szwecją, zobowiązał się wyprowadzić swoje oddziały z okupowanych miast Krakowa i Brześcia Litewskiego oraz zapłacić Rzeczypospolitej reparacje wojenne w wysokości 1,2 mln złotych. Poza tą kwotą zobowiązał się wypłacić 1 mln złotych żołnierzom armii polskiej i 2 mln dowódcom. Polacy pozwoli mu odejść do Siedmiogrodu jednak 26 lipca pod [[Bitwa pod Skałatem|Skałatem]] natknął się na idących z południa sprzymierzonych z Rzeczpospolitą Tatarów, którzy go zaatakowali. Rakoczy porzucił swoje wojska zostawiając dowództwo [[Janos Kemeny|Janosowi Kemeny]]. W ciągłych walkach Węgrzy okopali się w warownym obozie w [[Wiśniowczyk (obwód tarnopolski)|Wiśniowczyku]] koło [[Trembowla|Trembowli]] jednak [[31 lipca]] Tatarzy zdobyli obóz. Zginęło wtedy 500 Węgrów, a w [[jasyr]] poszło 11 tysięcy Węgrów i Mołdawian. Tym samym armia siedmiogrodzka przestała istnieć. [[4 sierpnia]] [[1657]] do garnizonu węgierskiego w Krakowie dotarł rozkaz Rakoczego nakazujący dowodzącemu im [[Jan Bethlen|Janowi Bethlen]] poddanie Krakowa.