Wikipedia

Kościół Świętej Katarzyny w Wilnie: Różnice pomiędzy wersjami

Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Konarski (dyskusja | edycje)
11 504 edycje
Znaczniki: Z urządzenia mobilnego Z wersji mobilnej (przeglądarkowej)
Linia 71:
Drewniany kościół i murowany [[klasztor]] zostały wzniesione w latach [[1619]]–[[1622]] z fundacji hetmana [[Jan Karol Chodkiewicz|Jana Karola Chodkiewicza]] dla [[benedyktynki|zakonu sióstr benedyktynek]] przybyłych do Wilna z [[Nieśwież]]a. Benedyktynkom reformy chełmińskiej [[Magdalena Mortęska|Magdaleny Mortęskiej]], przewodziła ksienia Marianna Kuczkowska<ref name=":0">Bartłomiej Kaczorowski, ''Zabytki Starego Wilna'', Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1991, s.88</ref>. Od 1640 przez dziesięć lat rozbudowywano świątynię, powstała wówczas nowa nawa główna i jedna z naw bocznych. Podczas najazdu moskiewskiego w [[1655]] roku, kościół doszczętnie spłonął. W latach 1670-1694 odbudowano kościół oraz wzniesiono prezbiterium z absydą<ref name=":0" />. [[Kolator|Fundatorem]] odbudowy świątyni był podkomorzy wileński [[Feliks Pac]] [[Gozdawa (herb szlachecki)|herbu Gozdawa]], którego córki Sybilla i Anna były benedyktynkami, to z ich posagu sfinansowano odbudowę<ref name="walejko">{{Cytuj książkę | nazwisko = Wałejko (z zespołem red. ks. Marek Borysiak, Anna Franko, Irena Jutkiewicz i Katarzyna Jutkiewicz) | imię = Krzysztof | tytuł = Praktyczny przewodnik po Wilnie | wydawca = Przedsiębiorstwo Wydawnicze "Krzysztof Wałejko" | data = Suwałki 2003 | strony = 88-89 | isbn = 8391897826}}</ref>. Konsekracja odbudowanego kościoła została dokonana w 1703 roku podczas [[III wojna północna|III wojny północnej]]<ref name=":0" />.
 
Obecny kształt świątyni to wynik odbudowy po wielkim pożarze Wilna w 1737 roku. Projekt odbudowy przygotował [[Jan Krzysztof Glaubitz]], dzięki któremu w latach 1741-1773 dodano dwie wieże, a na końcu nawy głównej dodano wysoki rokokowy szczyt, dzięki temu bryła świątyni otrzymała monumentalny wygląd. Wnętrze ozdobiło sześć barokowych ołtarzy. W 1812 przebywające w Wilnie wojska napoleońskie zamieniły klasztor w szpital, a kościół w skład apteczny. Po [[Powstanie styczniowe|powstaniu styczniowym]] klasztor nie został zamknięty, natomiast rosyjskie władze zaborcze odebrały mu majątek iw 1842 roku, a w 1864 roku zakazały prowadzenia [[nowicjat]]u, co skazywało gokonwent na wymarcie<ref name=":0" />. Zakaz ten zniesiono po [[Manifest październikowy 1905|ukazie tolerancyjnym w 1905]] i zgromadzenie zostało zasilone przez zakonnice ze [[Opactwo św. Wojciecha w Staniątkach|Staniątek pod Krakowem]]. Od 1918 do wybuchu [[II wojna światowa|II wojny światowej]] siostry prowadziły gimnazjum żeńskie pw. św. Scholastyki<ref name=":0" />. Po wkroczeniu do Wilna wojsk hitlerowskich siostry zaangażowały się w działalność konspiracyjną, wyszyły sztandar dla dywizjonów, w których służyli polscy piloci w Wielkiej Brytanii, a od grudnia 1941 odprawiały zakonspirowane msze święte. W 1942 zostały aresztowane i uwięzione na [[Więzienie na Łukiszkach|Łukiszkach]], w 1944 władze sowieckie rozwiązały zgromadzenie, a świątynię zamieniono na magazyn nawozów sztucznych i chemikaliów{{r|walejko}}. Remont kościoła rozpoczęto w 1994 roku. Obecnie nawa główna jest przystosowana do działalności koncertowej.
 
== Architektura ==
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/wiki/Kościół_Świętej_Katarzyny_w_Wilnie”