Jan z Książąt Litewskich: Różnice pomiędzy wersjami

Mimo nienajlepszych początków związanych z uległością wobec matki, i mimo że aż do 1531 r. Jan nie przyjął święceń, jego działalność jako biskupa wileńskiego należy ocenić bardzo pozytywnie. Był troskliwym administratorem dóbr [[kapituła|kapitulnych]] i biskupich. Dbał o ich powiększenie. Rozbudowywał sieć [[parafia|parafii]], [[Konsekracja kościoła|konsekrował]] kilka kościołów. W 1522 r. rozpoczął gruntowną przebudowę [[Katedra|katedry]] wileńskiej. Po jej pożarze w [[1530]] r. zajął się energicznie odbudową zatrudniając Włochów: [[BernardoBernardino Zanobi de Gianotis|BernardoBernardino Zanobiego da Gianotis]] i [[Giovanni Cini|Giovanniego Cini]]. Część kosztów pokrył z prywatnego majątku. Do kapituły katedralnej wprowadził i uposażył prebendami nowe godności: [[scholastyk]]a i [[kantor]]a. W 1526 r. zwołał [[synod|synod diecezjalny]], uchwalone na nim statuty wydał w 1528 r. drukiem. Otaczał się głównie Polakami. Jego ulubieńcami byli stronnicy królowej Bony, bracia Chwaliszewszcy, obdarzeni przez biskupa godnościami kapitulnymi. [[Biskup sufragan|Sufraganem]] Jana był polski [[dominikanie|dominikanin]] Feliks, kanclerzem Jan Domanowski, sekretarzem i zarazem lekarzem [[Franciszek Skaryna]], będący również drukarzem wydającym księgi po rusku.