Dwór Poniemuń: Różnice pomiędzy wersjami

W pierwszej połowie XIX w. i w początkach drugiej Poniemuń należał do Romana Lachnickiego, marszałka grodzieńskiego w latach 1854-1860. Był on synem Antoniego (1756-1819), członka Rady Narodowej Wielkiego Ks. Litewskiego w 1794 r. i prezydenta miasta Wilna. Córka Romana Lachnickiego, Weronika, wychodząc za mąż za Jana Niemcewicza, otrzymała Poniemuń jako swój [[posag]]. Przypuszczalnie od ich spadkobierców pod koniec XIX w. kupiła Poniemuń Jadwiga z ks. Druckich-Lubeckich Bychowcowa (zm. ok. 1905). Po28 śmierciczerwca Jadwigi1891 Bychowcowej,roku teurządziła stosunkowow niewielkietym wówczaspałacyku dobraobchody 25-lecia twórczości Elizy Orzeszkowej, zajmującez powierzchnięktórą tylkosię 131przyjaźniła. [[DziesięcinaNa (miarauroczystość powierzchni)|dziesięcin]],tę przypadłygoście jejprzypłynęli bratuz ksGrodna statkiem. [[WładysławPrzeważali Drucki-Lubecki|Władysławowiwśród Druckiemunich literaci i artyści. Po śmierci Jadwigi Druckiej-Lubeckiemu]]Lubeckiej (1864-1913Bychowcowej) w 1905 roku, posiadającemudobra takżete Szczuczynprzejął jej brat Władysław Drucki-Lubecki, Czerlonębędący już właścicielem Stanisławowa i Stanisławów.Czerlony, Ostatniąa właścicielkąmieszkający Poniemuniastale grodzieńskiegow byłaSzczuczynie. jegoJego córka Janina, zamężna z Karolem Skórzewskim-Ogińskim, była ostatnią, do września 1939 roku, właścicielką Poniemunia.