Bitwa pod Komarowem: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
→Przebieg bitwy: meryt |
→Po bitwie: meryt |
||
Linia 52:
Nie podjęto [[pościg]]u za wrogiem ponieważ zapadał zmrok, a polscy żołnierze byli przemęczeni, walcząc od rana bez chwili wytchnienia. Część oddziałów 1 Armii Konnej zdołała się przebić przez słabą barierę obrony źle dowodzonej przez płk. Żymierskiego 2 Dywizji Piechoty Legionów. Jednak Konarmia została mocno osłabiona i zmieniła kierunek odwrotu.
Izak Babel opisał ówczesny stan Konarmii: "Dowódcy przygbębieni. Groźne oznaki rozkładu armii"
Siła bojowa 1 Armii Konnej Budionnego została złamana i już jej nie odzyskała. Po udziale w bolszewickiej inwazji na Polskę z 20-tysięcznej 1 Armii Konnej pozostało ok. 3 tys. żołnierzy{{Odn|Urbankowski|2014|s=269}}. 25 września 1 Armia Konna Budionnego została wycofana z frontu polskiego i skierowana na front południowy. W pościgu za Konarmią kilka dni później Grupa gen. [[Władysław Jędrzejewski (generał)|Władysława Jędrzejewskiego]] rozbiła brygadę [[Iwan Tiuleniew|Iwana Tiuleniewa]].▼
▲Siła bojowa 1 Armii Konnej Budionnego została złamana i już jej nie odzyskała, jednak jeszcze 1 września pod Hrubieszowem zdołała zdziesiątkować 4 Pułk Piechoty, nie była już jednak zdolna do działań ofensywnych. Po udziale w bolszewickiej inwazji na Polskę z 20-tysięcznej 1 Armii Konnej pozostało ok. 3 tys. żołnierzy{{Odn|Urbankowski|2014|s=269}}. 25 września 1 Armia Konna Budionnego została wycofana z frontu polskiego i skierowana na front południowy. W pościgu za Konarmią kilka dni później Grupa gen. [[Władysław Jędrzejewski (generał)|Władysława Jędrzejewskiego]] rozbiła brygadę [[Iwan Tiuleniew|Iwana Tiuleniewa]].
10 października 1920 dywizja w której służył Izaak Babel została karnie rozwiązana z powodu szerzącego się w jej szeregach bandytyzmu.
Bitwa pod Komarowem była największą od [[1813]] roku bitwą kawalerii. 1 Dywizja Jazdy walczyła z dwoma dywizjami jazdy Konarmii, które zostały rozbite, tracąc 2/3 swego stanu osobowego. Straty strony polskiej to ok. 300 poległych i rannych (20% stanu bojowego 1 Dywizji Jazdy) i 500 koni. Największe straty były w 9 pułku ułanów – 120 poległych i rannych, w tym trzech dowódców szwadronów.
| |||