Konrad II czerski: Różnice pomiędzy wersjami

 

Okazja do zbrojnego wystąpienia przydarzyła się już w [[1282]] r. Wyprawa zorganizowana przez Konrada zakończyła się jednak pełnym niepowodzeniem, choć wojskom mazowieckim udało się zająć przejściowo [[Radom]] i Sandomierz. O wiele lepiej Konrad do wystąpienia był przygotowany w [[1285]] r., kiedy akcję wojsk władcy Czerska wsparli w [[Małopolska|Małopolsce]] buntownicy skupieni wokół możnego rodu Toporczyków. Do decydującego starcia doszło 2 sierpnia [[1285]] r. w [[bitwa pod Bogucicami|bitwie pod Bugucicami]] niedaleko Krakowa, gdzie oddziały Konrada doznały druzgocącej klęski, zaś sam władca ratował się ucieczką do Czerska.

 

Śmierć [[30 września]] [[1288]] Leszka Czarnego otworzyła przed Konradem II nowe możliwości. Tym razem (w przeciwieństwie do sytuacji w [[1279]] r.) Konrad II, który przebywał właśnie na [[Księstwo halicko-wołyńskie|Rusi]] u swojego sojusznika Włodzimierza Wołyńskiego, zareagował błyskawicznie i z pomocą Rusinów wtargnął do Małopolski usiłując zdobyć ją dla siebie. Wśród możnych dzielnicy małopolskiej o wiele bardziej ceniono kandydatury: księcia wrocławskiego - Henryka Probusa i rodzonego brata Konrada - Bolesława II Płockiego. Niemniej Konrad II nie rezygnował i kiedy w [[1289]] r. zwycięstwo zaczęło coraz bardziej przechylać się na stronę [[Piastowie|Piasta]] Śląskiego, zawarł on układ z Bolesławem. Dokładnej treści zawartego wówczas zawieszenia broni nie znamy, choć możemy przypuszczać, że Bolesław II w zamian za rezygnację Konrada z Krakowa, pogodził się z podziałem ojcowizny, dokonanym w [[1275]] r. oraz zgodził się na jego panowanie w Sandomierszczyźnie. Układ już niebawem okazał się fikcją, gdyż Bolesław z nieznanych przyczyn zrezygnował, pomimo zwycięstwa w [[bitwa pod Siewierzem|bitwie pod Siewierzem]], z ubiegania się o tron krakowski, zaś Konrad został wyparty z Sandomierza przez przyrodniego brata Leszka Czarnego - [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]], który wystąpił z własnymi pretensjami do małopolskiego spadku.