Kamienica Mennica w Krakowie: Różnice pomiędzy wersjami

Do chwili stłumienia [[Bunt wójta Alberta|buntu wójta Alberta]] dom był własnością wójta sandomierskiego Witka (pierwsza wzmianka o domu Witka jako budynku murowanym pochodzi z 1318 r.)<ref name=":1">Waldemar Komorowski, ''KAMIENICE i PAŁACE RYNKU KRAKOWSKIEGO w ŚREDNIOWIECZU'', [[Rocznik Krakowski]], t. LXVJH, 2002, ISSN 0080-3499 <nowiki>ISBN 83-87345-82-2</nowiki>, s.67</ref>. Na mocy konfiskaty dom przeszedł na własność księcia [[Władysław I Łokietek|Władysława Łokietka]] i w 1320 r. został przekazany (lub sprzedany) pisarzowi miejskiemu Hankowi<ref name=":1" />. W 1339 r. nabył go Hanko Romancz za 200 [[Grzywna krakowska|grzywien]]<ref name=":1" />. W XIV wieku dom stał się rezydencją, w której jedno z pomieszczeń parterowych od ulicy Floriańskiej miało wymiary 12x8 m, a piętra składały się niemal wyłącznie z dużych sal. Od drugiej połowy XIV do początków XVI w. pałac był własnością bogatej [[Patrycjusze|patrycjuszowskiej]] rodziny Salomonów<ref name=":1" />. W [[XVI wiek|XVI]] wieku została kupiona przez margrabiego [[Zygmunt Myszkowski (zm. 1615)|Zygmunta Myszkowskiego]] i pozostawała w rękach jego rodziny przez 230 lat<ref name=":0">http://mbc.malopolska.pl/Content/107696/rocznik_krakowski_2004_070.pdf</ref>. Nazwa ''Kamienica Margrabska'' pochodzi od tytułu rodu Myszkowskich, którzy w 1598 roku otrzymali od papieża tytuł margrabiów ''[[Pałac Mirów w Książu Wielkim|Na Mirowie]]'', przejętyodziedziczony później przez Wielopolskich<ref name=":0" />. Nazwa ta pojawia się po raz pierwszy w źródłach w 1628 roku i powtarza nieprzerwanie także po śmierci wojewody krakowskiego [[Władysław Myszkowski|Władysława Myszkowskiego]] (ostatniego ze starszej linii), a następnie, po jej całkowitym wymarciu na [[Józef Władysław Myszkowski|Józefie Władysławie Myszkowskim]], została w 1729 roku odziedziczona przez spokrewnionego z nim [[Franciszek Wielopolski (1732-1809)|Franciszka Wielopolskiego]], pierwszego [[Prezydent miasta Krakowa|prezydenta miasta Krakowa]]. Po Franciszku Wielopolskim, właścicielem kamienicy był jego syn [[Karol Wielopolski]]. Pałac przebudowano najpóźniej około połowy XVIII wieku w stylu barokowym. Wielopolski wynajmował ją na zajazd dla szlachty o nazwie „Pod Opatrznością”; w 1792 nocował w nim [[Tadeusz Kościuszko]]<ref>Michał Rożek, Przewodnik po zabytkach Krakowa, Kraków 2006, s. 184.</ref>.