Richard Virenque: Różnice pomiędzy wersjami

Dzięki temu mógł wrócić do peletonu jeszcze w trakcie sezonu 2001, a ponieważ drużyna Polti już nie istniała pomocną dłoń wyciągnął doń [[Patrick Lefevre]], menadżer belgijskiej ekipy Domo-Farm Frites. Również i tym razem Virenque potrafił się szybko i godnie zrewanżować za okazane mu zaufanie. Uczynił to podczas wyścigu z pozoru najmniej odpowiadającego jego górskim talentom. Na trasie "klasyku sprinterów" [[Paryż-Tours|spod Paryża do Tours]] uciekł już na 12 kilometrze, współpracował przez ponad 230-kilometrów z największym wśród swych rodaków specem od tego typu akcji [[Jacky Durand|Jackym Durandem]] po czym nie tylko go zgubił, lecz jeszcze będąc skazanym na niemal pewne "wchłonięcie" z powodzeniem odparł pościg rozpędzonego peletonu. Virenque po przejściach choć miał już najlepsze lata za sobą, stał się jednak człowiekiem bardziej świadomym swych kolarskich walorów i niedostatków. W erze totalnej dominacji Armstronga na scenie Tour de France jego szanse na wymarzone zwycięstwo w tym wyścigu bezpowrotnie uleciały. Jego nowa ekipa Domo celowała przede wszystkim w [[klasyk (kolarstwo)|wyścigi klasyczne]]. W tej sytuacji podczas "Wielkiej Pętli" miał raczej status wolnego strzelca i jako taki stawiał sobie realistyczne cele tj. kolejne zwycięstwa w klasyfikacji górskiej i na górskich odcinkach. Z trzech ostatnich występów w Tour de France (choć zajmował w "generalce" miejsca dość odległe tzn. szesnaste, szesnaste i piętnaste) wyniósł w sumie: dwie dalsze koszulki najlepszego górala (2003-04) oraz trzy sukcesy etapowe (w 2002 roku triumfował na prowansalskim szczycie, "świętej górze Touru" - [[Mont Ventoux]], w 2003 raz jeszcze w Morzine i "na pożegnanie" w tym roku po rajdzie przez [[Masyw Centralny]] do [[Saint-Flour]]). Co więcej w jubileuszowym Tourze 2003 po wspomnianym triumfie w Morzine, do którego dojechał z przewagą ponad czterech minut nad grupą faworytów raz jeszcze, choć znów tylko na dobę, założył [[maillot jaune|żółtą koszulkę lidera]].

 

 

==Linki==