Liubice: Różnice pomiędzy wersjami

W VII w. na tereny wokół [[Zatoka Lubecka|Zatoki Lubeckiej]] opuszczone przez plemiona [[Germanie|germańskie]] napłynęła ludność słowiańska. [[Połabianie]] wybudowali gęstą sieć wiosek i [[gród|grodów]], m.in. [[Oldenburg in Holstein|Oldenburg]] (''Starigard''), [[Plön]], [[Ratzeburg]] oraz siedzibę królewskąksiążęcą Liubice.

Z początkiem XI w. nastąpiła rozbudowa osady. W 1055 r., za panowania księcia [[Gotszalk]]a zmodernizowano stary [[zamekgród]]. Po jego śmierci władzę nad [[Obodryci|Obodrytami]] przejął [[Krut]]. W 1087 r. przeprowadzono kolejną rozbudowę zamkugrodu i przekopano jedyne połączenie lądowe z Liubicami, tworząc w ten sposób sztuczną wyspę.

Rozkwit Liubic przypada na czasy słowiańskiego “króla” [[Henryk Gotszalkowic|Henryka Gotszalkowica]]. Stara Lubeka była wtedy wczesnomiejskim kompleksem składającym się z zamkugrodu, [[port wodny|port]]u, dwóch osiedli na podzamczupodgrodziu oraz oddzielnego osiedla handlowego położonego na drugim brzegu rzeki.

Na terenie zamkuotoczonym wałami grodu wznosił się [[drewno (technika)|drewniany]] [[kościół (budynek)|kościół]] o dług. 22 m. i szer. 15 m. Wymiary te są nietypowe dla ówczesnej architektury słowiańskiej i [[Skandynawia|skandynawskiej]]. Podobne spotykano jedynie na [[Islandia|Islandii]]. Kościół jest datowany na lata 90. XI w. Później wybudowano w tym miejscu jednonawowy kościół kamienny z [[apsyda (architektura)|apsydą]] (20 m dług. i 11 m szer.). Świątynia ta została zniszczona w czasie najazdu słowiańskich [[Ranowie|Ranów]] w 1138 r.

Po śmierci Henryka i jego synów, Liubice straciły na znaczeniu. W 1143 r. nazwa Liubice pojawia się przy okazji powstania nowej osady na [[półwysep|półwyspie]] Bucu, z której rozwinęła się później Lubeka. Aż do XIII w. zamieszkali tam Obodryci organizowali zebrania swojej rady przed [[Kościół Mariacki w Lubece|Kościołem Mariackim]]. Ślady słowiańskich instytucji prawaprawnych zachowały się w [[prawo lubeckie|prawie lubeckim]].