W XV w. dzielnica mocno ucierpiała w wyniku najazdów [[Husytyzm|husytów]], którzy zdobyli większość zamków i miast. Śląsk, podobnie jak Łużyce i część Moraw, popierał katolickiego władcę Czech – Zygmunta Luksemburskiego (jako król czeski 1420-1437), późniejszego cesarza, potem jego następców, królów Albrechta i Władysława Pogrobowca, obu z dynastii habsburskiej. Po śmierci tego ostatniego w 1457 r. w Pradze królem wybrano Jerzego z Podiebradów, [[utrakwiści|utrakwistę]], którego nie uznawał przede wszystkim Wrocław, a z czasem kuria rzymska i inne ziemie Korony Czeskiej (Łużyce, Morawy).
W 1469 roku Śląsk opanował wybrany królem Czech przez część katolickiej szlachty na króla Czech (antykróla) król Węgier [[Maciej Korwin]],. W związku z tym w 1474 roku król WęgierCzech [[Władysław II Jagiellończyk]] i król Polski [[Kazimierz IV Jagiellończyk]] podjęli interwencję zbrojną. W jej trakcie wojska polskie pokonały Węgrów pod Swanowicami, jednak nie były w stanie razem z Czechami zająć Wrocławia, w związku z tym pod koniec roku zawarto rozejm w Muchoborze Wielkim pod Wrocławiem. Na mocy pokoju ołomunieckiego z 1478 roku zarówno [[Władysław II Jagiellończyk]], jak i jego konkurent Maciej Korwin mieli prawo do używanie tytułu króla czeskiego. Maciej Korwin dążył do centralizacji władzy, a rządy sprawował przez nadstarostów: [[Stefan Zápolya|Stefana Zapolyę]] i Jerzego von Steina, którzy piastowali także urząd starosty księstwa świdnicko-jaworskiego<ref> R. Żerelik, ''Dzieje Śląska do 1526 roku'', [w:] M. Czapliński, E. Kaszuba, G. Wąs, R. Żerelik, ''Historia Śląska'', Wrocław 2002, s. 100.</ref>. Po śmierci Korwina w 1490 roku biskup wrocławski oraz książęta śląscy wyrazili zgodę na uznanie swoim panem Władysława Jagiellończyka.
== Śląsk pod panowaniem Habsburgów jako królów Czech ==
