Kazimierz II Sprawiedliwy: Różnice pomiędzy wersjami

[wersja przejrzana][wersja przejrzana]
Usunięta treść Dodana treść
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Legitymizacja władzy: drobne merytoryczne
Konarski (dyskusja | edycje)
→‎Północna granica: drobne merytoryczne, źródła/przypisy
Linia 130:
==== Północna granica ====
 
Po unormowaniu spraw wewnętrznych związanych z buntem krakowskim oraz uregulowaniu spraw ruskich, książę Kazimierz mógł skierować swoje zainteresowanie ku północno-wschodnim obrzeżom swego władztwa, którym zagrażały pogańskie plemiona pruskie i jaćwieskie{{odn|Mistrz Wincenty (tzw. Kadłubek)|1992|s=ks.IV,rozdz.19, s.231}}. Kazimierz w latach 1192-1193 rozpoczął wyprawy przeciwko [[Prusowie|Prusom]] i [[Jaćwingowie|JaćwięgomJaćwingom]] (plemieniu Połekszan{{odn|Mistrz Wincenty (tzw. Kadłubek)|1992|s=ks.IV,rozdz.19, s.231-232}}) zajmujących tereny leżące nadna rzekąpółnoc od [[Ełk (rzeka)Biebrza|EłkBiebrzy]]. Tym razem krakowski princeps wyszedł zwycięsko z toczonych bojów, nie tak jak jego brat [[Bolesław IV Kędzierzawy|Bolesław]] w 1166 roku. Działania wojenne Kazimierza były klasyczną akcją odwetową, której celem było ukrócenie najazdów plemion pogańskich graniczących na północnym wschodzie z [[Mazowsze]]m{{odn|Dobosz|2014|s=164}}. Wyprawa Kazimierza doprowadziła do zmuszenia w 1192 roku Jaćwingów do poddaństwa i płacenia mu trybutu<ref>Piotr Bunar, Stanisław A. Sroka, ''Słownik wojen, bitew i potyczek w średniowiecznej Polsce'', Universitas, Kraków 2004</ref>. Północne wyprawy Kazimierza były jego ostatnimi działaniami politycznymi i militarnymi, gdyż na wiosnę 1194 roku książę umarł{{odn|Dobosz|2014|s=164-165}}.
 
== Osiągnięcia Kazimierza na polu kościelnym ==