Czehryń: Różnice pomiędzy wersjami

Dawniejsze nazwy: ''Czehryn'', ''Czeryn'', ''Czyryn'', ''Czyhiryn''. Nazwa miasta wywodzi się od miejscowej nazwy ''paleniska'', czyli ''czyryna'' lub ''cziryna''. W [[1569]] r. przyłączone do [[Korona Królestwa Polskiego|Korony]], [[województwo kijowskie]], starostwo czehryńskie. Miasto i twierdza lokowane przez króla [[Zygmunt III Waza|Zygmunta III Wazę]] dzięki staraniom starosty czerkaskiego Aleksandra księcia Wiśniowieckiego [[1 maja]] [[1588]] roku. Dnia [[15 października]] [[1592]] roku otrzymało od króla przywilej nadający mu prawa miejskie magdeburskie. Czehryń graniczył kiedyś z wsiami Birek, Strzynówki i Sosnówka. Pomimo zakazu królewskiego dotyczącego przyjmowania zbiegów miasto zostało w kolejnych latach zamieszkane przez różnych uciekinierów z całej [[I Rzeczpospolita|Rzeczypospolitej]]. Do pierwszego poważnego buntu przybyszów przeciw władzy królewskiej doszło już w roku [[1593]] ([[Powstanie Kosińskiego]]). Po kolejnym buncie atamana kozackiego [[Piotr Doroszenko|Doroszenki]] miasto i zamek wzmiankowano w 1611 roku jako spustoszone. W 1622 roku opisywano, że zamek ma trzy wieże, a samo miasteczko jest otoczone palisadą, w której są dwie bramy. W 1637 roku miasto zajęli zbuntowani Kozacy Pawluka. Ze względu na swoje strategiczne położenie były (po Kudaku) najbardziej na wschód wysuniętą twierdzą Rzeczypospolitej. Czehryń był jedną z głównych siedzib Chmielnickiego podczas wznieconego przez niego powstania, tutaj też przyjmował posłów i zmarł. W [[1664]] roku kozacki [[Iwan Brzuchowiecki]] obległ w zamku Teterę. W [[1667]] roku po długim oblężeniu polska załoga twierdzy zmuszona była skapitulować przed kozackimi oddziałami Doroszenki. W 1678 roku miasto i twierdzę zdobyły wojska tureckie i całkowicie je zniszczyły. Po długich wojnach prowadzonych od 1654 roku z Rosją i Turcją, miasto powróciło do Polski w roku [[1699]]. W 1792 roku król [[Stanisław August Poniatowski]] potwierdził miastu dawne przywileje. Miasto należało do Rzeczypospolitej do roku [[1793]], kiedy po [[II rozbiór Polski|II rozbiorze]] znalazło się w zaborze rosyjskim, od roku [[1796]] w powiecie czehryńskim w guberni kijowskiej. W roku [[1865]] liczyło 9329 mieszkańców. Parafie łacińskie w Antonówce i Złotopolu, dekanat zwenigrodzki. W latach [[1922]]-[[1991]] część [[Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka|Ukraińskiej SRR]], od [[1991]] należy do Ukrainy.