Feliks Jaworski: Różnice pomiędzy wersjami

Ze szwadronem pod nazwą Dyon Szwoleżerów Polskich wszedł 22 stycznia 1918 roku w skład [[III Korpus Polski w Rosji|III Korpusu Polskiego]], gdzie formował Pułk Szwoleżerów Polskich{{odn|Leżeński,Kukawski|1991|s=38}}. Przez gen. [[Eugeniusz de Henning-Michaelis|Michaelisa]] został awansowany w marcu 1918 roku na [[rotmistrz]]a. 10 czerwca 1918 roku po kapitulacji III Korpusu ukrył we dworach broń i rynsztunek i stanął ze swoimi szwoleżerami na czele tajnej organizacji w [[Ludwipol]]u. Z małym oddziałem b. szwoleżerów przedarł się 18 grudnia 1918 roku do [[Włodzimierz Wołyński|Włodzimierza Wołyńskiego]], igdzie dołączył do grupy mjr. [[Władysław Bończa-Uzdowski|Władysława Bończy]]. W czasie przedzierania się na tereny opanowane przez Polaków szwadron walczył z wojskami URL oraz bandami chłopskimi, wskutek czego poniósł znaczne straty. Jego siły, wynoszące na początku 140 ludzi (bez 60 ludzi z oddziału braci Golikowów) i 4 karabiny maszynowe, po przybyciu do Włodzimierza liczyły zaledwie 42 ludzi i 4 kaemy. Wkrótce jednak, dzięki licznemu napływowi ochotników (stanowili oni ¾ oddziału), do końca stycznia 1919 r. jego siły wzrosły do 8 oficerów, 102 podoficerów i szeregowych żołnierzy oraz 93 koni i 4 kaemów. Szwadron już od 18 grudnia 1918 roku brał udział (szwadron rtm. Jaworskiego) w walkach z Ukraińcami podczas, których został ranny{{odn|Leżeński,Kukawski|1991|s=38}}.