Buczacz: Różnice pomiędzy wersjami

Buczacz istniał już w XII w. Pierwsza historyczna wzmianka pochodzi z roku [[1260]]. Od połowy [[XIV wiek|XIV]] wieku z [[Ruś Czerwona|Rusią Czerwoną]] należał do Polski. [[Michał Adwaniec z Buczacza]], herbu Abdank (zm. 1392) wszedł w posiadanie Buczacza w drugiej połowie XIV w. W l. [[1372]]-[[1379]], po uzyskaniu nadania, fundował w 1379 r. w tej miejscowości kościół parafialny i wybudował zamek, zaś w [[1393]] r. uzyskał zgodę króla na lokację tego miasta na [[prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]]. Była to pierwsza lokacja miejska na Ziemi Halickiej. W 1401 r. parafia buczacka została powiększoną dotacją przez Michała i Teodorę Buczacką dziedziców na Buczaczu. Od nazwy miasta ta gałąź rodu Awdańców przybrała nazwę Buczackich. Syn Adwańca [[Michał Mużyło Buczacki]] - [[wojewodowie podolscy|wojewoda podolski]] w [[1427]] uzyskał od [[Władysław II Jagiełło|Władysława II Jagiełły]] przeniesienie swego rodowego Buczacza na [[Polskie prawo|prawo polskie]]. Buczacz w XIV - XVII w. stanowił ważną twierdzę nadgraniczną, powstrzymując ataki Kozaków, Tatarów i Turków. Napady Tatarów w XV w. zniszczyły znacznie miasto. W [[1515]] Buczacz ponownie lokowano na [[prawo magdeburskie|prawie magdeburskim]]. Miasto było m.in. zasiedlone przez liczną społeczność żydowską. W [[1580]] wybudowano na nowo zamek, który w 1672 r. mimo obrony przez Teresę Potocką, żonę bracławskiego wojewody, został zdobyty przez Turków i był czasową siedzibą [[Mehmed IV|Mahometa IV]]. Miasto też zostało zdobyte, złupione i spalone. [[18 października]] [[1672]] roku, po upadku [[Kamieniec Podolski|Kamieńca Podolskiego]] i przegranej wojnie, król [[Michał Korybut Wiśniowiecki]] podpisał w Buczaczu traktat pokojowy z [[Turcja|Turcją]] (tzw. [[Pokój buczacki 1672|traktat w Buczaczu]]), zrzekając się na jej korzyść części [[Ukraina (Naddnieprze)|Ukrainy]] i [[Podole|Podola]] oraz zobowiązując do płacenia rocznego [[haracz]]u. Na skutek traktatu, do [[1683]] połowa miasta (jeden brzeg rzeki) znajdowała się na terytorium tureckim. Na początku XVII w. Buczacz należał do [[Potoccy|Potockich]]. Żona [[Stefan Potocki (wojewoda bracławski)|Stefana Potockiego]], [[Maria Mohylanka]] zamek rozbudowała i wzmocniła, po napadzie Turków w 1676 r., a ponownie odbudował go [[Jan Potocki (rotmistrz wojsk koronnych)]]. W XVIII w. Buczacz był rezydencją [[Mikołaj Bazyli Potocki|Mikołaja Potockiego]] - starosty kaniowskiego, wojewody bełskiego. Zbudował on tu późnobarokowy kościół farny Wniebowzięcia NMP (z l. 1761-1763; wewnątrz ołtarz, zabytkowa ambona i zachowane częściowo freski), [[rokoko]]wy [[ratusz w Buczaczu|ratusz]] (z l. 1750-1751; ozdobiony niegdyś rzeźbami przedstawiającymi prace Herkulesa<ref>większość zdobień została zniszczona w pożarze w 1865r.</ref>, z 35-metrową wieżą), oba według projektu Bernarda Meretyna i rzeźbiarza [[Jan Jerzy Pinzel|Jana Jerzego Pinsla]], cerkiew Podniesienia Krzyża Świętego [[Bazylianie|bazylianów]] z [[1770]] roku, fundowaną pierwotnie w 1712 r. przez [[Szczepan Potocki|Szczepana]] i Joannę Potockich (1770) z portretem fundatora, i odremontował zamek, zniszczony przez Turków w 1676r.

W [[1772]] podczas [[I rozbiór Polski|I rozbioru Polski]] Buczacz przypadł [[Austria|Austrii]].

Od [[1991]] miasto znajduje się na terenie niepodległej [[Ukraina|Ukrainy]]. Poza wymienionymi już zabytkowymi budowlami fundacji Mikołaja Potockiego w mieście znajdują się jeszcze dwie zabytkowe cerkwie obronne: św. Mikołaja z 1610r. oraz Opieki Matki Boskiej (Pokrowska) z 1764r.